Trudno mi ocenić czy jest to najlepsza książka autorstwa Erskine'a Caldwella, jaką czytałem. Być może nie. Ale jest zdecydowanie mi najbliższa. Może dlatego, że czuję się trochę jak mieszkaniec Biedówek. Nie, nie żyję w nędznym miejscu, bo akurat ta część miasta, w której funkcjonuję jest uważana za nowoczesne osiedle pełne zieleni. Bardziej chodzi mi o moje życie zawodowe. Zaklęty krąg, z którego nijak nie można się wybić jeśli się jest totalnym przeciętniakiem. Bez pomocnej dłoni, chociażby takiej jak dłoń pani Saunders z "Ziemi tragicznej", nie ma co marzyć o lepszej pracy. Toteż i nie marzę. Zawodowo wegetuję. I tu widzę podobieństwo do Spence'a Douthita. On także realnie oceniał swe położenie. Czuł beznadzieję sytuacji, ale z drugiej strony nie popadał w jakąś depresję. Marazm tak, lecz dołowanie się nie.
Poza tym, nie sprawdzałem czy "Ziemia tragiczna" kiedykolwiek została przeniesiona na ekran, jeśli jednak tak było to film ten powinien zawierać wiele cieszących oko scen, bo przecież zarówno Maud, żona Spence'a, jak i Myrt, kobieta Cheta Mitchella, cały boży dzień paradowały po mieszkaniu na golasa :))))
"Ziemia tragiczna" jest książką, którą polecam z czystym sumieniem. Zresztą tak jak wszystko to, co napisał pan Caldwell.

Trudno mi ocenić czy jest to najlepsza książka autorstwa Erskine'a Caldwella, jaką czytałem. Być może nie. Ale jest zdecydowanie mi najbliższa. Może dlatego, że czuję się trochę jak mieszkaniec Biedówek. Nie, nie żyję w nędznym miejscu, bo akurat ta część miasta, w której funkcjonuję jest uważana za nowoczesne osiedle pełne zieleni. Bardziej chodzi mi o moje życie zawodowe....