smutna historia całkiem nieprzeciętnego piłkarza.

Paul wspomina, że za czasów jego gry nie było telefonów z kamerami, fejsbuków ani tłiterów. i podkreśla, że to była wielka zaleta tamtych czasów. wydaje mi się jednak, że w kontekście jego problemów, jego uzależnień i wybryków, wyżej wymienione cuda techniki mogłyby pomóc mu w utrzymaniu kariery na właściwym torze. mogę się mylić, ale wierzę, że tak właśnie by było.

tak jak już wspominałem - to smutna książka. a jednak czuję, że sam autor wcale do najsmutniejszych nie należy. nie użala się nad sobą bez przerwy, nie żałuje większości wyborów (może prócz narkotyków i utraty rodziny, raz i drugi), nie robi z siebie ofiary losu. obawiam się - i jednocześnie cieszę - że gdyby Merse miał drugie życie, to zrobiłby z nim to samo, co z pierwszym.

obawiam się z wiadomych względów, a cieszę, bo to wielka odwaga nie oglądać się za siebie i nie żałować. mimo wszystkich niepowodzeń i kłopotów w jakie się pakował, jestem przekonany, że Paul Merson czuje się spełnionym człowiekiem. czego i Wam życzę.

smutna historia całkiem nieprzeciętnego piłkarza.

Paul wspomina, że za czasów jego gry nie było telefonów z kamerami, fejsbuków ani tłiterów. i podkreśla, że to była wielka zaleta tamtych czasów. wydaje mi się jednak, że w kontekście jego problemów, jego uzależnień i wybryków, wyżej wymienione cuda techniki mogłyby pomóc mu w utrzymaniu kariery na właściwym torze. mogę...