Zadziwiające, jak ogromny kontrast dzieli najnowszą powieść Nesbø - Łowcę głów - od pierwszej, pt. Człowiek nietoperz. A może tylko mi się tak wydaje, w końcu wczoraj skończyłam jedną i natychmiast sięgnęłam po kolejną, acz w odwrotnej kolejności, niż powinnam. Otóż nie da się ukryć, że Człowiek - nietoperz to debiut norweskiego autora. Czytałam gdzieś, że debiuty - nawet jeśli nie są stricte autobiograficzne - zawierają w sobie najwięcej informacji o autorze. To znaczy nie muszą mówić o jego autentycznych wspomnieniach, by mówić o nim samym. Debiutujący autor wrzuca w swoją powieść swoje przekonania, swoje poglądy, swoje uwagi na tematy ważne i przez to niejako rozlicza się z czytelnikiem, który faceta nie zna i nie ma pojęcia, co to za koleś.

Po lekturze pierwszej powieści o słynnym Harrym Hole wiem o autorze znacznie więcej, niż po lekturze Łowcy głów, w której autor, już rozliczony ze swojego światopoglądu, skupia się bardziej na wymyślonej historii, niż na sobie.

Nie twierdzę jednak, że powieść mi się nie podobała. Wręcz przeciwnie, zachęciła jeszcze bardziej. Tym bardziej, że teraz, wiedząc, kim jest i jaki jest Jo Nesbø, mogę spokojnie poznawać Harrego.

Sama powieść to połączenie kryminału z... powieścią podróżniczą. W życiu nie wiedziałam tyle na temat Aborygenów, a prawdę mówiąc nigdy mnie szczególnie nie interesowali. A po lekturze znam historię Australii, rejony geograficzne, które warto odwiedzić oraz rejony, które lepiej omijać (tak jakbym kiedykolwiek miała do Australii się wybrać...), zwierzęta, które gryzą i zabijają, legendy, które wciąż są żywe.

Sama historia kryminalna jest dość zawiła, błyskotliwa i zaskakująca. W połowie powieści byłam pewna, że wiem, kto jest mordercą... A tu klops. Myliłam się, i to grubo. Domyśliłam się zaś kilku rzeczy, co oznacza, że Nesbø nie jest jeszcze tak fenomenalny, jak Kava czy Coben (w ich powieściach czytelnik nigdy nie ma racji ani nawet szans, by się czegokolwiek domyślić). Nie były to jakieś spektakularne domysły, więc nie popsuły mi frajdy czytania, aczkolwiek można było ich uniknąć. Jak czytam kryminał, lubię być zaskakiwana.

Spodobała mi się osoba Harrego. Główny bohater całej serii nie jest, jak to często bywa, bez skazy. Popełnia błędy i czasami miałam ochotę wstrząsnąć nim, walnąć go w twarz i oblać zimną wodą. Przez to Harry staje się namacalnie prawdziwy, w odróżnieniu do wielu "seryjnych bohaterów", którzy są kryształowi i nieomylni, a przez to niewiarygodni.

Z czystym sumieniem mogę polecić Człowieka-nietoperza. Mamy tu zło w czystej postaci, brud, narkotyki, seks i zagadkę. Do tego piękny, australijski pejzaż przecinany martwymi kangurami i spadającymi z nieba spadochroniarzami. Nie lada gratka na nudne popołudnie.

http://wswiecieslow.blogspot.com/2012/12/czowiek-nietoperz-jo-nesb.html

Zadziwiające, jak ogromny kontrast dzieli najnowszą powieść Nesbø - Łowcę głów - od pierwszej, pt. Człowiek nietoperz. A może tylko mi się tak wydaje, w końcu wczoraj skończyłam jedną i natychmiast sięgnęłam po kolejną, acz w odwrotnej kolejności, niż powinnam. Otóż nie da się ukryć, że Człowiek - nietoperz to debiut norweskiego autora. Czytałam gdzieś, że debiuty - nawet...