Każde zakończenie danej historii dla czytelników, jak i samego pisarza, stanowi niejednokrotnie ciężkie, ale i satysfakcjonujące przeżycie. Dobrej książki nie pisze się szybko, ani tym bardziej pod publikę. Aby stworzyć historię zapadającą w pamięć, trzeba poświęcić sporo czasu, by dopracować swój pomysł pod każdym względem: fabuły, narracji, stylistyki, kreacji bohaterów, dialogów, okrasić to odpowiednią ilością humoru. Tom czwarty „Pana Lodowego Ogrodu” na pewno nie pozostawi żadnego czytelnika obojętnym. W końcu to osiemset stron doskonale napisanej, pełnej akcji powieści osadzonej w naprawdę ciekawym uniwersum.

Vuko i Filar wykonują misję o krytycznym znaczeniu dla wojny Lodowego Ogrodu z Wężami i kultem Pramatki. Wydawało się, że po trudnej przeprawie uda im się przetransportować nieprzytomną Passionarię Callo do wyrosłego z marzeń i koszmarów Fjolsfinna, miasta, ale okazuje się, iż ich wrogowie mają całkiem inne plany. Bohaterowie walczący po stronie Lodowego Ogrodu coraz częściej balansują na krawędzi ostrza, a wszystko wskazuje na to, iż już niedługo dojdzie do starcia największych potęg Midgaardu, które w mitologii krainy znane będzie potem jako wojna bogów.

W trzecim tomie Pana Lodowego Ogrodu doszło do brzemiennego w skutkach i długo oczekiwanego spotkania dwóch protagonistów: Vuko i Filara. W finale „Pana Lodowego Ogrodu” Grzędowicz zastosował znany już czytelnikom zabieg przeplatania narracji: połowę rozdziałów poznajemy z perspektywy Vuka, połowę z perspektywy Filara. Sugeruje to pewną równość między dwoma bohaterami, ale to tylko złudzenie. Wraz z chwilą spotkania tych postaci, następca Tygrysiego Tronu i jego historia zostają podporządkowani ziemskiemu komandosowi. To on decyduje o ich wspólnych działaniach i ostatecznie to on musi wypełnić rolę symbolicznego zbawcy Kirenenu. Czy to dobre rozwiązanie? Ci, którzy po lekturze pierwszych trzech tomów „Pana Lodowego Ogrodu” większą sympatią darzyli Nocnego Wędrowca, pewnie będą zadowoleni. Jednak miłośnicy spokojniejszego, bardziej refleksyjnego i chyba bardziej dramatycznego wątku Filara mogą poczuć się zawiedzeni.

Biorąc do ręki czwarty tom można szybko zatracić się w lekturze, która po prostu uzależnia – mimo że książka liczy ponad 800 stron czas z nią spędzony mija w błyskawicznym tempie. Pozwala w tym coś, czego Grzędowicz trzyma się od pierwszego tomu – konsekwencja raz podjętej drogi, jaką ma się wszystko toczyć. Fabuła została oparta o prosty i nowatorski, ale jednocześnie złożony i logiczny pomysł; idealnie wpasowujący się pośrodku. Autor może się poszczycić przebogatą wyobraźnią, pełną niebanalnych pomysłów i ciekawych rozwiązań, które następnie dzięki talentowi i warsztatowi przelewa na papier, snując niesamowite historie. „Pan Lodowego Ogrodu” to nie tylko bohaterowie, to również świat przedstawiony. Midgaard odgrywa równie ważną rolę, co Vuko, Filar czy każda inna postać. Poruszające i barwne miejsce, mające dużo wspólnego z naszą planetą – tak inne, a jednocześnie takie samo, które z każdym tomem odkrywa jeszcze bardziej.

Autorowi udało się stworzyć w miarę spójną powieść, z umiejętnie nakreśloną fabułą, przesyconą niesamowitą atmosferą oraz aurą tajemniczości. Akcja poprowadzona jest całkiem dobrze, trzyma w napięciu i porusza się dobrym tempem, przyspieszając w odpowiednich momentach i spowalniając kiedy trzeba. Całość pełna jest soczystych i sarkastycznych dialogów, ciętych uwag, momentami zabawnych czy pełnych ironii, jak również refleksji i przemyśleń na różne tematy.

Grzędowicz ma ten dar przekazywania historii, który na długo zapada w pamięć. Nic tu nie występuje przypadkowo, każdy szczegół czy też charakterystyka przedmiotu ma jakiś nadrzędny cel, uzupełnia się z innym bądź wyjaśnia poprzednio przeczytane fragmenty. Sceny walk uważam za największy atut autora. Nie chodzi tu wyłącznie o plastyczność językową, ale przede wszystkim o dobrze nakreślony rys psychologiczny zachowań wojowników. Opis bitew jest bardzo realistyczny, czasem autor zahacza wręcz o naturalizm, nie stroni od brutalności, makabry czy też grozy. Widać wyraźnie dużą świadomość różnorakich konwencji i gatunków, pisarz nie porusza się w nich po omacku, ze wszystkiego korzysta z rozwagą okraszoną humorem i lekkością.

Wątki są prowadzone konsekwentnie, akcja znacznie przyśpiesza, jedynie miejscami zostaje spowolniona, by można było zaczerpnąć oddech przed kolejnymi, dynamicznymi scenami. Połączenie nowoczesnej technologii z magią daje zaskakujące rezultaty, zaś elementy filozoficzno-światopoglądowe dodają całości smaku.

Dużo można mówić o poszczególnych elementach „Panu Lodowego Ogrodu”, ale jednego tematu nie sposób ominąć: zakończenia części czwartej, które stanowi zarazem wielki finał cyklu. Od samego początku można wyraźnie wyczuć, że Grzędowicz podporządkował opowieść nadrzędnemu celowi, czyli efektownemu domknięciu wszystkich wątków. Sceny monumentalne i pełne patosu (w pozytywnym znaczeniu tego słowa), które – mimo że mało oryginalne – naprawdę mogą się podobać i pewnie usatysfakcjonują większość miłośników wcześniejszych powieści. Co najważniejsze ich atutem jest to, że na pewno zapadną w pamięci. Jak to ma miejsce w monumentalnych sagach, często zdarza się, że niektóre wątki pozostają bez odpowiedzi. Jednakże w przypadku „Pana Lodowego Ogrodu” można śmiało mówić o całkowitym dopełnieniu sagi. Wszelkie wątki zostały wyjaśnione, a czytelnicy otrzymali odpowiedzi na kluczowe pytania (i jedno z najbardziej kluczowych – kto tak naprawdę jest panem Lodowego Ogrodu?).

„Pan Lodowego Ogrodu” nie jest zwykłym czytadłem, to kulturowy i fantastyczny ewenement, który na stałe wpisał się do literatury fantastycznej – imponujące dzieło, za które można tylko dziękować autorowi. Świat Lodowego Ogrodu porusza i oczarowuje, przeraża i daje do myślenia, wciąga bez reszty i pozostawia niedosyt. Historia dobiegła końca i można powiedzieć, że już po wszystkim. Było warto, naprawdę warto. A wam drodzy współczytelnicy radzę zapoznać się z tym dziełem.

Każde zakończenie danej historii dla czytelników, jak i samego pisarza, stanowi niejednokrotnie ciężkie, ale i satysfakcjonujące przeżycie. Dobrej książki nie pisze się szybko, ani tym bardziej pod publikę. Aby stworzyć historię zapadającą w pamięć, trzeba poświęcić sporo czasu, by dopracować swój pomysł pod każdym względem: fabuły, narracji, stylistyki, kreacji bohaterów,...