Kolejna książka tłumaczona przez Pawła Pollaka. Kolejna niezbyt obfita w karty historia która pozostawia po sobie obfite doznania i przemyślenia. Polecam !

Kolejna książka tłumaczona przez Pawła Pollaka. Kolejna niezbyt obfita w karty historia która pozostawia po sobie obfite doznania i przemyślenia. Polecam !

„Mój cień” Christine Falkenland przeczytałam dwa miesiące temu, ale zwlekałam z napisaniem recenzji. Nie dlatego, że książka mnie znudziła. Wprost przeciwnie: wstrząsnęła mną mocno i potrzebowałam czasu, by zebrać myśli. Opisana historia wydała mi się bardzo wiarygodna i przerażająca. Autorka poruszyła wiele trudnych tematów, pokazała m.in., jak może zachowywać się kobieta niespełniona i zazdroszcząca innym oraz jak pod wpływem niepełnosprawności zmienia się charakter człowieka.

Na początku można Racheli współczuć. Miała wypadek, okulała. Chora noga codziennie ją bolała. Ale nie to było najgorsze. Najbardziej drażniły ją przymusowa bezczynność oraz odrzucenie. Czuła się tak, jakby pomiędzy nią a innymi ludźmi wyrósł mur. Już nie brała udziału w życiu, a tylko je obserwowała. Mężczyźni omijali ją wzrokiem, tak jakby nie istniała. Kiedy w końcu jeden z nich – wdowiec Georg – zaproponował jej małżeństwo, szybko się zgodziła. Gdyby wiedziała, co ją czeka!...

Do przedstawienia tej poruszającej historii Christine Falkenland nie potrzebowała wielu słów. Książka została napisana oszczędnym, precyzyjnym i bardzo ładnym językiem. Narratorką jest Rachela, która przywołuje ważne wydarzenia ze swojej przeszłości – dzień wypadku, początkowe lata małżeństwa przypadające na okres pierwszej wojny światowej, pandemię hiszpanki. Wspomina swoje psy, z którymi spała w jednym łóżku (często bez ubrania),codzienne życie na wyspie, dziwne relacje z pasierbicą i z Paulem. Nie stara się zdobyć sympatii czytelnika, nie żali na nieszczęścia, nie tłumaczy ze złych rzeczy, które zrobiła. Przy tym nie o wszystkim mówi wprost. Jeśli nie umie się czytać pomiędzy wierszami, można nie zrozumieć, dlaczego Paul jej unika.

Patrząc na kochających się ludzi, Rachela czuła dziwny głód. Miała wrażenie, że jest wyjałowiona, pusta, okradziona z tego, co najważniejsze. Pragnęła wywierać wpływ na czyjeś życie, być potrzebna, pożądana. Co zrobiła z tymi uczuciami? Rozwój wydarzeń mocno mnie zaskoczył. Christine Falkenland uważam za mistrzynię w ukazywaniu sprzeczności w ludzkim charakterze, a Rachelę za jedną z najbardziej skomplikowanych postaci kobiecych, jakie spotkałam na kartach książek. Nad jej zachowaniem można zastanawiać się godzinami. Wzbudza ona mnóstwo emocji, od litości po gniew i wstręt. Przyznaję, że o niektórych jej czynach czytałam z ogromnym zdumieniem i niedowierzaniem.

„Mój cień” Christine Falkenland przeczytałam dwa miesiące temu, ale zwlekałam z napisaniem recenzji. Nie dlatego, że książka mnie znudziła. Wprost przeciwnie: wstrząsnęła mną mocno i potrzebowałam czasu, by zebrać myśli. Opisana historia wydała mi się bardzo wiarygodna i przerażająca. Autorka poruszyła wiele trudnych tematów, pokazała m.in., jak może zachowywać się kobieta...