www.duzeka.pl

Wydana po raz drugi książka „Wypadek na ulicy Starowiślnej” Lucyny Olejniczak miała urzekać nie tylko przepiękną, stylizowaną na dawne lata okładką, ale także wyśmienitą fabułą stanowiącą mieszankę sensacji i romansu, osadzonego w Krakowie współczesnym oraz takim jakim był na przełomie XIX i XX wieku. Miała… bo niestety jej się nie udało. Dawno nie czytałam książki która okazała się tak mało porywająca.

Autorka snuje dwie opowieści. Jedna rozgrywa się współcześnie. Druga to XIX-wieczna historia rodziny bohaterki i jest to historia przez nią snuta – jeśli dobrze to rozgryzłam.

Pewnego dnia Lucyna znajduje w Internecie notatkę o swoim pradziadku Teodorze, który był sierżantem krakowskiej straży pożarnej. Zachęcona namowami swoich dzieci, postanowiła przeprowadzić śledztwo i dokopać się do swoich korzeni, by później napisać o tym książkę. Zaczyna więc gorączkowe poszukiwania informacji o swoim pradziadku. W poszukiwaniach pomaga jej Tadeusz – niezwykle pociągający dziennikarz. Co z tego wyniknie?

No właśnie. Co z tego wyniknie? Otóż, nic. „Wypadek…” to lektura autotematyczna w każdym calu, czyli: „Lucyna napisała książkę, o tym jak Lucyna próbowała napisać książkę”. Na dodatek użyła do tego niesamowicie pretensjonalnego tonu, a w samej treści można znaleźć kilka zaprzeczeń i błędów logicznych, na przykład na stronie 28 znajdujemy taki oto fragment:

„Mój Boże, jakiż piękny i kolorowy musiał być ten Rynek krakowski w 1900 roku, zupełnie inny od tego, co widać na czarno-białych fotografiach z tamtego okresu”

ale już na stronie 45 znajdujemy informację:

„Dziwnie wyglądał ten Kraków z końca XIX wieku, bez kolorowych reklam, samochodów i tłumu turystów. Taki jakiś szary i smutny. A może sprawiają to czarno-białe fotografie, może wcale nie był taki ponury?”

Czyli, według Lucyny w 1900 roku wpierw Kraków był piękny, ale następnie był ponury bo brakowało tam aut i turystów?

Andrzej Gumulak (dziennikarz i wydawca) powiedział, że książka ta zawiera w sobie wszystko to, co sensacyjna powieść mieć powinna. Powinniśmy zatem przewartościować hasło „powieść sensacyjna”, gdyż w moim mniemaniu jest to utwór posiadający wartką akcję, charakteryzującą się dramatycznymi zwrotami; na dalszy plan schodzą przeżycia wewnętrzne bohaterów, natomiast w „Wypadku na ulicy Starowiślnej” wszystko jest odwrotnie.

Nie pamiętam żeby kiedykolwiek powieść tak mnie nie znudziła. Fabuła jest nijaka i do niczego nie prowadzi, ratują ją tylko i wyłącznie niektóre opisy – ale niestety wbrew temu co twierdzi syn bohaterki, nie da się napisać książki bez fabuły.

- Mamo, o czym ty mówisz? (…) Ty jesteś pisarką. Przede wszystkim zapomnij o jakiejkolwiek fabule, bo się tylko skompromitujesz. Fabuła wyszła z mody kilkadziesiąt lat temu.
- Do czego właściwie zmierzasz? – spytałam ostrożnie.
- Do tego, żebyś pisała tylko takie książki, jakie sama chciałabyś przeczytać.

Sami bohaterowie natomiast są bardzo sympatyczni, i to chyba jedyny przymiotnik jakim można ich określić.

Niektórzy, przedstawiają tę książkę, jako wyśmienity przewodnik po XIX-wiecznym i obecnym Krakowie. Rzeczywiście, barwnie prezentuje się w tej powiastce to dawne magiczne miasto, jednak fragmentów o nim mówiących jest jak na lekarstwo. Jeśli natomiast chodzi o współczesny Kraków to zamiast tej książki zdecydowanie polecam zaopatrzyć się w prawdziwy przewodnik, który pewnie będzie trochę droższy ale dostarczy większej ilości informacji i prawdopodobnie będzie bardziej emocjonujący.

www.duzeka.pl

Wydana po raz drugi książka „Wypadek na ulicy Starowiślnej” Lucyny Olejniczak miała urzekać nie tylko przepiękną, stylizowaną na dawne lata okładką, ale także wyśmienitą fabułą stanowiącą mieszankę sensacji i romansu, osadzonego w Krakowie współczesnym oraz takim jakim był na przełomie XIX i XX wieku. Miała… bo niestety jej się nie udało. Dawno nie czytałam...