Przy okazji zbioru opowiadań „Poirot prowadzi śledztwo” wyraziłem zdanie, że według mnie Agatha nie sprawdza się w krótkich formach. Po „Śledztwie na cztery ręce” utwierdziłem się w przekonaniu. Mam wrażenie, że te jej opowiadania są napisane po łebkach, na szybko, od niechcenia. Pełno ciekawych pomysłów, które są marnowane przez autorkę poprzez sztampowe, zbyt szybkie, zbyt przewidywalne i zbyt absurdalne rozwiązania. Uważam, że gdyby Christie rozpisała się jednak trochę bardziej, rozwinęła akcję, wydłużyła fabułę to mógłby wyjść z tego naprawdę ciekawy kryminał. A tu nawet słynne już w twórczości Agathy suspensy były mało zaskakujące, pozbawione realizmu, wręcz sztuczne.

Do tego Tommy i Tuppence… Nie będę ukrywał, że w twórczości autorki to jedyni główni bohaterowie, którzy od samego początku nie wzbudzili we mnie nawet szczątkowej sympatii. Liczyłem, że może się coś zmieni w stosunku do nich, ale mój odbiór po raz kolejny jest negatywny. Jednak wolę innych bohaterów Christie jak Bundle, czy Poirot, nawet w duecie z tym przygłupim Hastings’em.

I chociaż postanowiłem przeczytać wszystkie powieści Christie, tak jednak „Śledztwo na cztery ręce” było dla mnie stratą czasu.

Przy okazji zbioru opowiadań „Poirot prowadzi śledztwo” wyraziłem zdanie, że według mnie Agatha nie sprawdza się w krótkich formach. Po „Śledztwie na cztery ręce” utwierdziłem się w przekonaniu. Mam wrażenie, że te jej opowiadania są napisane po łebkach, na szybko, od niechcenia. Pełno ciekawych pomysłów, które są marnowane przez autorkę poprzez sztampowe, zbyt szybkie,...