Książka została ukończona w 1990 roku i ktoś mógłby pomyśleć, że od tego czasu „nauka psychologii” poszła do przodu i tym podobne można by próbować roztaczać „mądrości”.
Otóż takie myślenie o tej książce to wielki błąd. Zagadnienia będące przedmiotem opracowania w tej książce są niesłychanie ważne i ponadczasowe.
Dlaczego dałem tej książce aż 10 punktów!?
Otóż mam głębokie przekonanie, że jest to jedna z trzech najważniejszych książek do przeczytania przez każdego człowieka zdolnego do zrozumienia jej treści i dokładnego jej przeanalizowania (o pozostałych dwóch książkach, które uważam za tak ważne być może wypowiem się przy innej okazji)... Myślę jednak, że ta książka jest najważniejsza z nich wszystkich. Myślę nawet tak i aż tak, że po wchłonięciu tej książki na dobrą sprawę można już niczego nie przeczytać i uzyskać satysfakcję z życia (nie mówię tu o czytaniu dla przyjemności tylko z obowiązku). To jest NAJWAŻNIEJSZA KSIĄŻKA O ŻYCIU, O SAMYM ŻYCIU, JAKĄ KIEDYKOLWIEK NAPISANO. Jeśli czytelnik przebrnie przez nią z wielką uwagą, a w razie potrzeby przejdzie przez nią więcej niż jeden raz (ja zrobiłem to dwa razy, pierwszy raz 20 lat temu i teraz drugi raz, to dostrzeże całą stertę obecnych na rynku wszelkiej maści „poradników pozytywnego myślenia” napisanych jakoby zaczerpnąwszy ze źródła, jakie stanowi niniejsza książka, ale napisanych KOMPLETNIE BEZ ZROZUMIENIA ISTOTY ZAGADNIENIA. Ta sterta poradników będzie nam się jawić teraz jako bezwartościowy bełkot graniczący z magią, zawierający mnóstwo nieuzasadnionych stwierdzeń zawieszonych w próżni i przypominających bredzenie jakiegoś guru sekty.
W niniejszej książce każde stwierdzenie jest poparte latami badań i to badań poddanych rzetelnej krytyce nie tylko samego autora, ale innych ludzi i krytyce uwzględnianej przy następujących potem nowych badaniach. Widzimy, że wcale nie chodzi o „myślenie pozytywne i mówienie sobie do lustra mantrę jaki to ja jestem fajny”, tylko usunięcie ze swojego umysłu tak zwanego myślenia negatywnego prowadzącego do czegoś, co autor odkrył i nazwał „wyuczoną bezradnością”.
Jest w tej książce jeszcze jeden element, całkiem nieobecny w „śmieciowych” poradnikach „pozytywnego myślenia”, przy czym jego nieobecność tam czyni te poradniki nie tylko bezwartościową makulaturą, ale wręcz stają się one szkodliwe, a w pewnych okolicznościach wręcz niebezpieczne. Mianowicie autor ukazuje ograniczenia w używaniu optymizmu i ukazuje okoliczności, w jakich korzystniej jest posłużyć się pesymizmem. Istotą rzeczy jest fakt, by zarówno pesymizmem jak i optymizmem móc się POSŁUGIWAĆ, jak narzędziem, a nie być niewolnikiem żadnego z nich, a zwłaszcza niewolnikiem szerokiego pesymizmu prowadzącego do wyuczonej bezradności. Tu czytelnik może sobie wyobrazić nadmiernie optymistycznego pilota samolotu pasażerskiego startującego optymistycznie z pasa startowego z dwoma niesprawnymi silnikami i tłumaczącego sobie przy pomocy pozytywnego myślenia, że „wszystko będzie dobrze”, jak to robią bohaterowie hollywoodzkich filmów akcji klasy „Zet”.
Autor bardzo dokładnie pokazuje, także używając do badań zwierząt, że mechanizm życia prowadzącego do nieszczęścia i depresji jest następujący:
1. Pojawia się zła sytuacja.
2. Nie umiemy jej rozwiązać
3. Pojawia się tak zwany „negatywny styl wyjaśniania” typu: „moja wina, tak będzie zawsze i wszędzie po wieki wieków i nic się nie zmieni, mam pecha i jestem do niczego”.
4. Pojawia się bezradność i zaniechanie działań (wyuczona bezradność)
5. Pojawia się depresja i życiowy paraliż
Autor odkrył, że mechanizm ten występuje u zwierząt i ludzi (tak! depresja u szczurów!) i są sposoby, aby go sobie uświadomić i usunąć negatywny styl wyjaśniania TRWALE pozbywając się nieszczęścia.
Ten szkic, to wierzchołek góry lodowej, gdy przyjrzymy się krok po kroku, w jaki sposób autor to wszystko ustalił i jak wiele dziedzin życia z tym się wiąże i jak można wszystko zmienić - zrobimy wielkie oczy i wewnątrz naszych zwojów mózgowych wytatuuje się napis „EUREKA, no kurna WIELKA MEGAEUREKA” - i być może też dacie tej książce 10 punktów.

Książka została ukończona w 1990 roku i ktoś mógłby pomyśleć, że od tego czasu „nauka psychologii” poszła do przodu i tym podobne można by próbować roztaczać „mądrości”.
Otóż takie myślenie o tej książce to wielki błąd. Zagadnienia będące przedmiotem opracowania w tej książce są niesłychanie ważne i ponadczasowe.
Dlaczego dałem tej książce aż 10 punktów!?
Otóż mam głębokie...