Wychowano mnie w wierze mówiącej, że Bóg przebacza ludzkie grzechy, ale czy mogę sama sobie przebaczyć?

Wszystko zaczęło się dziesiątego lipca. Alice, piętnastoletnia dziewczyna z tak zwanego dobrego domu, otrzymuje zaproszenie na imprezę. Nie przypuszcza, iż właśnie na tej imprezie wkroczy w dotąd nieznany sobie świat. Skąd może wiedzieć, że do puszki coli ktoś dodał LSD? Następnego dnia notuje w dzienniku: nie wiem, czy powinnam się wstydzić, czy być wniebowzięta. Wiem tylko, że wczoraj doświadczyłam czegoś niesamowitego (…). Może się to wydać przerażające, ale w rzeczywistości było niesamowite, cudowne i bajeczne. Zafascynowana nowym, kolorowym światem psychodelicznych złudzeń, stopniowo zatraca się w nałogu. Marihuana, amfetamina, heroina, benzedryna, deksedryna, tabletki nasenne i uspokajające wiodą ją wprost w ramiona bezlitosnego nałogu, ucieczek z domu, tułaczek po ulicach obcych miast, a wreszcie do szpitala psychiatrycznego. Czy Alice pokona własne słabości? Czy będzie w stanie przetrwać? Czy przebaczy sobie samej?

Wraz z Alice przeżywamy kolejne dni walki. Czasem poddaje się bez wahania, innym razem ze wszystkich sił stara się z tym skończyć. Bez przerwy targają nią skrajne emocje: a to nienawiść do szkoły i domu, a to przelotne, aczkolwiek bardzo intensywne zauroczenia kolejnymi chłopcami. I nic dziwnego, przecież Alice jest dorastającą dziewczynką. Zwracam się teraz do już dorosłych dziewczynek (i nie tylko), które za młodu prowadziły własne dzienniczki: pamiętacie? Pamiętacie to zagubienie, sfrustrowanie, wrogość do całego świata? Pamiętacie to wrażenie, że jesteście zupełnie same? To właśnie przeżywa Alice. I po prostu gubi się – może nieco bardziej niż niektórzy; na pewno tak samo jak wielu z nas. „Nie pojmuję zmartwychwstania (…). Ale nie rozumiem też, w jaki sposób brązowa, sucha, skurczona cebulka gladioli zakwita co roku (…). Nie wiem, dlaczego spodziewam się objąć rozumem istotę śmierci. Przecież nie mam zielonego pojęcia, czym jest telewizja albo elektryczność albo jak działa sprzęt stereo. Naprawdę tak niewiele rozumiem, że nie potrafię powiedzieć, jak w ogóle istnieję”.

„Zapytaj Alice” to pamiętnik dziewczyny żyjącej u schyłku lat 60. w USA. Z czym kojarzą nam się te cudowne lata w USA? Z hippisami i narkotykami. Alice, dobra uczennica, sumienna córka i początkująca narkomanka, zaczyna nosić rozpuszczone włosy i koraliki, trafia do różnych komun, odwiedza San Francisco. Schemat naćpanego hippisa jak znalazł. No właśnie – schemat czy rzeczywistość? Jedno nie wyklucza drugiego... Pojawiają się głosy, że ta książka jest tylko i wyłącznie propagandową, zmyśloną paplaniną. Niezależnie jednak od tego, czy uwierzymy w tę historię czy nie, warto spojrzeć na nią pod nieco innym kątem. Przecież Alice może być równie dobrze Johnem albo Margaret. Może być Jasiem i Małgosią. Takie historie zdarzały się i zdarzają naprawdę. Szczególnie w krajach i czasach, w których narkotyki są tak łatwo dostępne, nawet dla dzieciaków.

Komu polecam „Zapytaj Alice”? Rzekłabym: wszystkim, gdyby nie brzmiało to tak banalnie. Niech przeczytają tę opowieść ci, którzy potrzebują ostrzeżenia lub potwierdzenia tezy, że narkotyki prowadzą donikąd. Ale niech zapoznają się z nią także ci, którzy chcą brać i biorą – może nauczą się czegoś od tej nastolatki? Może zapytają Alice i dostaną odpowiedź? Może sami sobie przebaczą?

Myślałam kiedyś, że tylko ja potrafię odczuwać ból, ale teraz widzę, że jestem jedynie nieskończenie małą cząstką cierpiącej ludzkości. Dobrze, że krwawiące serce to tylko metafora, bo inaczej nasza planeta ociekałaby krwią.

Marta Gęsigóra