Dawno już nie czytałem tak udanej kontynuacji przygód w ostatnio bardzo popularnych trylogiach dystopijnych. Z reguły dobre pomysły z pierwszych części proponowanych historii bledną w kolejnych odsłonach. W moim odczuciu taki właśnie los podzieliły zarówno "Igrzyska śmierci", jak i "Niezgodna". "Pandemonium" tymczasem wyłamało się ze schematu, tworząc jakby zupełnie inną historię.
Wydaje się, że nawet nie czytając "Delirium" można by śmiało zagłębić się w dalsze losy Leny, orientując się momentalnie w zawiłościach fabularnych proponowanych przez autorkę, co jest zresztą jej zasługą. Umiejętnie wplecione w treść fabuły odniesienia do pierwszego tomu doskonale tu współgrają z bieżącą narracją i nie pozwalają czytelnikowi na jakikolwiek dyskomfort związany z brakiem obeznania z "Delirium".
Sama konstrukcja książki już może budzić sympatię. Dwie płaszczyzny czasowe, niezbyt od siebie odległe, w końcu zazębiają się, splatają i tworząc spójną całość pchają błyskawicznie rozwijającą się akcję do przodu. A w "Pandemonium", cokolwiek sądzić o tej powieści, bardzo dużo się dzieje. Ja się w każdym razie nie nudziłem, a wprost przeciwnie - uważam, że z większymi przestojami mieliśmy raczej do czynienia w "Delirium".
O fabule jak zwykle nie będę się rozwodził podsumowując całość jedynie stwierdzeniem, że Lena musi znaleźć się w nowej rzeczywistości i z nowymi przyjaciółmi stawić czoła przeciwnościom losu, a takich nie zabraknie.
Na koniec jeszcze wypada dodać, że bardzo podobał mi się język tej powieści - moim zdaniem idealnie dopasowany do potencjalnie największej grupy jej odbiorców, tj. nastoletniej młodzieży. Lekkość i prostota stylu (w dobrym tego słowa znaczeniu) sprawiają, że niezwykle przyjemnie i szybko pochłania się kolejne rozdziały tej historii, powodując że nabiera się ochoty na więcej, a przecież o to w tym chyba chodzi. Ja tam od razu po ostatniej stronie zabrałem się za trzeci tom, oceniając "Pandemonium" bardzo pozytywnie i stawiając ją nawet przed jej poprzedniczką.

Dawno już nie czytałem tak udanej kontynuacji przygód w ostatnio bardzo popularnych trylogiach dystopijnych. Z reguły dobre pomysły z pierwszych części proponowanych historii bledną w kolejnych odsłonach. W moim odczuciu taki właśnie los podzieliły zarówno "Igrzyska śmierci", jak i "Niezgodna". "Pandemonium" tymczasem wyłamało się ze schematu, tworząc jakby zupełnie inną...