Wyobraźnia mi podpowiedziała, że kolejną podróż w krainę poezji powinienem ponownie odbyć z Wisławą Szymborską. I oto jestem tutaj, w miejscu gdzie można śnić do woli i nie zapłacić za to zupełnie nic. Gdzie można kręcić się pośród wierszy jak w karuzeli planet, które wymyśliła nasza słynna poetka. I pomimo tego, że to wszystko jest nietrwałe i pełne ulotności, to warto chociaż na chwilę zatrzymać w swoim sercu krótkie i natchnione myśli. Warto pomarzyć o uchwyceniu chociaż niektórych naszych rozważań w skonstruowanym przez noblistkę zwierciadle niepamięci. Tylko po to, aby przytrzymać je przez chwilę, przez okamgnienie być bogatym od efemerycznych wrażeń. Wchłonąć je na najbliższe kilka dni aby stanowiły lekki pokarm dla duszy umęczonej szarym życiem.

"Tutaj" to krótki sen w którym świat nie zasługuje na swój koniec. To dyliżans w którym spotkamy Juliusza Słowackiego. To tutaj będziemy żyć o te kilka wierszy dłużej a może nawet poznamy samego Marcela Prousta. Wszystko się może zdarzyć, gdyż w tej podróży głębiej zanurzymy się we wspomnienia i szybciej je poznamy pędząc na skrzydłach fantazji. Szymborska pisze o ludziach takich jak my ale piękniej ubranych w słowa. Tylko ona potrafi z takim wdziękiem napisać o skomplikowanej sprawie jaką jest rozwód dwojga osób, pomimo ciężkiej wagi tego tematu w kilku lekkich zdaniach podsumować to, co nas potencjalnie zasmuca.

Zakochałem się w pojęciu przestrzeni, którą Wisława Szymborska przedstawia w jednym ze swoich wierszy. Bo jej poezja jest właśnie taką niczym nieograniczoną przestrzenią. Jeśli tylko chcemy, to możemy w niej umieścić wszelkie swoje przemyślenia a potem poukładać je w wierszach na specjalnych półkach, które przygotowała dla nas poetka. Zawsze znajdziemy wtedy powód do bujania w chmurach ale nigdy też nie zapomnimy o ziemskim wymiarze jej twórczości. Bo Szymborska dobrze wiedziała, że oprócz marzeń są też inne, o wiele bardziej przyziemne powody do tego aby zejść na ziemię.

Gdybym mógł cofnąć się w przeszłość, to bardzo chętnie bym to uczynił aby powiedzieć Wisławie Szymborskiej, jak bardzo ją cenię za jej odniechcenia i rozprzestrzenienia, za śnienia i lśnienia. Za to wszystko, czego sensu musiałem się czasem doszukiwać z pewnym trudem, tylko po to aby poszerzyć swoje horyzonty. Jednak warto było, chociażby dlatego aby poczuć szacunek dla osoby, która tak mocno epatuje emocjonalną czułością. W świecie, w którym wszystko odbywa się szybko a konsumpcjonizm odgrywa kolosalne znaczenie, bardzo ważna jest chwila zapomnienia i refleksji. A poezja Wisławy Szymborskiej umożliwiła mi w wyjątkowy sposób odlecieć na dalekie peryferia wyobraźni.

Wyobraźnia mi podpowiedziała, że kolejną podróż w krainę poezji powinienem ponownie odbyć z Wisławą Szymborską. I oto jestem tutaj, w miejscu gdzie można śnić do woli i nie zapłacić za to zupełnie nic. Gdzie można kręcić się pośród wierszy jak w karuzeli planet, które wymyśliła nasza słynna poetka. I pomimo tego, że to wszystko jest nietrwałe i pełne ulotności, to warto...