Dzięki lekturze „Demokratora” nauczyłem się, że nie ma sensu zważać na pochwalne panegiryki umieszczane z tyłu okładki nawet jeżeli ich autorami są ludzie rozsądni jak prof. Staniszkis, Rafał Ziemkiewicz czy Krzysztof Feusette. Piotr Gociek jest publicystą, którego ceniłem i cenię za cięte felietony i poczucie humoru. Niestety, jego „Demokrator” nie jest nawet zabawny nie mówiąc już o jakichś „wyższych” wartościach literackich.

Demokratora czytało się niezwykle ciężko i to nie ze względu na trudny język, ale z powodu marnego stylu i braku ciekawej historii. Niby autor buduje swój własny świat, ale sprowadza się to zwykle do przekręcania nazw, np. zamiast czerwca mamy cierpca itp. Choćby z rosyjsko brzmiących imion i nazwisk można się domyśleć do jakiego rozdziału historii XX wieku odwołuje się autor. Potrzeba aluzyjnej fantastyki dawniej była spowodowana istnieniem cenzury. Obecnie jest to jedynie wyraz autocenzury autora, który nie chce bądź nie potrafi zdobyć się na napisanie czy to prawdziwej fantastyki czy też dystopii w stylu Orwella, Huxleya czy choćby Bradburego.

Fabuły nie ratują również dialogi, z których większość zupełnie nie zapada w pamięć. Na plus zaliczyć można jedynie krótką wędrówkę Matrosa z robotem „Pokuta”. Cała historia jest jednak nieskładna i brak w niej interesującej tajemnicy.

Brak ciekawej historii sprawia, że „Demokrator” zwyczajnie nudzi. Powieść nie usypia tylko dlatego, że styl jest tak toporny, że aż bolą zęby a ziemniaki (w wersji Goćkowej: kartofelki) gniją w piwnicy. Nieustanne serwowanie zbędnych przymiotników, które wypełniają wiele kilkulinijkowych akapitów, opisy tworzone serią krótkich zdań, proste gry słowno-skojarzeniowe typu „dwie rany cięte od szpadla na prawej łopatce”, którymi autor szermuje niestrudzenie składają się na narzędzia tortur jakie stosowane są na czytelniku. O odszkodowanie nie wystąpię tylko dlatego że książkę doczytałem dobrowolnie z uwagi na głupią, masochistyczną skłonność zgodnie z którą książki raz zaczętej na zawsze nie odłożę nigdy.

Oprócz dręczenia czytelnika autorowi udało się naigrawanie z propagandy jaką otoczony jest dyktator mieniący się oczywiście demokratą. To jednak nikłe osiągnięcie jak na zasmarowanie blisko 500 stron.

Książkę zdecydowanie odradzam, ale zachęcam do lektury publicystycznego dorobku autora.

Dzięki lekturze „Demokratora” nauczyłem się, że nie ma sensu zważać na pochwalne panegiryki umieszczane z tyłu okładki nawet jeżeli ich autorami są ludzie rozsądni jak prof. Staniszkis, Rafał Ziemkiewicz czy Krzysztof Feusette. Piotr Gociek jest publicystą, którego ceniłem i cenię za cięte felietony i poczucie humoru. Niestety, jego „Demokrator” nie jest nawet zabawny nie...