"A motyle z brzucha niech wracają do dżungli, gdzie ich naturalne miejsce"
Trzy dziewczyny. Trzy historie. Trzy rodzaje miłości. A wszystko w jednej powieści. Weronika, Kasia i Klaudia to trzy na pozór zwykłe dziewczyny. Każda z nich ma swoje wyobrażenie dotyczące świata i miłości. Dla każdej z nich książę z bajki ma inne znaczenie i wyobrażenie. Może to i dobrze. „Polowanie na motyle” opowiada po trochu historię każdej z nich, tym samym ukazując polowanie każdej z nich na tytułowe motyle. Ale, jak to powszechnie wiadomo – życie nie jest usłane różami. Ich przygody może i nie są jakoś zbytnio wyszukane, ale może i to dobrze. Powieść bardzo dobrze ukazuje tak po prawdzie codzienne życie każdej z nas. A przynajmniej tych, które szukają miłości, przygody i wiary we własne siły. Bo o tym właśnie jest. O miłości. Właściwie to o jej różnych formach. O przyjaźni. O rodzinie. O marzeniach. O szczęściu i przygodach, ale i rozczarowaniach i złamanych sercach. O codziennym życiu tak po prawdzie. Dlatego też czyta się ją tak szybko i przyjemnie.
Przyznaję, że ta lektura należy do nadzwyczaj lekkich. Dla niektórych może się wydawać, że fabuła jest nijaka, ale tak nie jest. Przynajmniej nie do końca. Szkoda tylko, że chwilami akcja się zawęża i ma momenty, gdy staje się nijaka. Bez tego dreszczyku ciekawości. Niekiedy miałam wrażenie, że czytam coś na wzór wpisów z pamiętników dziewczyn, a niekiedy niestety, że mam przed sobą coś, co może się pokusić o napisanie ktoś, kto dopiero rozpoczyna swoją historię z pisaniem. Z początku wydaje się trochę nudna, ale koniec końców wciąga bez reszty i to najważniejsze. Spędziłam kilka godzin na spokojnym czytaniu i nie zorientowałam się, że całej historii dobiegł już koniec.
Również styl i język jest prosty, bez udziwnień, co szczerze powiedziawszy występuje w wielu powieściach polskich autorów. Tak samo, jeśli chodzi o bohaterów. Zarówno dziewczyny, jak i całą resztę. Każda z nich jest specyficzna, ale chwilami miałam wrażenie, ze są nie do końca dopracowane. A szkoda.
Jeśli miałabym przyrównać powieść do jej gatunku, to przyznaję, że nie mam tutaj żadnego „ale”. Lekka, przyjemna i na temat. Szkoda tylko, że taka cieniutka.
Jeśli chodzi o grafikę, to musze przyznać, że to ona wywarła na mnie największe wrażenie. Graficy naprawdę się postarali. Mimo, iż nie zawsze jestem ku prostocie, tak tutaj muszę stwierdzić z czystym sercem, że okładka wyszła im genialnie. Nie jest przesycona. Skromna i delikatna. Idealnie oddaje całość treści. Aż chce się czytać.
„Polowanie na motyle” jest zdecydowanie pozycją na relaksujący wieczór. Zdecydowanie nadaje się dla fanów romansów i lekkich opowiadań. Nie polecałabym jej jednak osobom, które muszą mieć przesyt fabuły, bowiem tutaj tego nie odnajdą. Jak dla mnie miło się spędza z nią czas i liczę, że niedługo bohaterka pokusi się o kolejną powieść, która będzie równie ciekawa, jak ta. Zwłaszcza że tak fajnie ukazuje różne wątki - niby spójne, a tak się różniące. Bo motyle w brzuchu nie oznaczają tylko wielkiej miłości...

"A motyle z brzucha niech wracają do dżungli, gdzie ich naturalne miejsce"
Trzy dziewczyny. Trzy historie. Trzy rodzaje miłości. A wszystko w jednej powieści. Weronika, Kasia i Klaudia to trzy na pozór zwykłe dziewczyny. Każda z nich ma swoje wyobrażenie dotyczące świata i miłości. Dla każdej z nich książę z bajki ma inne znaczenie i wyobrażenie. Może to i dobrze....