„KTO NIE PALI I NIE PIJE TEN NIE ŻYJE A GNIJE”

Obyczajowa strona życia przedwojennej, przygranicznej szajki przemytników. Trudno dopatrzeć się tu literatury najwyższych lotów, całość jest napisana prostym, potocznym, bezpośrednim językiem, generalnie bez jakiś głębszych przemyśleń intelektualnych.

Choć z drugiej strony ten z pozoru błahy łotrzykowsko – romansowo zbeletryzowany dokument ma także swoje niewątpliwe atuty. Przede wszystkim powieść jest wciągająca, Piasecki ma niewątpliwy dar skupiania uwagi czytelnika swą prostotą i bezpośredniością przekazu (powieść zyskała szerokie uznanie, także międzynarodowe, po wojnie tępiona przez cenzurę ze względu na antykomunistyczną postawę autora).

Jeśli już doszukiwać się elementów ocierających się o geniusz, to bez wątpienia jest nim pewien wyborny fragment (wprawdzie tylko jeden, ale zawsze) pod koniec książki, gdy główny bohater zdaje sobie sprawę, że nie pieniądze, blichtr, sława są najważniejsze w życiu, ale zaufanie, lojalność najbliższych, nawet jak jest to środowisko przestępcze, lumpenproletariatu i samemu się do tej grupy należy. I to jest właśnie siła tej książki, ukazanie zależności, relacji przyjacielskich.

Najbardziej jednak zapamiętałem z książki wódkę. Chyba jest to hymn pochwalny ku temu trunkowi (niczym wino u starożytnych pisarzy), non stop bohaterom życie przepływa w piciu wódeczki. Przed śniadaniem, na rozgrzewkę szklanka wódki. Oni chleją gorzałkę jak herbatę...

„KTO NIE PALI I NIE PIJE TEN NIE ŻYJE A GNIJE”

Obyczajowa strona życia przedwojennej, przygranicznej szajki przemytników. Trudno dopatrzeć się tu literatury najwyższych lotów, całość jest napisana prostym, potocznym, bezpośrednim językiem, generalnie bez jakiś głębszych przemyśleń intelektualnych.

Choć z drugiej strony ten z pozoru błahy łotrzykowsko – romansowo...