Ta książka z pewnością nie jest dla wszystkich. Skierowana jest do tych, którzy mają zawodowy obowiązek lub też odwagę i siłę patrzeć na to co jest, jakim jest. Moc naukowej wiwisekcji Anny C. Salter rozprasza mroki drażliwego społeczne tabu, jakim jest pedofilia. Ofiary i napastnicy niczym w greckim dramacie, określeni są klarownie i jednoznacznie, ich dramatyzm wynika z uświadomienia nam ich ról i racji. Autorka przeprowadza czytelnika przez główny nurt problematyki korzystając z obszernego materiału badawczego przypatruje się sprawom uważnie, kompetentnie i nie unikając niczego co ważne. Książkę przepełnia pasja odkrywania prawdy, która porusza i przeraża. Być może to jedyna droga do poznania grozy rzeczywistości, maskującej się, uciekającej w koturnowość i banał, czasem tylko znienacka osłupiającej irracjonalnym okrucieństwem. Tej grozy nie tworzy z rozmysłem autorka jako dramatycznej konstrukcji wywodu, pojawia się ona jako efekt prostej konstatacji, sygnalizującej z atawistyczną pewnością, że zachodzi coś niebywale tragicznego i rujnującego nasze wyobrażenie na temat porządku społecznego. Książka pokazuje przede wszystkim dramaty ludzi, ofiar i sprawców oraz ich bliskiego i dalszego otoczenia. Ofiary jako zdobycze, zainfekowane są destrukcją uwiedzenia - niekiedy w niewyobrażalnie wczesnym wieku, napędzane internalizowanym patomechanizmem przez długie lata, doznają w następstwie „podeptania serca” szeregu psychicznych dysfunkcji, dysocjacji, prowadzących do poczucia zniewolenia i osadzeniem w pułapce samotności „ z drugiej strony lustra”. Mimo obnażenia skomplikowanej pedofilskiej praktyki uwodzenia, osaczania ofiar, omotywania ich, maskowania się sprawców i ich racjonalizacji, książka nie jest moralitetem o „polowaniu na czarownice”. Przedmiotem zainteresowania jest dramat stron, choć z sympatią i ze współczuciem ulokowanym po stronie ofiar, prowadzącym do konstatacji, że „interakcja pedofilska” jest „większym dramatem”. Celem publikacji jest ukazanie drogi do pokonania traumy przez osoby wykorzystane seksualnie w dzieciństwie, odzyskania siebie i uzdrowienia. Uwolnienie się ofiary od sprawcy w sensie psychicznym trwa długo, lecz może prowadzić do katharsis osoby, będącego celem postępowania. Budzenie świadomości sprawców, ich odpowiedzialności, prowadzenie terapii na wzór terapii uzależnień jest jedynie sposobem, próbą opanowywania zjawiska. Należy tutaj wyrazić, szczególne uznanie dla postawy badawczej i terapeutycznej Anny C. Salter. Jej osoba zdaje się nie ulega mechanizmom pandemonium spychającym zjawisko w kierunku wiktymizacji seksualnej i wyparcia ze świadomości społecznej. W tym piekielnie trudnym zagadnieniu, jak na polu walki o prawdę - podąża za słabym i bladym światłem zrozumienia, prowadzącym prędzej czy później do wyzwolenia i przezwyciężenia ograniczeń.