Wszystkie opowiadania na jedno kopyto

Wszystkie opowiadania na jedno kopyto

No cóż. Liczyłem na coś lepszego, ciekawszego, zabawniejszego. W istocie jest to zbiór pijackich opowieści, właściwie majaków. Niewiele się dzieje, pije się, śpiewa rubaszne piosenki, obcuje z nadprzyrodzonymi istotami, traci przytomność, wstaje się skacowanym i znowu się pije. Pojedyncza taka historia pomiędzy innymi przygodami mogłaby wywołać uśmiech, tu jednak jest tylko to. Polecam jeżeli ktoś lubi pijackie opowieści.

No cóż. Liczyłem na coś lepszego, ciekawszego, zabawniejszego. W istocie jest to zbiór pijackich opowieści, właściwie majaków. Niewiele się dzieje, pije się, śpiewa rubaszne piosenki, obcuje z nadprzyrodzonymi istotami, traci przytomność, wstaje się skacowanym i znowu się pije. Pojedyncza taka historia pomiędzy innymi przygodami mogłaby wywołać uśmiech, tu jednak jest tylko...

Pisać każdy może..... parafrazując słowa niezapomnianej piosenki klasyka ale ktoś to dał do druku. Naprawdę nie będę tracił czasu na to " dzieło". Jednym zdaniem: Autor wyrzygał i wypierdział / najczęściej powtarzana czynność w tym epickim dziele/ to coś i jeżeli ktoś chce tracić czas na przygody półmózgiego alkoholika i degenerata to polecam jednak nic innego w tej książce nie ma.

Pisać każdy może..... parafrazując słowa niezapomnianej piosenki klasyka ale ktoś to dał do druku. Naprawdę nie będę tracił czasu na to " dzieło". Jednym zdaniem: Autor wyrzygał i wypierdział / najczęściej powtarzana czynność w tym epickim dziele/ to coś i jeżeli ktoś chce tracić czas na przygody półmózgiego alkoholika i degenerata to polecam jednak nic innego w tej...

Fajnie się słucha.

Fajnie się słucha.

Wydaje mi się, że niektórzy podchodzą do tej książki zbyt negatywnie. Opowiadania nie są najwyższych lotów ale trzymają jakiś poziom.
Opowieści trochę w stylu Jakuba Wędrowycza.

Wydaje mi się, że niektórzy podchodzą do tej książki zbyt negatywnie. Opowiadania nie są najwyższych lotów ale trzymają jakiś poziom.
Opowieści trochę w stylu Jakuba Wędrowycza.

Obudził się pewnego dnia Pełka z fajnym pomysłem w głowie. Niestety popełnił znany młodocianym entuzjastom błąd i na fajnym koncepcie poprzestał. Konkretne powieściowe rozwinięcie mu się nie przyśniło. Przyciągnął mnie atrakcyjny tytuł. Tenże jest też jednym z problemów książki. Fajnie się słucha o pijackich przygodach Pana Zagłoby, z którym kojarzy się tytuł książki. Ale na samych pijackich anegdotach nie da się zbudować dobrej książki. Pełka spróbował i poległ... choć nie z kretesem.

Główny bohater- Ulrich von Baum herbu Tańczący Jeleń jedzie przez las i pije. Kropka, cała fabuła. Schemat i monotonia to największy kłopot z tą książką. Początkowo brzmi to ciekawie, ale tylko początkowo. Nie ma tu większej treści. Całość to zestaw opowiadań- anegdot z gorszymi i lepszymi pomysłami. Najpierw przydługi opis przyrody, potem z czasem przynudzający opis pijaństwa Ulricha, potem spotkanie jakiegoś borowego potwora, z którego rycerz wychodzi cało. A potem następna opowiastka.

Same opowiastki skupiają się na spotkaniach z leśnymi stworami i tu się Pełce należy pochwała. Bardzo doceniam autorów skupiających się na mitologii słowiańskiej bo owa jest przebogata. Polacy nie gęsi i bez Tolkiena sobie poradzą! Włochacze, podlaszcze, drzewiaki, chochliki, ścierwnice i cała reszta rulez! A z całą tą menażerią Ulrich zawiera bliższe i dalsze relacje, za co też należy się plus. Wyszła taka trochę promocja tolerancji i opowieść o tym, że największymi potworami są ludzie. Przesłanie urocze, humor jest i tylko ta fabuła leży pijana w sztok...

A tak skojarzenia z nadmiernie rozwleczonym opowiadaniem nie chcą mi wyparować ze łba. Zostaje sympatia do lepszych fragmentów. Oklaski dla sceny z wijem i oryginalnej promocji trzeźwego prowadzenia pojazdów wszelakich! :) A dla Ulricha oklaski za kreatywne wypędzenie topielucha z legowiska. Kto przeczytał, ten wie o czym mówię i pewnie też znajdzie swoje ulubione kawałki.

Jeszcze taka kontrowersja dotycząca córki burmistrza. Najpierw jest krwawa masakra, a potem gwałt, który gwałconej dziewczynie sprawia przyjemność tak wielką, że zakochuje się w oprawcy. Oj panie Pełka, oby tego żaden leśny feministkołak nie przeczytał, bo żywy pan z tej kabały nie wyjdzie... Ale mnie też ten fragment lekko zirytował. Psychologia nie powinna być tak totalnie lekceważona nawet w lekkiej fantastyce.

6/10. Powinno być lepsze, ale fajny koncept okazał się szczytem możliwości autora. Plus za świetną borową menażerię.

Wersję audio czyta Mateusz Drozda. Pół książki uważałem, że lektor lepszy od czytanego dzieła. Potem Pełka jakoś doszlusował do Drozdy. Ale opinii na temat klasy lektora to nie zmieniło. Świetna robota.

Obudził się pewnego dnia Pełka z fajnym pomysłem w głowie. Niestety popełnił znany młodocianym entuzjastom błąd i na fajnym koncepcie poprzestał. Konkretne powieściowe rozwinięcie mu się nie przyśniło. Przyciągnął mnie atrakcyjny tytuł. Tenże jest też jednym z problemów książki. Fajnie się słucha o pijackich przygodach Pana Zagłoby, z którym kojarzy się tytuł książki. Ale...

Niestety, nie dałem rady. Odpychająca, żenująca, bez polotu, pisana chyba na siłę. Sama składnia zdań, to poziom drugiej klasy szkoły podstawowej.
To nie jest Gargantua i Pantagruel. To zaledwie jakieś pisarskie mrzonki.
To są właśnie efekty, kiedy osoba absolutnie nie potrafiąca pisać, "coś pisze"...i jeszcze "to" wydaje.

Niestety, nie dałem rady. Odpychająca, żenująca, bez polotu, pisana chyba na siłę. Sama składnia zdań, to poziom drugiej klasy szkoły podstawowej.
To nie jest Gargantua i Pantagruel. To zaledwie jakieś pisarskie mrzonki.
To są właśnie efekty, kiedy osoba absolutnie nie potrafiąca pisać, "coś pisze"...i jeszcze "to" wydaje.

Niekóre opowiadania nawet bardzo zabawne, sam się dziwię, gdy czasami wracam do nich pamięcią...

Niekóre opowiadania nawet bardzo zabawne, sam się dziwię, gdy czasami wracam do nich pamięcią...

Tanie wino jest dobre, bo jest dobre i tanie

Czynić dobro, a nie wiedzieć o tym. Mieć mnóstwo przyjaciół, nie przyjaźniąc się z nikim. Dawać szczęście innym, będąc w pełni nieświadomym swych czynów. Niemożliwe? A tam. Poznajcie Ulricha von Bauma herbu Tańczący Jeleń. On udowodni wam, jak zostać bohaterem w pełni nieświadomym, bo nietrzeźwym. Ulrich, to bohater zbioru opowiadań „Flaszką i mieczem” Marcina Pełki. Autor w swoim dorobku literackim ma kilka powieści i zbiorów opowiadań utrzymanych w stylu fantasy.
Już sama kreacja Ulricha, rycerza – alkoholika, przywołuje na myśl dwie postacie literackie. Pierwsza, to Ulrich von Jungingen, znany z „Krzyżaków” Henryka Sienkiewicza, bo panów łączy chwalebne miano i wspólny stan rycerski, druga zaś postać, bardziej współczesna, to Jakub Wędrowycz, bimbrownik i egzorcysta amator, znany dzięki talentowi Andrzeja Pilipiuka i uwieczniony przez niego w wielu opowiadaniach. Rzeczony Ulrich Jakuba przypomina jako żywo, pijąc co popadnie, gdzie popadnie i z kim popadnie naturalnie. To moczymorda nie ustępujący w niczym swemu bardziej znanemu koledze po pijackim fachu, parający się dość podobną profesją. Co prawda nie poluje on na wampiry, ale dziwne stworzenia nie są mu bynajmniej obce. Von Baum jest nieugięty. Nie boi się ani mroczników, ani stukaczy, ani strzyg, bobołaków, czy innych nieboskich stworzeń zamieszkujących Wielki Bór (a jest ich tu pod dostatkiem). Jest jednak ktoś i coś, przed czym drży niczym małe kocię. Ulrich najbardziej na świecie boi się, że pewnego dnia może zabraknąć mu alkoholu, panicznie też boi się wymówek żony Helgi. Nie dziwi to zapewne żadnego męża, że chłop jak dąb, a drży przed babą. Bo każdy, kto choć raz miał do czynienia z tym stworem wie, że wściekła żona to nie przelewki!
Ulrich von Jungingen i Jakub Wędrowycz nie zamykają listy skojarzeń i odniesień, jakie pojawiają się wraz z powieścią Marcina Pełki „Flaszką i mieczem”. Tytuł coś wam przypomina? Oczywiście, że tak. Bez dwóch zdań od razu każdemu nasuwa się „Ogniem i mieczem” wspominanego już Sienkiewicza.
Marcin Pełka wyposażył swojego bohatera w broń daleko bardziej zaawansowaną niż ogień, choć i Ulricha czasem ogień pali, gdy walczy z gigantycznym kacem… Jego tajemną bronią jest wino marki wino, z którego pomocą potrafi zdziałać cuda. Zapłodnić Panią Lasu, przegnać z boru cuchnące stworzenia psujące klimat, czy przerazić stwory tak straszne, że aż strach o nich pisać i głośno wymawiać ich imiona!
W książce pełno jest odwołań do szeroko rozumianej kultury masowej, łącznie z wykorzystaniem popularnych powiedzonek znanych i lubianych oraz znanych i nielubianych. To liczne aluzje do świata polityki, rozrywki, niefortunnych wypowiedzi, do świata kultury i sztuki, etc. Opowiadania o Ulrichu von Baumie obśmiewają dotychczasowe kanony literatury, konwencję, nasze przyzwyczajenia i wyobrażenia. Wybebeszają nasze wady i narodowe grzeszki, łącznie z grzechem pychy. Marcin Pełka z ironią i dystansem podchodzi do literatury, co prawda robi to zupełnie inaczej niż Gombrowicz, ale nie sposób nie zauważyć pewnych podobieństw pomiędzy ich podejściem do literatury.
Irytowało mnie u Pełki niezmiernie, że wprowadził w tekst mnóstwo przekleństw, moim zdaniem nie mających uzasadnienia. Zamysłem autora było chyba wprowadzenie elementu humorystycznego do opowiadań, szkoda tylko, że chciał to osiągnąć tak dziwną metodą. Z niewiadomych przyczyn poszedł drogą polskich, „męskich” filmów typu „Kroll”, czy „Psy”, gdzie bez sensu nadużywa się niecenzuralnego słownictwa. Im więcej, tym lepiej. Albo jest to krok w stronę naszych niektórych kabaretów zabawnych inaczej, które brak dobrych skeczy i point zastępują proporcjonalną ilością wulgaryzmów. Szkoda, bo nastroiło mnie to dość negatywnie do „Flaszką i mieczem”.
Mimo to, książka ma spory potencjał. jest cyniczna tam, gdzie być powinna, choć nie zawsze komiczna tam, gdzie było to zamierzone. Nie przeczę jednak, że Ulrich potrafi rozbawić. Bo potrafi i to całkiem nieźle. Tyle tylko, że w zestawieniu z Wędrowyczem, wybiorę na kompana egzorcystę, nie rycerza.

Tanie wino jest dobre, bo jest dobre i tanie

Czynić dobro, a nie wiedzieć o tym. Mieć mnóstwo przyjaciół, nie przyjaźniąc się z nikim. Dawać szczęście innym, będąc w pełni nieświadomym swych czynów. Niemożliwe? A tam. Poznajcie Ulricha von Bauma herbu Tańczący Jeleń. On udowodni wam, jak zostać bohaterem w pełni nieświadomym, bo nietrzeźwym. Ulrich, to bohater zbioru...