W pierwszej części tej książki autorka opisała sielskie życie polskich ziemian na Wołyniu. W piękny sposób opisała świetnie zorganizowane gospodarstwa rolne, uprawę pól i hodowlę zwierząt. Rodziny żyły zgodnie, a dzieci od małego były pracowite. W soboty natomiast okoliczni mieszkańcy zarówno Polacy jak i Ukraińcy bawili się na zabawach wiejskich opisanych tak, że samej chciałabym umieć przenieść się w czasie i zobaczyć to wszystko na własne oczy. Za to piękno wsi wołyńskiej dałam jedną gwiazdkę więcej.

Różnice i podziały między oboma narodami istniały jednak zawsze i dało się to szczególne odczuć tuż przed wojną, gdy powoli zaczęły tworzyć się grupy nacjonalistów ukraińskich, kumulacja natomiast miała miejsce w roku 1943.
W porównaniu z tym, co czytałam już o tragedii wołyńskiej, rodzina Kozińskich może uznać się za szczęśliwców. Spalono ich wioskę, jak również dwie inne sąsiednie wioski polskie, zamordowano ponad 60 osób, ale autorka oszczędziła nam opisów metod bestialskich tortur i mordów.

W pierwszej części tej książki autorka opisała sielskie życie polskich ziemian na Wołyniu. W piękny sposób opisała świetnie zorganizowane gospodarstwa rolne, uprawę pól i hodowlę zwierząt. Rodziny żyły zgodnie, a dzieci od małego były pracowite. W soboty natomiast okoliczni mieszkańcy zarówno Polacy jak i Ukraińcy bawili się na zabawach wiejskich opisanych tak, że samej...