Dawno już nie miałam takich problemów z napisaniem recenzji. Doszłam jednak do wniosku, że teraz albo nigdy, nic bardziej klarownego nie zdołam wymyślić. Książka wywoływała we mnie różne, często sprzeczne emocje. Nie jest to pierwsza moja lektura na ten temat, wiedziałam więc czego powinnam się spodziewać. Niemal namacalne wygłodzenie organizmu, liczenie kalorii, wystające spod skóry kości, wyczerpanie również te emocjonalne.

Jednak ta książka jest zupełnie inna od pozostałych. Alicja wprowadza nas do krainy perfekcji i złudzeń. Jest w tym świecie coś przerażającego, a jednocześnie fascynującego. Zamiast odstraszać - przyciąga, zaprasza, mówi ,,pokaż, że potrafisz, udowodnij sobie i innym na co cię stać, też tak możesz..."
Bohaterka budzi podziw swoją siłą woli, przenosi w kolorowy, abstrakcyjny świat rodem z obrazów Salvadora Dalego, a jednocześnie irytuje swoim egocentryzmem i niedojrzałością. Bądźmy szczerzy, wiele sytuacji, w których nie chciała się znaleźć sama sprowokowała.

Anoreksja (Ana) i bulimia (Mia-czy to nie brzmi niewinnie i słodko?) mają nadaną ludzką twarz. Mogę je sobie z łatwością wyobrazić. Odwracałam się ze strachem czy wychudzona Ana przypadkiem nie stoi w kącie pokoju i nie patrzy na mnie z obrzydzeniem z powodu moich bynajmniej nie szczupłych kształtów. W czasie czytania nawet nie pomyślałam o zjedzeniu np. ciastka...

Wszystko popsuło mi zakończenie, w którym trudno doszukać się śladów szalonej artystki. Ala po jednej rozmowie! zaczyna objadać się czekoladą i nagle stwierdza, że należy jej się aby porządnie się najeść. Poczułam się tak jakby cała historia była oszukana. Mętne to było zakończenie i zupełnie pozbawione barw wcześniejszej opowieści. Zupełnie jakby Głodowy wyżarł jej znienacka całe pokłady fantastycznej przecież wyobraźni.

Wiele różnych jeszcze myśli chodziło mi po głowie. Czy skoro każdy z nas otrzymał wolną wolę, należy mu pozwolić na niszczenie siebie? Czy ma do tego prawo? Alicja niszcząc siebie, zaczęła niszczyć również tę część siebie, która była barwna i pomysłowa. Wystające kości w zamian za dar tworzenia?
No cóż w życiu zawsze jest coś za coś.

Dawno już nie miałam takich problemów z napisaniem recenzji. Doszłam jednak do wniosku, że teraz albo nigdy, nic bardziej klarownego nie zdołam wymyślić. Książka wywoływała we mnie różne, często sprzeczne emocje. Nie jest to pierwsza moja lektura na ten temat, wiedziałam więc czego powinnam się spodziewać. Niemal namacalne wygłodzenie organizmu, liczenie kalorii, wystające...