Wychodzę z założenia, że istnieją dwa typy książek: takie, które są zabiciem czasu i takie, które nas przenoszą w miejsce, w którym czas przestaje istnieć. "Bezdomna" należy do drugiej kategorii, wręcz wiedzie w niej prym.

Rzadko zdarza się, aby brakowało mi słów, w które mogłabym ubrać własne odczucia. Nigdy nie narzekałam na zasób słownictwa. Jednakże ta książka sprawiła, że siedzę i... mam pustkę w głowie.

Historia Kingi Król, młodej, pięknej i inteligentnej kobiety, która miała cały świat u stóp, a w następnej sekundzie znalazła się poza marginesem społecznym. Została niemalże zlinczowana przez ludzi za to co zrobiła, ale i tak największą karę wymierzyła sobie sama. Jej dotychczasowe życie można zamknąć w trzech liczbach: dwa, osiem, sześć. Dwa lata tułaczki po ulicach, dwa lata bycia poniżaną, dwa lata nienawiści do samej siebie. Osiem prób samobójczych. Nieudanych. Sześć miesięcy w szpitalu psychiatrycznym. Tyle wystarczy by całkowicie zniszczyć człowieka. Aby go odratować - potrzeba jednej osoby.

Nie chcę zdradzać fabuły książki. Nawet nie mam prawa tego zrobić. To nie jest książka, którą czyta się dla zabicia nudy. Takie książki czyta się, by zmierzyć się z okrutnym obliczem świata. A także, aby zmierzyć się z samym sobą.

Wychodzę z założenia, że istnieją dwa typy książek: takie, które są zabiciem czasu i takie, które nas przenoszą w miejsce, w którym czas przestaje istnieć. "Bezdomna" należy do drugiej kategorii, wręcz wiedzie w niej prym.

Rzadko zdarza się, aby brakowało mi słów, w które mogłabym ubrać własne odczucia. Nigdy nie narzekałam na zasób słownictwa. Jednakże ta książka...