Do tej pory Charlotte Bronte była dla mnie autorką jednej książki - wspaniałej, fenomenalnej, ukochanej „Jane Eyre”.
Już przed lekturą czułam, że „Profesor” nie dorówna „Jane...”, więc... pogodziłam się z tym i zagłębiłam w lekturze bez uprzedzeń, ale też bez większych oczekiwań. Książka jest skazana na porównania i niestety – na przegraną, ale z pojedynku z ideałem nikt i nic zwycięsko wyjść nie może, choć dzielnie próbuje się bronić...

„Profesor” świetnie pokazuje ducha epoki. Urzeka wiktoriański koloryt powieści oraz piękny styl – tak charakterystyczny dla Charlotte Bronte. Atutem są też świetnie wykreowane postaci, pełnokrwiste i pełne życia, z wrażliwym intelektualistą Williamem na pierwszym planie. Uwagę zwracają również osobliwy i wielce irytujący Pan Hunsden, pociągająca Panna Reuter czy szalenie przyjacielski Pan Pelet. I jeszcze te rozkoszne uczennice żeńskiej pensji. Mogło się zakręcić w głowie młodemu nauczycielowi od tych wszystkich ponętnych krągłości, zacnych biustów i policzków rumianych jak dojrzałe czerwone jabłka...

Drażnią jednak wąskie horyzonty młodej Charlotte Bronte („Profesor” to jej pierwsza powieść, choć wydana pośmiertnie). Razi etnocentryzm, a wręcz megalomania narodowa. Autorka na każdej niemalże stronie daje upust swemu przekonaniu o wyższości angielskiego narodu i protestanckiego wychowania. Wszyscy nie-Anglicy i nie-protestanci są źli i gnuśni, ociężali umysłowo, obłudni i rozwiąźli. Autorka nie daje też zapomnieć czytelnikowi, że antypapizm był ważnym elementem angielskiej tożsamości, więc wprost mówi o swej niechęci do katolików i kościoła rzymsko-katolickiego.

Faktem jest jednak, że „Profesor” to dosyć dobra i wciągająca klasyczna powieść wiktoriańska.

Do tej pory Charlotte Bronte była dla mnie autorką jednej książki - wspaniałej, fenomenalnej, ukochanej „Jane Eyre”.
Już przed lekturą czułam, że „Profesor” nie dorówna „Jane...”, więc... pogodziłam się z tym i zagłębiłam w lekturze bez uprzedzeń, ale też bez większych oczekiwań. Książka jest skazana na porównania i niestety – na przegraną, ale z pojedynku z ideałem nikt i...