Książka rozpoczyna się trochę jak powieść detektywistyczna. Mamy tragiczne wydarzenie i jedynie zarys jego tła, które autorka ma doprecyzować w następnych rozdziałach. Zamiast tego, cofamy się o wiele lat i śledzimy historię głównych bohaterów od samego początku. Okazuje się, że zamiast kryminału z nieoczekiwanym biegiem wydarzeń mamy do czynienia z bardzo głęboką powieścią psychologiczną.
Akcja rozgrywa się w pierwszej połowie XX wieku i obejmuje wiele ówczesnych środowisk. Konstrukcja utworu opiera się na bardzo szczegółowych opisach ludzkich przeżyć, postaw i dialogach, które składają się na bardzo rozbudowane portrety psychologiczne bohaterów.
Książkę można odczytywać na wiele sposobów i nic nie jest w niej jednoznaczne. Zofia Nałkowska porusza w niej problematykę moralności człowieka oraz jego wytrzymałości psychicznej, ale również analizuje funkcjonowanie społeczeństwa i proces powstawania schematów oraz stereotypów.
Lektura jest dość ciężka, lecz mnie bardzo wciągnęła i skłoniła do zadania sobie kilku pytań, na które nie ma jasnych odpowiedzi.

Książka rozpoczyna się trochę jak powieść detektywistyczna. Mamy tragiczne wydarzenie i jedynie zarys jego tła, które autorka ma doprecyzować w następnych rozdziałach. Zamiast tego, cofamy się o wiele lat i śledzimy historię głównych bohaterów od samego początku. Okazuje się, że zamiast kryminału z nieoczekiwanym biegiem wydarzeń mamy do czynienia z bardzo głęboką powieścią...