Niestety, ale ten tom okazał się dużo gorszy od poprzedniego. Czytając pierwszą część Nevermore nie nudziłam się ani chwili. Natomiast tutaj akcja wyraźnie zwolniła i nie była już tak pasjonująca. Wydarzeń nadal było dużo, ale straciły one swoją niesamowitość. Wszystko przystopowało i nie umiałam się już tak pogrążyć w przygodach Isobel.
No i bohaterowie, kolejna rzecz, która nie przypadła mi do gustu. Jak w pierwszej części Isobel mi nie przeszkadzała,a jej wybory trafiały do moich przekonań, tak teraz miałam wrażenie, że dziewczyna się najzwyczajniej miota i postępuje chaotycznie. A jej decyzje były dla mnie przesadzone i nielogiczne.
Z kolei jeden bohater zyskał moją wyraźną sympatię. Chodzi o Pinfeathersa. W Cieniach stał się on jeszcze ciekawszą postacią, której motywacje intrygowały do samego końca. Miał w sobie wspaniałą nutkę nieprzewidywalności. Otaczająca go aura tajemnicy tylko dodawała mu animuszu.
O Varenie nie mam w zasadzie nic do napisania, bo go prawie w tym tomie nie było. Duży minus, ale rozumiem dlaczego tak się stało. Mam nadzieję, że w kolejnym tomie będzie go więcej.
Lilith nadal ciekawa, nie wiadomo o co jej tak na prawdę chodzi.
Podoba mi się również zwrot w kreacji Reyndolsa. Czekam z niecierpliwością na więcej scen z nim. Jest bardzo przekonujący.
Reszta bohaterów była dla mnie obojętna. Albo mnie wkurzała.
Na wielki plus styl autorki. Kelly Creagh potrafi bardzo barwnie opisywać świat przedstawiony, z dużą dbałością o szczegóły. Łatwo było sobie wyobrazić każde miejsce. Opisy są niezwykle poetyckie i dopracowane, co doskonale zintensyfikowało mroczny klimat książki. (Nie licząc opisów relacji w domu Isobel - to mnie bardzo wkurzało. Ale to prawdopodobnie dlatego, że uważam, iż stosunki panujące między bohaterami były bardzo wyolbrzymione. Nienaturalne i przesadzone. Takie jakieś mało prawdopodobne. Zwłaszcza jeśli chodzi o aż taką kontrolę.)
Książkę jak najbardziej warto przeczytać, nawet jeśli nie jest tak dobra jak jej poprzedniczka. A zakończenie sprawia, że z niecierpliwością czeka się na trzeci tom.

Niestety, ale ten tom okazał się dużo gorszy od poprzedniego. Czytając pierwszą część Nevermore nie nudziłam się ani chwili. Natomiast tutaj akcja wyraźnie zwolniła i nie była już tak pasjonująca. Wydarzeń nadal było dużo, ale straciły one swoją niesamowitość. Wszystko przystopowało i nie umiałam się już tak pogrążyć w przygodach Isobel.
No i bohaterowie, kolejna rzecz,...