Historia rozpoczęta w pierwszym tomie wciąż zaskakuje i wciąga, tajemnice mnożą się, atmosfera gęstnieje i robi się coraz mroczniejsza. Choć na pierwszy rzut oka może się wydawać, że akcji jest tutaj nieco mniej niż w poprzedniej części, w trakcie czytania ma się uczucie ciągłego niepokoju, który wywołuje ten przyjemny rodzaj dyskomfortu, zmuszającego do zastanowienia się, kto tak naprawdę jest wrogiem, a kto sprzymierzeńcem.

Historia rozpoczęta w pierwszym tomie wciąż zaskakuje i wciąga, tajemnice mnożą się, atmosfera gęstnieje i robi się coraz mroczniejsza. Choć na pierwszy rzut oka może się wydawać, że akcji jest tutaj nieco mniej niż w poprzedniej części, w trakcie czytania ma się uczucie ciągłego niepokoju, który wywołuje ten przyjemny rodzaj dyskomfortu, zmuszającego do zastanowienia się,...

Książka ciekawa ale niektóre opisy za długie. Mroczne cienie, kruki i nie wytłumaczalne zdarzenia polukrowane poezją.

Książka ciekawa ale niektóre opisy za długie. Mroczne cienie, kruki i nie wytłumaczalne zdarzenia polukrowane poezją.

Nieco lepsza niż pierwsza część. Wątek miłosny mniej męczący. Zmniejszyła autorka również ilość nieistotnych tematów. Dalej jednak dla mnie jest niezrozumiały związek głównych postaci.
Na duży plus wydarzenia ze świata snu.

Nieco lepsza niż pierwsza część. Wątek miłosny mniej męczący. Zmniejszyła autorka również ilość nieistotnych tematów. Dalej jednak dla mnie jest niezrozumiały związek głównych postaci.
Na duży plus wydarzenia ze świata snu.

Dzisiaj skupię się na dwóch pierwszych tomach wznowionego cyklu „Nevermore”, mianowicie na „Kruku” i „Cieniach” (bo „Otchłani” nie ma na Legimi. Halo! Nie zostawiajcie mnie z nieskończonym cyklem).
Historia cheerleaderki Isobel i tajemniczego emo-gościa Varena. Trzeba mieć na uwadze, że cykl został po raz pierwszy wydany w 2010 roku i czuć „tamte czasy” w fabule. Isobel jest typową przedstawicielką amerykańskiej popularnej dziewczyny (jej brak logicznego myślenia, brak umiejętności łączenia faktów i poszlak czasami doprowadza mnie do szału),a Varen jest typowym, stereotypowym odludkiem. I do tego Gwen - typowa przyjaciółka wariatka w kolorowych ubraniach. Czy więc warto do tego wracać? W moim odczuciu tak, głównie ze względu na niesamowicie mroczny, ciężki klimat, wynikający z zainteresowań Varena Edgarem Allanem Poe. Autorka tworzy niezwykle szczegółowe i barwne opisy oparte na twórczości tego poety, przez co całość zyskuje głębię. Jest chaotycznie, czasem nie wiemy co jest jawą, a co snem. Nie mamy pojęcia kto jest po naszej stronie, a kto nie. Wątek romansu ma swój powód i cel, ale raczej jest słabszym elementem. Natomiast byłam (i jestem nadal) realnie ciekawa, czy Isobel uda się rozwiązać zagadkę Lilith.
Pozycja kierowana do młodzieży, ale sądzę, że fani Edgara Allana Poe też znajdą tutaj coś dla siebie. Zdecydowanie nie jest to dla młodzieży, która szuka jedynie płomiennego romansu.
(Instagram @eaw.books)

Dzisiaj skupię się na dwóch pierwszych tomach wznowionego cyklu „Nevermore”, mianowicie na „Kruku” i „Cieniach” (bo „Otchłani” nie ma na Legimi. Halo! Nie zostawiajcie mnie z nieskończonym cyklem).
Historia cheerleaderki Isobel i tajemniczego emo-gościa Varena. Trzeba mieć na uwadze, że cykl został po raz pierwszy wydany w 2010 roku i czuć „tamte czasy” w fabule. Isobel...

Niedawno nadrobiłam drugi tom serii Nevermore "Cienie" Kelly Creagh. Z pierwszą częścią poszło mi tak sobie. Ale uparłam się, że przeczytam tę serię w całości, gdyż od bardzo dawna chciałam ją przeczytać.

Isobel nie może się pogodzić ze zniknięciem Varena. Tęskni za nim, a wciąż odbija jej się czkawką wizyta w koszmarnej rzeczywistości gdzie chore sny Poego stają się jawą. Coraz częściej nawiedzają ją potwory z innego świata, ale nasza bohaterka jest zdeterminowana by odnaleźć ukochanego. Rodzice bardzo się o nią martwią jednak Isobel manipuluje nimi by pomogli jej zrealizować niezbyt bezpieczny plan..

Od początku miałam problem z tym by odróżnić jawę od rzeczywistości w tym cyklu. Dlatego pierwszą część nie wspominam zbyt dobrze. Chwilami nie ogarniałam co tam się działo. Ciężko było mi się wbić w fabułę i jakoś to logicznie sobie poukładać. W drugim tomie jest to bardziej uporządkowane. Można się spokojnie zorientować kiedy Isobel znajduje się w tej drugiej rzeczywistości. Ale nadal nie do końca pojmuje fenomenu tej serii. Bo owszem, czytało mi się to całkiem spoko, ale w ogóle mnie nie porwało. Czytałam tę powieść raczej z myślą, że chciałabym ją jak najszybciej skończyć, a nie z ciekawością, co zdarzy się dalej. Tym razem Isobel drażniła mnie mniej. Jestem fanką raczej jej przyjaciółki. Przede mną ostatni tom który mam nadzieję wszystko wyjaśni i będę mogła wtedy spokojnie ocenić cały cykl.

Niedawno nadrobiłam drugi tom serii Nevermore "Cienie" Kelly Creagh. Z pierwszą częścią poszło mi tak sobie. Ale uparłam się, że przeczytam tę serię w całości, gdyż od bardzo dawna chciałam ją przeczytać.

Isobel nie może się pogodzić ze zniknięciem Varena. Tęskni za nim, a wciąż odbija jej się czkawką wizyta w koszmarnej rzeczywistości gdzie chore sny Poego stają się jawą....

Kiedy Varren znika bez śladu, Isobel nie jest w stanie normalnie funkcjonować. Zwłaszcza po poznaniu prawdy o sekretnym, innym wymiarze, w którym sny Egdara Allana Poe przekształcają się w rzeczywistość. Tam właśnie przepadł jej ukochany i tam właśnie planuje wyruszyć, by odzyskać go z łap demonicznej kobiety i pazurów innych krwiożerczych potworów.

Aby przenieść się do drugiego wymiaru, potrzebuje odnaleźć przejście, w czym pomóc jej może wyłącznie Reynolds. Ten tajemniczy mężczyzna co roku odwiedza grób Edgara Allana Poe w rocznicę śmierci pisarza, więc Isobel nie ma wyjścia. Razem z przyjaciółką układają przewrotny plan, by w w ten szczególny dzień znaleźć się na cmentarzu w Baltimore.

Czy Isobel uda się przejść "na drugą stronę" i odnaleźć Varrena? Kim w rzeczywistości okaże się tajemniczy Reynolds? A co z samym Varrenem: czy chłopak nie zatracił się aż za bardzo w koszmarach sennych gnanych własną nienawiścią?

"Cienie" to drugi tom trylogii Nevermore autorstwa Kelly Creagh. Podobnie, jak pierwsza część teraz też zanurzycie się w mrocznej opowieści okraszonej gotycko-cmentarnym klimatem. Motyw połączenia snów (a raczej koszmarów) z realnym światem to strzał w dziesiątkę, ponieważ nagminnie będziecie czuli towarzyszący czytaniu niepokój, myśl, że nigdy i nigdzie tak naprawdę nie jesteście bezpieczni.

Tajemniczość i sekrety nadal się pojawiają, lecz im dalej w las, tym ogólny zarys fabuły staje się bardziej przejrzysty. Autorka powoli zaczyna objaśniać zasady działania wykreowanego przez nią świata, a także rzuca kilka ochłapów dotyczących przeszłości Edgara Allana Poe - przyznam, że po te ochłapy rzuciłam się, jakby były największym skarbem.

Zakończenie "Cieni" to jeden wielki zwrot akcji. Kelly Creagh napisała je w sposób niezwykle dynamiczny, przez co momentami miałam wrażenie, jakbym dostawała zadyszki. Tak szybko mój wzrok wędrował po tekście.

Ogromnie podobały mi się również poruszane emocje pomiędzy dwójką głównych bohaterów. W "Nevermore" czytelnicy nie dostają romantycznej miłości rodem z harlequinów. Nie. Miłość Isobel i Varrena, mimo że młodzieńcza, jest ciężka i trudna. Czasem przeradza się w nienawiść, czasem w strach i zupełnie nie jest piękna. Chociaż wydaje się wspaniała i bardzo prawdziwa.

"Nevermore. Cienie" to doskonała kontynuacja, która ani trochę nie odstaje poziomem od pierwszego tomu. Sięgając po książkę, spodziewajcie się mrocznego, gęstego klimatu rodem z najstraszniejszych powieści Poe. Wyczekujcie potworów, demonów oraz ciągłego, towarzyszącego wam uczucia zagrożenia. Wędrujcie po cmentarzach, odwiedzajcie groby i nigdy, ale to nigdy nie pozwólcie sobie na sen, bo wtedy możecie się już nie obudzić żywi. Polecam. :)

Kiedy Varren znika bez śladu, Isobel nie jest w stanie normalnie funkcjonować. Zwłaszcza po poznaniu prawdy o sekretnym, innym wymiarze, w którym sny Egdara Allana Poe przekształcają się w rzeczywistość. Tam właśnie przepadł jej ukochany i tam właśnie planuje wyruszyć, by odzyskać go z łap demonicznej kobiety i pazurów innych krwiożerczych potworów.

Aby przenieść się do...

To, co jest wspaniałe w tej książce to wykreowany świat: porcelanowe demony, mroczny klimat, korytarze pełne róż, świat snów. Co prawda, dalej się zastanawiam, co tak naprawdę połączyło Isobel i Varena, którzy tak bardzo się różnią od siebie, ale może zostanie to wyjaśnione w ostatniej części. Podobało mi się nawiązanie do Usherów, sprawia, że rodzina Varena wydaje się mieć silne związki z magią.

To, co jest wspaniałe w tej książce to wykreowany świat: porcelanowe demony, mroczny klimat, korytarze pełne róż, świat snów. Co prawda, dalej się zastanawiam, co tak naprawdę połączyło Isobel i Varena, którzy tak bardzo się różnią od siebie, ale może zostanie to wyjaśnione w ostatniej części. Podobało mi się nawiązanie do Usherów, sprawia, że rodzina Varena wydaje się mieć...

Jawa czy sen? To połączenie światów. 🤯 Co jest prawdą, a co nie? Co jest realne, a co nie? Czytając tę książkę ze strony na stronę chcecie więcej. Więcej mroku, więcej informacji.
Moim zdaniem ten tom jest zbyt rozwleczony. Za mało tu postępu wydarzeń. Jest z początku obrany jeden cel i przez całą książkę się on wlecze, aby na końcu wreszcie trafić tam gdzie od początku chcemy. Uważam, że zbędne było, aż takie rozwleczenie w czasie, bo wydarzeń jest tu niewiele - takich istotnych. I tak, niestety ten tom ma fatum drugiego tomu. A szkoda.... Bo można by podkręcić akcje, zakończenie dać w środek i puścić czytelnika dalej w tajemniczy świat. Niestety tak się tu nie dzieje. Czytając opis tego tomu mamy streszczenie tego co się tu dzieje. Tak naprawdę treść jest uzupełniona w dialogii i mało istotne dodatkowe wątki. Mamy tu sny, jakieś przeżycia, plan i trochę szkoły.

Wracając do książki - podobał mi się tu wątek Lilith. Mroku. Snów. Klimat całości.
Przez pół książki niestety się nudziłam. A może przez 3/4 nawet. Od pomysłu do podróży minęło jakieś 400 stron? 🙈
Jeśli nie polubiliście Isobel to uwaga - w tej książce jest prawie cały czas o niej. O jej chęciach pomocy. O jej planach. Brakowało mi tu Varena, który był specyficzny, ale który był bohaterem z charakterem i wprowadzał do fabuły to coś. 🖤🖤
Atmosfera mroczna i paranormalna ciut ratuje klimat, ale niestety przegadana książka straciła w porównaniu do pierwszej części.
Varen wróć! Jesteś jedynym co mnie trzyma przy tej serii. Motyw kurtki, piór i luster z twoim udziałem był cudny. Ale kilka scen nie napędzie akcji w 450 stronicowej historii.
Jeśli mam szukać plusów to zakończenie! Ostatnie 50 stron ratuje tą cześć i czekam na kolejny tom, bo liczę, że to się jakoś wyjaśni i rozwinie jeszcze.

Jawa czy sen? To połączenie światów. 🤯 Co jest prawdą, a co nie? Co jest realne, a co nie? Czytając tę książkę ze strony na stronę chcecie więcej. Więcej mroku, więcej informacji.
Moim zdaniem ten tom jest zbyt rozwleczony. Za mało tu postępu wydarzeń. Jest z początku obrany jeden cel i przez całą książkę się on wlecze, aby na końcu wreszcie trafić tam gdzie od początku...

Nevermore. Cienie.
Co mogę napisać... Książka wywołała u mnie mieszane uczucia. Pierwszy tom przeczytałem błyskawicznie, z drugim poszło gorzej. Mam wrażenie, że kwieciste słownictwo autorki w połączeniu z tym, że postęp fabularny toczy się dość powoli, sprawił, że miałem momentami ochotę porzucić historie, a przeczytanie trzeciego tomu stanęło pod dużym znakiem zapytanie, ale. Autorka pokazała pazur na ostatnich pięćdziesięciu stronach i finał czytało mi się z przyjemnością pierwszego tomu. Mam nadzieje, że trzeci tom będzie napisany, jak te ostatnie pięćdziesiąt stron.
Polecam fanom pierwszego tomu, jeśli natomiast pierwszy tom cię nie zachwycił, a cierpisz na niedobór czytelniczego czasu, poszukaj czegoś innego.
Pozdrawiam.

Nevermore. Cienie.
Co mogę napisać... Książka wywołała u mnie mieszane uczucia. Pierwszy tom przeczytałem błyskawicznie, z drugim poszło gorzej. Mam wrażenie, że kwieciste słownictwo autorki w połączeniu z tym, że postęp fabularny toczy się dość powoli, sprawił, że miałem momentami ochotę porzucić historie, a przeczytanie trzeciego tomu stanęło pod dużym znakiem zapytanie,...

⚜️ NEVERMORE. CIENIE ⚜️

Drugi tom serii Nevermore, po zakończeniu pierwszego tomu wiedziałam, że muszę przeczytać kolejny. Mroczny i tajemniczy klimat książki wciągnął mnie w swoje sidła.

Fabuła podejmuje się w momencie skończenia poprzedniego tomu, nie mamy tu przeskoku czasowego. Autorka sprytniejsza wplata nowe wątki, przeplatając je ze starymi. Emocjami gra niczym na harfie, a my gubimy się między światami, zastanawiając się czy to jeszcze jest jawa, czy już może sen? Koszmar? Niedowierzanie towarzyszyło mi przez większą część lektury. "CIENIE" mają w sobie więcej rozmyślań głównej bohaterki co nieco zwalniało akcję. Isobel postanowiła nie iść na żywioł, ale planować swoje poczynania w świecie cieni. Chcę naprawić swój błąd i nie dopuścić do władzy zła zagrażającego relanemu światu.

Drugi tom ma taki sam styl co pierwszy co jest dla mnie na plus, opowieść toczy się powoli nabierając rozpędu, by przy końcówce przyprawić nas o szybsze bicie serca i zakończyć powtarzanym wciąż pytaniem " ale jak to?" Zakończenie zostawiło mnie naprawdę w sporym zawieszeniu. Z niecierpliwością czekam na 3 tom, by uzyskać odpowiedzi na nurtujące mnie pytania.

⚜️ NEVERMORE. CIENIE ⚜️

Drugi tom serii Nevermore, po zakończeniu pierwszego tomu wiedziałam, że muszę przeczytać kolejny. Mroczny i tajemniczy klimat książki wciągnął mnie w swoje sidła.

Fabuła podejmuje się w momencie skończenia poprzedniego tomu, nie mamy tu przeskoku czasowego. Autorka sprytniejsza wplata nowe wątki, przeplatając je ze starymi. Emocjami gra niczym na...