Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo czekałam na tę powieść i, przyznaję, miałam wobec niej wielkie oczekiwania. W końcu seria o Zabójczyni bardzo przypadła mi do gustu, więc byłam niezwykle ciekawa, jaki świat, a przede wszystkim, jakich bohaterów, wykreuje dla nas tym razem Sarah J. Maas. W Dworze cierni i róż mamy po raz kolejny nawiązanie do baśni, tym razem jest to baśń o Pięknej i Bestii. I jak w Szklanym tronie i jego kolejnych tomach zbytnio nie zauważyłam odniesień do historii Kopciuszka, tak tutaj można było poczuć ducha baśni o Pieknej i Bestii. Pisarce udało się wykreować bardzo klimatyczny świat, w którym można poczuć baśniową atmosferę niemal na każdej stronie.
Po raz kolejny poruszamy się w świecie, gdzie żyją Fae. Jednak w tej powieści magiczne istoty zostały przedstawione w dużo szerszym stopniu niż w Szklanym Tronie i, oczywiście, są to istoty trochę inne, niż te, które znamy z poprzedniego cyklu Maas. W Dworze cierni i róż magia wysnuwa się na dominujące miejsce. Dziewiętnastoletnia Feyra, zwykła dziewczyna, musi zająć się swoją rodziną, ponieważ właśnie to obiecała umierającej matce na łożu śmierci rodzicielki. By zapewnić siostrom i złamanemu ojcu przeżycie, Feyra musiała zacząć parać się myślistwem. I właśnie jedno polowanie, podczas którego dziewczyna udała się głębiej w las niż kiedykolwiek i zabiła ogromnego wilka, zmieniło całe jej życie. Okazało się, że zwierzę to nie było zwyczajnym wilkiem, tylko Fae. Feyra za zabicie tej istoty zmuszona została do udania się do tajemniczej, niebezpiecznej krainy zamieszkanej przez Fae po tym, jak na progu jej domu pokazał się Tamlin i zażądał jej życia w ramach zadośćuczynienia za śmierć Fae. I takim sposobem Feyra była zmuszona udać się do niebezpiecznej krainy i spędzić tam resztę swoich dni. Tam zaczęło się jej nowe życie.
Bohaterka początkowo była nieufna wobec Tamlina, jednak po pewnym czasie udało jej się zawrzeć z nim i innymi mieszkańcami rezydencji nić porozumienia. Jednak nad ziemiami Fae wisiało widmo nieszczęścia. Tę intrygującą krainę nawiedziła pewna plaga, gnębiąc magiczne istoty. Tamlin i reszta jego dworu nie chcieli wiele zdradzić bohaterce, ta jednak starała się jak najwięcej dowiedzieć o tym, co dzieje się w Prythianie i co zagraża jego mieszkańcom.
W tej powieści mamy klasyczny motyw baśniowy, czyli walkę dobra ze złem. Pojawia się oczywiście wiele istot magicznych, niektóre z nich są naprawdę przerażające. W Prythianie występuje ich cała masa, są bardzo zróżnicowane, a spotkanie ich w mrocznym lesie często może skończyć się tragicznie. Feyra jednak niewiele sobie robi z ryzyka i poznaje tę fascynującą krainę.
Klimat ukazany w tym dziele ma w sobie coś urzekającego, nawet mimo całego mroku, obecnego na kartach powieści. Książkę czyta się z zapartym tchem, akcja obfituje w wiele ciekawych wydarzeń. Niektóre z motywów są dość szablonowe i łatwo się ich domyślić, jednak w żaden sposób nie umniejsza to tej powieści, bo jest ona na tyle ciekawa, że nawet nie wie się, kiedy się ją kończy. Dwór cierni i róż jest niezwykle wciągającą powieścią, a jej ogromnym atutem są bohaterowie. Feyra jest kolejną, po Caleanie, bohaterką, którą autentycznie się lubi. Nie jest dziewczynką w opałach, która czeka aż wyśniony książę ruszy jej na ratunek, przeciwnie, bohaterka podejmuje działania, odznaczając się przy tym wielką odwagą. Tamlin również jest postacią, którą łatwo i szybko można polubić, jednak brakowało mi w nim czegoś, dzięki czemu wydałby się odrobinę bardziej intrygujący. Szczerze powiedziawszy, bardziej przypadły mi do gustu dwie inne postacie męskie, czyli Lucien i Rhysand, Mam nadzieję, że tego drugiego poznamy lepiej w kolejnych tomachcyklu. Fabuła jest przemyślana i spójna, zbudowana z kilku ciekawych wątków. To opowieść niezwykle nastrojowa, równie brutalna i przepełniona okrucieństwem, co romantyczna i urokliwa. Bardzo dobra pozycja dla fanów ciekawych historii i świetnie wykreowanych bohaterów. Każdy, kto chciałby poczuć w swym życiu odrobinę magii, nie zawiedzie się przy tej baśniowej książce.

Bardzo czekałam na tę powieść i, przyznaję, miałam wobec niej wielkie oczekiwania. W końcu seria o Zabójczyni bardzo przypadła mi do gustu, więc byłam niezwykle ciekawa, jaki świat, a przede wszystkim, jakich bohaterów, wykreuje dla nas tym razem Sarah J. Maas. W Dworze cierni i róż mamy po raz kolejny nawiązanie do baśni, tym razem jest to baśń o Pięknej i Bestii. I jak w...

Bardzo długo czekałam na ten tom. Poprzedni skończył się w tak okropnym momencie, że ciekawość wręcz mnie zżerała. Chciałam się dowiedzieć, jak potoczą się dalsze losy Sydney i Adriana. I się nie zawiodłam.
Największą zagadkę stanowiło dla mnie to, jak autorka przedstawi ośrodek reedukacyjny Alchemików. I w jaki sposób poradzi sobie tam Sydney. Szczerze się o nią bałam! Ale Sage, jak to Sage, poradziła sobie iście w swoim stylu. Jest zdecydowanie jedną z moich ulubionych bohaterek, jakie miałam szansę poznać w fikcyjnym świecie. Jest zabawna, inteligentna, piekielnie zaradna i odznacza się wyjątkową siłą wewnętrzną. Ale jest też człowiekiem, więc ma momenty zwątpienia, dzięki czemu wydaje się ludzka.
Adrian.. Ach, Adrian.. Szczerze? Bywały momenty, kiedy w tym tomie nie marzyłam o niczym innym niż o tym, aby solidnie kopnąć go w tyłek! Na szczęście po chwili pogubienia się wrócił do siebie i znów był tym cudownym Adrianem, gotowym na wszystko, by uratować Sidney.
Akcji w Srebrnych Cieniach było bardzo dużo, ośrodek reedukacyjny został przedstawiony w ciekawy sposób, nowi bohaterowie zdobyli moją sympatię. Działania Sydney były bardzo odważne, ale przemyślane. No, prawie zawsze. Również działania ekipy ratunkowej jak najbardziej na plus. Bardzo dobrze poradzili sobie z tą ciężką sytuacją.
Książkę czytało mi się niezwykle szybko, porywająca akcja i świetnie skonstruowani bohaterowie sprawili, że nie mogłam się oderwać w nocy od lektury. Pani Mead po raz kolejny pokazała, że ma bardzo wiele do zaoferowania czytelnikowi. W każdym kolejnym tomie dzieje się niesamowicie dużo, nie ma chwili na nudę. Perypetie bohaterów są na tyle intrygujące, że od razu chce się wiedzieć, jak się odnajdą w różnych sytuacjach.
Alchemicy pracujący w placówce zachowywali się w typowy, alchemiczny sposób. Szczerze się ich nie znosi. A w zasadzie Sheridan, bo tylko ona została nam bliżej przedstawiona. Jest typową przedstawicielką Alchemików. Zimna i bezduszna, wzbudza skrajnie negatywne emocje. Mam nadzieję, że kiedyś się jej oberwie za wszystko, czego się dopuściła.
Polecam książkę wszystkim fanom twórczości Richelle Mead oraz osobom lubiącym dobre powieści paranormalne.

Bardzo długo czekałam na ten tom. Poprzedni skończył się w tak okropnym momencie, że ciekawość wręcz mnie zżerała. Chciałam się dowiedzieć, jak potoczą się dalsze losy Sydney i Adriana. I się nie zawiodłam.
Największą zagadkę stanowiło dla mnie to, jak autorka przedstawi ośrodek reedukacyjny Alchemików. I w jaki sposób poradzi sobie tam Sydney. Szczerze się o nią bałam!...

No to ostatni tom za mną, niestety. Bardzo podobała mi się ta seria, a zwieńczenie losów Penryn trzyma poziom, jaki autorka zaserwowała w dwóch poprzednich tomach. Ba, akcji jest nawet więcej, możemy poznać nowe, ciekawe miejsca oraz nowych bohaterów, którzy bardzo szybko zdobyli moją sympatię.
Susan Ee odmalowała w trylogii bardzo barwny, jeśli można to tak określić, obraz apokalipsy. Można wręcz ją poczuć, opisy są niezwykle dokładne, dobrze oddają przedstawione realia. Losy bohaterów nadal urzekają niesamowitą dynamiką, podczas czytania nie ma ani chwili na nudę, wciąż się coś dzieje, fabuła jest bardzo interesująca. Relacje rozwijające się między bohaterami zostały przedstawione w przystępny sposób, romans jest jakby dodatkiem do całej, misternie skonstruowanej fabuły. Bo to wciąż próby radzenia sobie z apokalipsą, jaką anioły zgotowały ludziom, są głównym elementem przedstawionej historii.
Po przeczytaniu tej części inaczej spojrzałam na Beliala, autorka sprawiła, że jego działania nabrały sensu. A jego okrucieństwo było spowodowane tym, czego musiał doświadczyć. Było mi go autentycznie żal.
Mam nadzieję, że Susan Ee zaserwuje nam w przyszłości kolejne, równie dobre, książki. Czekam na nie z niecierpliwością. A Angelfall polecam każdemu, kto lubi dynamiczne, pełne akcji i ciekawych zwrotów fabularnych pozycje.

No to ostatni tom za mną, niestety. Bardzo podobała mi się ta seria, a zwieńczenie losów Penryn trzyma poziom, jaki autorka zaserwowała w dwóch poprzednich tomach. Ba, akcji jest nawet więcej, możemy poznać nowe, ciekawe miejsca oraz nowych bohaterów, którzy bardzo szybko zdobyli moją sympatię.
Susan Ee odmalowała w trylogii bardzo barwny, jeśli można to tak określić,...