Jeśli kiedykolwiek trafię na jakiekolwiek dzieło Sienkiewicza, które mi się spodoba, to będzie cud. Nie wiem, przyrównuję jego warsztat do Prusa, do Orzeszkowej, których pióro jest lekkie, przenikliwe i zrozumiałe. U Sienkiewicza tego nie ma; wszystko wydaje się ślamazarne, jakieś ociężałe i na siłę wyniesione na wyżyny.
"Szkice węglem" to nowela przedstawiająca kontrasty między warstwami społeczeństwa pozytywistycznego i niesprawiedliwość tyczącą się chłopów, ich analfabetyzmu oraz biedy. I tutaj powinnam odczuć jakieś współczucie dla postaci albo chociaż zaangażować się w ich losy, kibicować im. Nic z tych rzeczy - ich prostota jest ukazana w tak odrzucający sposób, że większość zachowań wyprowadzała mnie z równowagi. Zresztą cała nowela jest dziwnie irytująca, poczynając od kłamstw, poprzez chęć wykorzystania uprzedmiotowionych kobiet, aż po zupełną nieporadność. Nie zapatruję się na to jednak jako na geniusz, bardziej jak na zbiór irracjonalnych zdarzeń.
Kolejne rozczarowanie z Sienkiewiczem, co za nowość! Warto przeczytać, warto znać konteksty, a mimo tego jakoś zwyczajnie szkoda na to czasu.

Jeśli kiedykolwiek trafię na jakiekolwiek dzieło Sienkiewicza, które mi się spodoba, to będzie cud. Nie wiem, przyrównuję jego warsztat do Prusa, do Orzeszkowej, których pióro jest lekkie, przenikliwe i zrozumiałe. U Sienkiewicza tego nie ma; wszystko wydaje się ślamazarne, jakieś ociężałe i na siłę wyniesione na wyżyny.
"Szkice węglem" to nowela przedstawiająca kontrasty...