Mega nie podoba mi się okładka tego albumu, wygląda jak zaprojektowana na kolanie, a czcionka to w ogóle jak z painta wersji podstawowej. No, ale pewnie taki był zamysł, w końcu to street art, ciężka sztuka uliczna.
W środku na szczęście lepiej, mało do czytania, dużo do oglądania, a to cenię sobie w albumach, bo po to przecież są.
Nie wszyscy artyści przypadli mi jakoś wyjątkowo do gustu, street art często ociera się o kicz, przaśność i jakikolwiek brak wyczucia, mimo wszystko jednak znaczna większość prezentowanych prac jest w dobrym guście, z treścią, głęboką, czasem nawet wzruszającą. Wiele prac to są prawdziwe dzieła sztuki, aż szkoda, że są wykonane w przestrzeni publicznej, gdzie każdy może je zniszczyć. Poza tymi pięknymi tworami jest też masa nie-sztuki, czyli typowe graffiti, jakieś napisy, które krzyczą, totalny bezsens jak dla mnie, ale co się komu podoba.
Album warto mieć/przejrzeć, bo to zdecydowanie dobry materiał, jest go sporo, mimo tego, że okładka odstrasza, w środku jest pięknie.

Mega nie podoba mi się okładka tego albumu, wygląda jak zaprojektowana na kolanie, a czcionka to w ogóle jak z painta wersji podstawowej. No, ale pewnie taki był zamysł, w końcu to street art, ciężka sztuka uliczna.
W środku na szczęście lepiej, mało do czytania, dużo do oglądania, a to cenię sobie w albumach, bo po to przecież są.
Nie wszyscy artyści przypadli mi jakoś...

Jeśli idąc ulicą, widzicie malunki na murze – jakieś litery, obrazki, kolorowe plamy – przebiegacie po nich wzrokiem z niejasną myślą z tyłu głowy “ot, bazgroły” to… prawdopodobnie jesteście w błędzie. To Art. Street Art.

Od kilku lat z zainteresowaniem przyglądam się polskim murom, bo i dzieje się na nich coraz więcej i wiele tego “dziania” to rzeczy dobre i intrygujące. Jako laik nieznający się na sztuce, ale lubiący ją obserwować, przyglądałam się różnym obrazom i napisom na ścianach, budynkach, dworcach, autobusach, pociągach, w przejściach podziemnych, na asfalcie, przy dachach domów… gdzie ich nie ma?! Miasto opanowała sztuka ulicy. O tym jak złożone jest to zjawisko pozwolił mi się przekonać album “Polski street art”. Powiem Wam jedno – uczta dla oczu!

Możemy w nim zobaczyć cząstkę sztuki, którą najlepiej oglądać na żywo – na mieście! Jednak wszędzie dotrzeć nie sposób, a i niektóre dzieła uwiecznione na zdjęciach zostały już dawno “pożarte” przez przestrzeń, tj. zamalowane, zaklejone etc. Odwracając powoli karty “Polskiego street artu” możemy ujrzeć więc prace, które autorzy książki uznali za najciekawsze i poczytać kilka słów o sobie od autora danych artów. Są tam twórcy tak różnych technik jak graffiti, tagów, vlepek, murali czy szablonów. Warstwa obrazkowa jest przepiękna, inspirująca i prowokująca do myślenia. Brakowało mi tu za to tekstu, czyli jakichś teoretycznych podwalin dla kogoś chcącego poznać temat, jak ja. Pewnie jak się jest street artowcem to takie wytłumaczenie nie jest potrzebne, wystarcza sama percepcja prac – ale ja jednak czułam się lekko niedoinformowana. Na pocieszenie na koniec uraczono mnie trzema esejami: “Na szarym murze domu” I. Paluch, “Graffiti przed wielkim wybuchem” I. Dzierzanowskiego oraz “Wyobraźnia na ulice” A. Hudzika. Teksty te dobrze uzupełniają stronę obrazkową. Warto przeczytać, a potem z otwartym umysłem rozejrzeć się po mieście.

Jeśli idąc ulicą, widzicie malunki na murze – jakieś litery, obrazki, kolorowe plamy – przebiegacie po nich wzrokiem z niejasną myślą z tyłu głowy “ot, bazgroły” to… prawdopodobnie jesteście w błędzie. To Art. Street Art.

Od kilku lat z zainteresowaniem przyglądam się polskim murom, bo i dzieje się na nich coraz więcej i wiele tego “dziania” to rzeczy dobre i intrygujące....