Trzecią z kolei powieść Doyle'a o Holmesie skończyłem już jakiś czas temu, ale nie miałem jakoś siły, żeby coś o "Psie Baskerville'ów" skrobnąć. Z kryminału na kryminał forma Doyle'a wzrasta, chociaż nadal coś tam brakuje. Tym razem tandem Holmes/Watson trafia na prowincję, gdzie musi się zmierzyć z klątwą ciążącą nad pewnym znamienitym dla okolicy rodu. Klimacik powieść ma niezgorszy, niemniej nie jest to quasi-horror, jak tradycyjnie "Pies Baskerville'ów" jest sprzedawany. Ot klasyka kryminału z nutką mistycznego dreszczyka w tle. Na pewno jednak najlepsza merytorycznie i fabularnie część przygód Holmesa z dotychczas przeze mnie przeczytanych.
Trochę mierzi jedynie sztuczny podział na ludzi szlachetnych (Baskerville) i podłych do szpiku kości (morderca). Być może wynik to z kolejnego specyficznego elementu XIX-wiecznej Europy. W "Znaku czterech" była to kokaina, traktowana jako niegroźny stylumant umysłu, tutaj jest to fizjonomika, czyli determinizm cech człowieka wynikający z kształtu głowy. Motyw ten przewija się w "Psie Baskerville'ów" dosyć często, np. "Pozwoli mi pan, panie Holmes, zbadać swoją czaszkę. Od pierwszego rzutu oka spostrzegłem, że jest niezwykła: zdradza zdolności, rzekłbym nawet — geniusz dedukcyjny. Taka czaszka byłaby ozdobą każdego muzeum. Przyznaję, że jej panu zazdroszczę." Wbrew pozorom nie jest to niewinny tekst, chociaż brzmi śmiesznie. Słowa doktora Mortimera są wyrazem rozpowszechnionej w XIX wieku wiary w fizjonomikę, pseudonaukę, której założeniem była wiara w to, że wygląd twarzy, kształt czaszki determinuje charakter człowieka i jego powodzenie w życiu. Fizjonomicy twierdzili, że potrafią rozpoznać w człowieku przestępcę. W skrajnych przypadkach postulowali eliminowanie ze społeczeństwa egzemplarzy, których wygląd determinuje do schodzenia na złą drogę, co było wyrazem eugenicznego podejścia do ludzi. Takie to były "oświecone" czasy.
Na koniec życiowa konstatacja naszego genialnego detektywa: "Naprawdę złym jest ten mężczyzna, którego nie opłakuje żadna kobieta."

Trzecią z kolei powieść Doyle'a o Holmesie skończyłem już jakiś czas temu, ale nie miałem jakoś siły, żeby coś o "Psie Baskerville'ów" skrobnąć. Z kryminału na kryminał forma Doyle'a wzrasta, chociaż nadal coś tam brakuje. Tym razem tandem Holmes/Watson trafia na prowincję, gdzie musi się zmierzyć z klątwą ciążącą nad pewnym znamienitym dla okolicy rodu. Klimacik powieść ma...