Nie potrafię jej ocenić...

Mediolan, 23.10.2004
Cecilia to osoba pogodna, doceniająca piękno świata, dotyk oraz bliskość, otwarta, wspierająca innych, otoczona miłością wielu osób. Lat trzydzieści jeden. Od dwóch lat żona, od trzech miesięcy matka. Tego dnia jej świat ulega ogromnym zmianom - słyszy diagnozę: ostra białaczka limfoblastyczna.
Zaczyna prowadzić pamiętnik, w którym zapisuje myśli i odczucia. Opisuje szpitalną rzeczywistość i rozdarcie między pragnieniem wyzdrowienia (a co za tym idzie badania, leki, transfuzje) a tęsknotą za bliskimi, zwłaszcza za synkiem. Boli ją, że nie może uczestniczyć w rozwoju Emanuele.

Bohaterka wielokrotnie musi przezwyciężać niesamowity ból, ucieka się do tańca, Boga, spowiedzi, zapachów, powieści Coelho - do wszystkiego, co może przynieść ulgę. Wciąż marzy i ma nadzieję. Przelicza płytki i białe krwinki. Zmierza do przeszczepu i docenia każdy dzień spędzony w domu, gdy wyniki są dobre.

Zdecydowała, że poznamy jej zapiski do 7 sierpnia 2006 roku, choć żyła jeszcze niemal rok dłużej... Dlaczego tak? Nie wiem.
A przecież przeszczep się udał i liczyłam, że dłużej nacieszy się bliskimi.


Walczyła dzielnie każdego dnia. Z nadzieją patrzyła w przyszłość. Żal mi jej. Jej synka. Cecilia nie załamała się, wielokrotnie dostrzegamy jej humor pomieszany z ironią.


Na końcu książki znajdują się zdjęcia autorki od czasów dzieciństwa oraz napisane przez nią wiersze. To uzupełnienie tego jakże przejmującego świadectwa choroby zapisane w formie pamiętnika.

Nie potrafię jej ocenić...

Mediolan, 23.10.2004
Cecilia to osoba pogodna, doceniająca piękno świata, dotyk oraz bliskość, otwarta, wspierająca innych, otoczona miłością wielu osób. Lat trzydzieści jeden. Od dwóch lat żona, od trzech miesięcy matka. Tego dnia jej świat ulega ogromnym zmianom - słyszy diagnozę: ostra białaczka limfoblastyczna.
Zaczyna prowadzić pamiętnik, w...

Z początku pamiętnik mnie bardzo poruszył, wylałam na prawdę tonę łez w trakcie czytania pierwszych rozdziałów. Dokładnie opisana tęsknota: za życiem, za mężem, za domem a przede wszystkim dopiero narodzonym synkiem, mocno skłoniła mnie do refleksji nad tym czy sama to wszystko doceniam. Na każdej stronie wyczuwalne było cierpienie, a słowa napisane przez chorą trafiły bardzo w moje wrażliwe serduszko. Jednak z czasem poświęconym na czytanie moje emocje słabły, mam wrażenie, że ona też zmieniła swoje nastawienie do choroby oraz walki bo zupełnie inaczej mi się to czytało. Przestałam jej kibicować, nie trzymałam więcej tak zawzięcie kciuków np., że przeprowadzone badania wreszcie się polepszą. Od początku wiemy, że umiera Więc blisko po połowie mam wrażenie, że czytelnik już tylko na to czeka. Podsumowując, książka zapowiadała się świetnie i zdobyła moje uznanie jako całokształt i choć wyczuwalna jest zmiana charakteru utworu wraz z każdym rozdziałem (zapewne przez postęp choroby) to oceniam ją jako
wartościową. Minus również za brak zakończenia bo historia bohaterki kończy się niemal rok przed jej śmiercią.

Z początku pamiętnik mnie bardzo poruszył, wylałam na prawdę tonę łez w trakcie czytania pierwszych rozdziałów. Dokładnie opisana tęsknota: za życiem, za mężem, za domem a przede wszystkim dopiero narodzonym synkiem, mocno skłoniła mnie do refleksji nad tym czy sama to wszystko doceniam. Na każdej stronie wyczuwalne było cierpienie, a słowa napisane przez chorą trafiły...

Bardzo smutna historia na faktach ...

:(

Bardzo smutna historia na faktach ...

:(

Książka, której oceniać się nie da. Wiem, że się powtarzam i że pozostali czytelnicy recenzujący tę pozycję wyrazili się o niej w dokładnie ten sam sposób, ale taka jest prawda. Nie można się doszukiwać w niej interesującej fabuły, niesamowitych zwrotów akcji i ciekawych portretów psychologicznych głównych bohaterów. Nie da się oceniać walorów czysto literackich, języka jakim posługuje się Cecilia ani jej sposobu postrzegania rzeczywistości. Ta kobieta - przede wszystkim oddana matka i żona - nie kreuje nowego świata. Ona opisuje to, co tak naprawdę ją otacza, próbuje jakoś uporać się z własnym cierpieniem i poczuciem bezradności. Trudno powiedzieć coś więcej w tym temacie, jeżeli samemu nie ma się podobnych doświadczeń na własnym koncie (i nikomu broń Boże nie życzę, aby je nabył!).

Ja nie przyznam tutaj żadnej gwiazdki. Nie będę oceniać ani wartościować. Pochylę się jedynie z szacunkiem dla tej kobiety w kwiecie wieku, doświadczającej ogromu cierpienia fizycznego oraz psychicznego - której przyszło zostawić na ziemi to, co najcenniejsze - bezgraniczną, niezależną od okoliczności miłość, która otaczała ją z każdej możliwej strony.

Książka, której oceniać się nie da. Wiem, że się powtarzam i że pozostali czytelnicy recenzujący tę pozycję wyrazili się o niej w dokładnie ten sam sposób, ale taka jest prawda. Nie można się doszukiwać w niej interesującej fabuły, niesamowitych zwrotów akcji i ciekawych portretów psychologicznych głównych bohaterów. Nie da się oceniać walorów czysto literackich, języka...

Trudno oceniać pamiętnik kogoś kto tak naprawdę już nie żyje.

Trudno oceniać pamiętnik kogoś kto tak naprawdę już nie żyje.

Trudno o komentarz, kiedy wiadomo iż autorka pamiętnika mimo walki z chorobą przegrała ją.

Trudno o komentarz, kiedy wiadomo iż autorka pamiętnika mimo walki z chorobą przegrała ją.