Wyobrażając sobie żołnierza, walczącego podczas II wojny światowej, za każdym razem widzę przed sobą obraz mężczyzny, którego postawa była nienaganna, a on sam wykonywał wszystkie, nawet najtrudniejsze zadania, będąc bezgranicznie posłusznym swoim dowódcom. Taki człowiek na pewno zabijał – bowiem jak wygląda wojna bez zabijania? Jednakże pomimo tego, że z jego rąk uszło niejedno życie, wydaje się być osobą szczerą, dzielną i odważną w swoich działaniach, doskonale wiedząc, na czym polega jego praca. Niewątpliwie, w wojsku liczyło się przede wszystkim posłuszeństwo oraz dyspozycyjność w każdej chwili, w jakiej mogło dojść do decydującego starcia. Przecież żołnierze nie mogli sobie pozwolić na wariackie spotkania czy też upijanie się do nieprzytomności, w chwili kiedy walka toczyła się na wszystkich frontach… „Nie każdy żołnierz był bohaterem, nie każdy zabijał wrogów i nie każdy odniósł rany. Ale każdy pił” – pisze w swojej książce – „Pijana wojna. Alkohol podczas II wojny światowej” – Kamil Janicki, pokazując zupełnie inne oblicze historii.

„Pijana wojna” to obraz nieznanego dotąd oblicza II wojny światowej. Mogłoby się wydawać, że ten okres, przepełniony ogromnymi stratami w ludziach, dobrach materialnych i zabytkach, jest konfliktem, w którym udział wzięli ludzie odpowiedzialni, zajmujący się jedynie nieustanną walką. Okazuje się jednak, że każdy żołnierz był człowiekiem, którego ciągnęło do rozrywek i chęci wolności choć na chwilę od obowiązków. Kamil Janicki, mając do dyspozycji pamiętniki i dzienniki Polaków, Brytyjczyków, Niemców i Amerykanów, ukazuje, że podczas potyczek nie lała się jedynie krew strumieniami, bowiem walczący nie ograniczali sobie wódki, potrafiąc pic na umór. Każdy z nich sięgał po alkohol, pragnąc mieć siły do kolejnych starć na polu bitwy, dodać sobie odwagi do zadania śmierci swoim przeciwnikom, zintegrować się z innymi towarzyszami, jak i też chociażby na moment zapomnieć o dramatycznych sytuacjach, zaznając smaku szaleństwa. Niewiele się mówi na temat życia żołnierzy w czasie II wojny światowej i przypuszczam, że niewielu orientuje się, co tak naprawdę robili podczas długich miesięcy z dala od swoich bliskich, mogąc w każdej chwili zginać. Kamil Janicki w „Pijanej wojnie. Alkohol podczas II wojny światowej” przedstawia również w jaki sposób bojownicy spędzali Boże Narodzenie i Sylwester bez rodzin, jakie alkohole piło się podczas różnego rodzaju wydarzeń historycznych czy co można było dostać do picia w różnych częściach Europy. Dodatkowo warto wspomnieć, że trunki nie służyły jedynie do zaspokojenia pragnienia – za ich pomocą również leczono i dezynfekowano rany.

Jak już wspomniałam, w swojej książce Kamil Janicki przedstawił wspomnienia żołnierzy z ich dzienników i pamiętników, dlatego też czytelnik ma przed sobą wiarygodne źródło informacji, potwierdzone wieloma wyznaniami walczących. Autor powieści bardzo często cytuje słowa ludzi, którzy jawnie przyznają się do nadużywania alkoholu, jak i też tego, że nieraz przed swoimi dowódcami stawali całkowicie pijani. Za picie nie było żadnej kary – chyba że doprowadziło się tym do nieodwracalnych, złowrogich skutków, dotykających całej armii. Autor w pracy ukazuje wiele anegdot z sześciu lat wojny, które potrafią szokować i bawić – żołnierze posiadali wręcz niesamowite pomysły, potrafiąc poradzić z sobie z każdym alkoholowym problemem, czy też ukazuje stereotypy i uprzedzenia dotyczące narodowości ludzi walczących.

Książka składa się z sześciu rozdziałów, podzielonych następnie na podrozdziały, przypisów, bibliografii i indeksu nazwisk, nazw geograficznych i napojów alkoholowych. Trudno w paru zdaniach ująć to, o czym historyk pisze w ponad 250-stronach swojej lektury. Niewątpliwie żołnierze lubili pic – często robili to tylko po to, by przestać się nudzić i wprowadzić do życia jakąkolwiek rozrywkę. Dodatkowo odbiorca ma okazję spojrzeć na sztukę picia każdego narodu, jak i też dostrzec, jak inni postrzegali swoich pobratymców. Niewiele pan Janicki pisze o Rosjach, bowiem, jak sam przyznał, ten temat zupełnie odbiega od norm, jakie reprezentowali pozostałe armie podczas II wojny światowej. Jedno zdanie odnośnie obywateli Związku Sowieckiego uderzyło mnie najbardziej: „Na szerokich przestrzeniach Rosji i Syberii 40 kilometrów to żadna odległość, 40 stopni do żaden mroź, a 40% to nie alkohol (str.219)”. Niewątpliwie, należy przyznać, że pisarz posiada niesamowitą wiedzę odnośnie ukazanego przez siebie tematu, jak i też pisze o wszystkich wydarzeniach z żołnierskiego życia z ogromną pasją. Lekki i przyjemny styl Kamila Janickiego wraz z genialnym i kreatywnym pomysłem na powieść sprawia, że lekturę tę czyta się z zainteresowaniem. Nie należę do pasjonatek lat obejmujących II wojnę światową, lecz przyznam, że akurat ten utwór obdarzyłam pozytywnymi uczuciami. Odniosłam wrażenie, że żołnierze stali się nieco dla mnie bliższymi osobami, którzy w taki czy inny radzili sobie ze swoimi problemami czy otaczającym horrorem.

„Pijana wojna. Alkohol podczas II wojny światowej” to książka, która fascynuje od pierwszej do ostatniej strony. Kamil Janicki, w oparciu o wiarygodne źródła, przedstawia niesamowite historie, żywo opowiadając o każdym aspekcie wojny, jaki był urozmaicony kieliszkiem wódki. Lektura ta powoduje, że czytelnik zupełnie inaczej spogląda na odległe lata wojenne, widząc przed sobą nie sztywny obraz żołnierza, a obraz ludzi, którzy tęsknili za domem, rozrywką i spokojem. Polecam.

Wyobrażając sobie żołnierza, walczącego podczas II wojny światowej, za każdym razem widzę przed sobą obraz mężczyzny, którego postawa była nienaganna, a on sam wykonywał wszystkie, nawet najtrudniejsze zadania, będąc bezgranicznie posłusznym swoim dowódcom. Taki człowiek na pewno zabijał – bowiem jak wygląda wojna bez zabijania? Jednakże pomimo tego, że z jego rąk uszło...