Zawrotna akcja niczym huragan zmiata zagubionego czytelnika, by porwać go w najdziksze, nieokiełzane, jak wrząca herbata gorące piaski pustyni, pełne zagadek z tysiąca i jednej nocy.
To nie cytat z tej książki, to przetworzona przeze mnie próbka stylu autora „Ostatniego haremu”. Niezrównany posuwisty styl. Co to oznacza? Ano to, że akcja posuwa się z pruską dokładnością według następującego schematu:
Rozdział: kwiecisty początek opisujący krajobraz lub uczucia, potem rzetelny dialog, może bez mądrości życiowych, lecz solidnie zbudowany, następnie któryś z bohaterów/któraś z bohaterek wpada w kabałę z których tylko śmierć lub zamążpójście z obleśnym typem byłoby wybawieniem.
Następny rozdział, dzieje innego bohatera według powyższego schematu.
Kolejny rozdział: odnajdujemy naszego bohatera z przedostatniego rozdziału cudem uratowanego od śmierci lub nie zgwałconego. I po co to wszystko? Po to, by za kolejne dwa rozdziały nasz bohater/bohaterka znowu stanął przed wyzwaniem, z którego nikt nie wychodzi żywy. Spokojnie, za dwa rozdziały znajdzie się sposób na ocalenie.
Mamy też, jak to zazwyczaj bywa, typy mroczne jak najciemniejsza strona księżyca ( to ja wpadłem na to porównanie, nie autor!) oraz ich przeciwstawienie. A my cały czas obgryzamy paznokcie, bo nie wiemy, czy laureatka kryształowego serca połączy się z tym do kogo wzdycha. Skąd pewność, że przeżyje? Ponieważ już po trzeciej przygodzie zauważamy, że raczej jest niezniszczalna.
Tylko jedna rzecz nie pasuje mi w tej powieści, mianowicie szczegółowy opis lizania loda. Do tego momentu wydawało mi się, że przeznaczona jest ona dla klas II-IV szkoły powszechnej. Ale tym opisem zostałem zmuszony do podniesienia poprzeczki i zarekomendowania jej młodzieży gimnazjalnej.
Tak czy owak dla miłośników niezliczonych mutacji „Trzech muszkieterów” ta książka stanowi na pewno nie lada gratkę.

Zawrotna akcja niczym huragan zmiata zagubionego czytelnika, by porwać go w najdziksze, nieokiełzane, jak wrząca herbata gorące piaski pustyni, pełne zagadek z tysiąca i jednej nocy.
To nie cytat z tej książki, to przetworzona przeze mnie próbka stylu autora „Ostatniego haremu”. Niezrównany posuwisty styl. Co to oznacza? Ano to, że akcja posuwa się z pruską dokładnością...