Pięknie opowiedziane dalsze losy bohaterów "Drogi do Różan".

Niezmiennie pozostaję pod urokiem opowieści, w której jest miejsce na inteligentne, dowcipne i niezmanierowane dyskusje między bohaterami, których historie są życiowe i pokazane w sposób przekonujący. W polskiej prozie współczesnej to coraz rzadsze zjawisko...

Moją ulubienicą pozostaje przyjaciółka Zosi, Marianna - kobieta przebojowa, wykształcona, mądra i łącząca na co dzień zdrowy realizm z poetyckością. Bardzo podoba mi się jej erudycja i stosunek do świata, którego podstawą jest szczerość i odwaga. Kiedy trzeba, Marianna wykazuje się sprytem i makiawelizmem, kiedy indziej jest otwarta i potrafi kąśliwym językiem staranować największych intelektualistów.
Przede wszystkim jednak jest wierną i wspaniałą przyjaciółką Zosi. No właśnie, powinnam raczej pisać o przeżywającej rodzinny i osobisty dramat Zofii, ale nic nie poradzę, że moim czytelniczym sercem bardziej zawładnęła błyskotliwa pani psycholog.

Bardzo spodobało mi się połączenie przez autorkę teraźniejszości z przeszłością. Zrobiła to - podobnie jak w pierwszej części cyklu - w sposób ujmujący i interesujący.
Plusem jest także pokazanie różnych postaw życiowych bohaterów, którzy są naturalni i przekonujący.

Widać, że autorka nie ma skłonności do taniego efekciarstwa i bardzo w niej to cenię. Jest w powieści kilka fragmentów, które bardzo zapadły mi w pamięć. Najbardziej ujął mnie dialog na temat przyjaźni, którego fragment pozwolę sobie zacytować:

" - Przyjaźń między kobietami. Na czym ona właściwie polega?
- Na dbaniu o drugiego człowieka jak o siebie - powiedziała Zosia.
- Gdybym o północy zapukała do Zosi i powiedziała: "zabiłam go", ona spytałaby tylko: "gdzie go zakopiemy?"".

Dla mnie to jedna z najtrafniejszych definicji przyjaźni:).

Pięknie opowiedziane dalsze losy bohaterów "Drogi do Różan".

Niezmiennie pozostaję pod urokiem opowieści, w której jest miejsce na inteligentne, dowcipne i niezmanierowane dyskusje między bohaterami, których historie są życiowe i pokazane w sposób przekonujący. W polskiej prozie współczesnej to coraz rzadsze zjawisko...

Moją ulubienicą pozostaje przyjaciółka Zosi,...