To było moje drugie podejście do "Uczty ..." i nie żałuję, że ponownie zasiadłam do stołu ;). Pierwsza część powieści nie zachęca niestety do dalszej lektury, jest po prostu pretensjonalna. Niewiele się dzieje, a bohaterowie to ludzie, z którymi w żaden sposób nie można się utożsamiać. Jednak, jeśli ktoś zada sobie trud (bo warto) i przebrnie przez początkowe, kiczowate opisy świata i mentalności Ludzi Koloru, to ma szansę - w porywający momentami sposób - "wejść" w ich codzienność zawieszoną między Białymi i Czarnymi, poznać ich dumę i rozpacz w świecie, który nie pozwala na żadne manewry, na żadną walkę i ucieczkę, bo z góry skazany jest na porażkę. Nowy Orlean w pierwszej połowie XIX wieku jest tłem dramatycznych wydarzeń, które dotykają całkiem szerokie grono postaci, bardzo wyraźnie zmieniających się pod wpływem wydarzeń, bardzo młodych i ogromnie egzaltowanych, obciążonych dodatkowo temperamentem typowym dla ludzi tej szerokości geograficznej. Z tego powodu zapewne dostajemy prawdziwą charakterologiczną mieszankę wybuchową, ogromnie ciekawą, egzotyczną, ale niekiedy denerwującą. Nie każdemu będzie się to podobać - te skrajności upalnego dnia, kiedy świat tonie w ukropie i obfitego deszczu o zapachu pleśni, suchego wiatru o spękanych ustach i oblepiającej wilgoci pod warstwami halek, wrodzonej elegancji i falbankowej tandety, z biustem na wierzchu i z kwiatami we włosach. To właśnie te cechy - moim zdaniem - składają się na wielobarwną, wielokulturową i wielowątkową powieść, która jednych zmęczy, a innych oczaruje swoją zmysłowością i bogactwem, by nie powiedzieć nadmiarem wszystkiego - emocji, zdarzeń, postaci, farsy i dramatu.
Polecam, myślę, że warto choćby dlatego, że autorka zadała sobie sporo trudu, by oddać realia XIX-wiecznej Luizjany i problematycznej egzystencji Wolnych Ludzi Koloru.
Skandaliczna jest natomiast (i na szczęście nie ma nic wspólnego z samą powieścią) strona edytorska, a wydawnictwo Vis-a-vis znalazło się na mojej czarnej liście. Tak wielu błędów, czasem po kilka na stronie nigdzie się już nie spotyka, żadne szanujące się wydawnictwo nie wypuściłoby takiego bubla na rynek. Złośliwie wiec zakończę swoją opinię (zgodnie ze standardami wydawniczymi vis-a-vis)- ja przeczytaliśmy to książka i mogli je polecić :)

To było moje drugie podejście do "Uczty ..." i nie żałuję, że ponownie zasiadłam do stołu ;). Pierwsza część powieści nie zachęca niestety do dalszej lektury, jest po prostu pretensjonalna. Niewiele się dzieje, a bohaterowie to ludzie, z którymi w żaden sposób nie można się utożsamiać. Jednak, jeśli ktoś zada sobie trud (bo warto) i przebrnie przez początkowe, kiczowate...