Nie jest łatwo mówić o cierpieniu. O bólu i upokorzeniach, które są wiernymi towarzyszami każdego dnia. Nie jest łatwo o cierpieniu pisać. Szczególnie, gdy porażenie kończyn uniemożliwia trzymanie długopisu w dłoni, a zamiast kartki papieru ma się do dyspozycji kapryśny magneton nagrywający tylko głos. Ale pisanie to i tak najmniejszy problem - to raczej kaprys i finezja. Cierpienie wystarczająco trudno jest już znosić, ale można nauczyć się z nim żyć.

W szpitalu poznałem niedolę, ból, samotność okaleczonych, starych, nieprodukcyjnych, utratę niewinności tylu młodych ludzi. Dopóki wypadek nie pozwolił mi zobaczyć ogromu tego cierpienia, nie miałem o nim pojęcia. Po fatalnym w skutkach upadku na paralotni 42-letni Philippe Pozzo di Borgo wkroczył do tego świata. Nie było jednak pierwsze nieszczęście z jakim musiał się zmierzyć; nie było także ostatnim. Z początku życie młodego Phillippe’a przypominało bajkę – miał wszystko: piękną żonę, arystokratyczne korzenie, pieniądze. Sielanka nie trwała jednak długo. Poważne problemy zdrowotne dosięgły najpierw jego małżonkę Beatrice. Odskocznią od rzeczywistości i ucieczką od problemów miały być dla niego loty na paralotni …

„Drugi oddech” to szczera i intymna opowieść człowieka, który miał wszystko i który niemal wszystko stracił. Książka Pozzo di Borgo upływa w rytm jego oddechu. Od momentów, gdy oddychał pełną piersią, a świat stał przed nim otworem poprzez trudną naukę oddychania bez respiratora aż po upragniony drugi oddech. Czytając wewnętrzne monologi autora łatwo sobie wyobrazić go podczas tych bezsennych nocy, kiedy przelewa myśli na taśmę magnetofonową. To przejmujący obraz. Nasz bohater nie kryje się ze swoim cierpieniem i licznymi załamaniami. Jego powrót do życia był jednak możliwy dzięki sile charakteru, hartowi ducha oraz przyjaciołom i rodzinie. W filmie „Nietykalni” wątek niezwykłej przyjaźni między Abdelem a Philippe jest bardziej wyeksponowany. Niemniej jednak Philippe wie jak wiele zawdzięcza swojemu „diabłu stróżowi” podkreślając wielokrotnie, że bez niego dawno by umarł.

Nie ulega wątpliwości kto jest prawdziwym bohaterem tej książki. Nigdy nie myślałam, że jeden człowiek jest w stanie znieść tak wiele. Nigdy nie myślałam też, że los może być tak okrutny i niesprawiedliwy. Philippe to człowiek, który przetrwał te wszystkie przeciwności losu. A ponieważ nie mógł już podnieść się fizycznie to podniósł się duchowo. Będąc przykuty do łóżka/wózka potrafił zawierać przyjaźnie, potrafił pokochać oraz udzielać się społecznie. Swoją postawą daje przykład, że nigdy nie wolno się poddawać. Philippe to wspaniały ambasador tetraplegików, natomiast prawdziwy bohater dla ludzi zdrowych. Ci ostatni dzięki lekturze powinni uzmysłowić sobie także jak kruche i niepewne jest ludzkie życie. Przypomina się też stara prawda o docenianiu tego, co mamy. Tak jak określił to bohater filmu „W stronę morza” (również tetraplegik) - dla zwykłego człowieka dwa metry to malutka podróż, a dla niego to urojenie i sen.

Anna Aniszczenko

Cytaty za „Drugi Oddech”, Phillipe Pozzo di Borgo, Wydawnictwo W.A.B. 2012