Na sam początek powiem, że okładka na żywo wygląda po prostu cudnie! Zdecydowanie najlepsza z całej trylogii, lecz sama książka niestety gorsza pod jednym względem - najchudsza. Czerwona piramida ma około 550 stron, Ognisty tron 450 i niestety Cień węża zaledwie 400.

Rzecz, która charakteryzuje wszystkie powieści Riordana to akcja. Tutaj towarzyszy nam już od momentu otworzenia książki, od pierwszego rozdziału. Nie liczcie na więcej niż kilka stron spokoju, w tej książce jest to po prostu niemożliwe. Jednak czy to źle? Nie, to zdecydowanie przemawia na jej korzyść.

Jeśli chodzi o fabułę natomiast, trzecia część gorsza od pierwszej, lecz zdecydowanie lepsza od drugiej. Jak się można spodziewać, Carter i Sadie dążą wytrwale do zniszczenia Apopisa, po drodze walcząc z potworami, spotykając bogów, przeżywając wiele przygód oraz ogólnie próbując przeżyć, przy okazji (jak zwykle) rozśmieszając nas do bólu. Nie było rozdziału, w którym nie byłabym pod wrażeniem nieograniczonej wręcz chyba wyobraźni autora. Gdy już nam się wydaje, że nic nowego nas nie spotka, Riordan serwuje nam ogromną niespodziankę, przez co zadajemy sobie coraz to nowe pytania. Na szczęścia, na większość z tych pytań oraz frustrujących niewiadomych z poprzednich części poznajemy odpowiedzi.

Niestety idealnie nie jest. W książce występuje kilka niedociągnięć oraz niekiedy przewidywalnych rozwiązań (których na szczęście nie jest wiele). W Cieniu Węża wystąpiło między innymi rozwinięcie wątków romantycznych i jedynie od gustu zależy czy się to spodoba czy nie. Mi osobiście przeszkadzało i chwilami wręcz irytowało, choć przyznaję, że rozwinięcie trójkąta miłosnego z Sadie w roli głównej było interesujące.

Przez całą książkę przewijają się praktycznie wszyscy (żywi) poznani w poprzednich częściach bohaterowie. U większości z nich nie zaszły znaczące zmiany, lecz powtarzam - u większości. W tym przypadku autor pozytywnie mnie zaskoczył, dodając ciekawe elementy do niektórych postaci, dopełniając ich osobowość i tym samym wzbudzając moją sympatię. Dla przykładu Ziya, która wcześniej była chyba najbardziej znienawidzoną przeze mnie postacią, teraz stała się znośna, a nawet więcej - polubiłam ją.

Ostatecznie po raz kolejny uznaję geniusz pana Riordana. Jego książki pełne między innymi akcji, wspaniałych bohaterów i mitologii są po prostu niesamowite! Co następne? Mitologia nordycka? Celtycka? Indyjska? A może egipska i dalsze rozwijanie świata Cartera i Sadie? Cokolwiek to będzie, nie mogę się doczekać!

Na sam początek powiem, że okładka na żywo wygląda po prostu cudnie! Zdecydowanie najlepsza z całej trylogii, lecz sama książka niestety gorsza pod jednym względem - najchudsza. Czerwona piramida ma około 550 stron, Ognisty tron 450 i niestety Cień węża zaledwie 400.

Rzecz, która charakteryzuje wszystkie powieści Riordana to akcja. Tutaj towarzyszy nam już od momentu...