Wszystkie opowiadania mają w sobie owo "coś". Wszystkie bez wyjątku, mają starannie wykreowany nastrój - z tego zresztą słynie Andrzej Sapkowski. W każdym z nich widać wyraźnie, że autor miał skrystalizowaną wizję wydarzeń i doskonale wiedział, co chce napisać. Problem jedynie po stronie interfejsu z czytelnikiem - czytelnik nie zawsze to wie, a bywa, że nie może się do owego "czegoś" dostać. W niektóre opowiadania trudno się zanurzyć i popłynąć z jego wydarzeniami.
Po kolei:
"Droga, z której się nie wraca" - sympatyczne. Mam wydanie opowieści o wiedźminie, które zaczyna się tym opowiadaniem. Idealnie pasuje do sagi.
"Muzykanci" - za nic nie mogłem zestroić się z autorem i chyba do mnie nie dotarło. Moim zdaniem, czegoś w nim brakuje.
"Tandaradei!" - mało oryginalne, podczas lektury miałem wrażenie, że czytałem to już co najmniej kilka razy.
"W leju po bombie" - świetne! Wspaniała wizja - pamiętam czasy, w których to pisano i miałem podobne odczucia.
"Coś się kończy, coś się zaczyna" - przemiły żart, nie pozbawiony swoistego nastroju.
"Bitewny pył" - świetnie napisane, porywa czytelnika i wciąga w wir wydarzeń.
"Złote popołudnie" - bardzo dobre, aczkolwiek nienawidzę baśni, na której się opierał i dlatego nie potrafiło mnie zachwycić.
"Zdarzenie w Mischief Creek" - dobre, nastrojowe.
"Spanienkreuz" - dobre, lakoniczne, aczkolwiek rozbudza apetyt i czytelnik spodziewa się czegoś więcej.
"Maladie" - ulubione opowiadanie autora, więc co ja tu mam do gadania...

Wszystkie opowiadania mają w sobie owo "coś". Wszystkie bez wyjątku, mają starannie wykreowany nastrój - z tego zresztą słynie Andrzej Sapkowski. W każdym z nich widać wyraźnie, że autor miał skrystalizowaną wizję wydarzeń i doskonale wiedział, co chce napisać. Problem jedynie po stronie interfejsu z czytelnikiem - czytelnik nie zawsze to wie, a bywa, że nie może się do...