Dlaczego oznaczyłem tą książkę jako "Rewelacyjna"? Ponieważ przeczytałem wiele książek nt Powstania Warszawskiego, ale żadna z tych książek nie była tak szczera do bólu jak ta. Autor nie ukrywa niczego, co robił, widział i w czym brał udział. np. po raz pierwszy spotkałem się z tym, że któryś z powstańców wspominał coś na temat rozstrzeliwania niemieckiej ludności podczas Powstania. A w swoich wspomnieniach "Szczerba" przyznaje się właśnie do wydania takiego rozkazu. Ponadto autor otwarcie wspomina o pijaństwie wśród powstańców, o kradzieżach, których dopuszczali się powstańcy i upadku ich morale. Jakie straszne piętno musiało wywrzeć na autorze, to wszystko co przeżył i zobaczył, oraz jak wielkie musiało być jego rozczarowanie, sytuacją która spotkała go już po wojnie, że targnął się na swoje życie? Pozycja obowiązkowa dla wszystkich tych, którzy interesują się historią PW oraz historią IIWŚ. Gorąco polecam!!!

Dlaczego oznaczyłem tą książkę jako "Rewelacyjna"? Ponieważ przeczytałem wiele książek nt Powstania Warszawskiego, ale żadna z tych książek nie była tak szczera do bólu jak ta. Autor nie ukrywa niczego, co robił, widział i w czym brał udział. np. po raz pierwszy spotkałem się z tym, że któryś z powstańców wspominał coś na temat rozstrzeliwania niemieckiej ludności podczas...

Dawno nie czytałam tak autentycznej relacji z Powstania Warszawskiego. Książka bez lukru oddaje nastroje, emocje dowództwa jak i zołnierzy, sanitariuszek i łączniczek. Pokazuje początkową wiarę w zwycięstwo i kolejne małe sukcesy na froncie, ale także niszczycielską siłę nieprzyjaciela, która karze uciekać kanałami do Śródmieścia. Walka o każdy budynek, strach o życie kompanów, niezrozumiałe decyzje dowództwa, przyjaźń, solidarność, miłość czy rezygnacja i frustracja po upadku powstania czy niewola, to tylko niektóre punkty tej powstańczej opowieści.

Dawno nie czytałam tak autentycznej relacji z Powstania Warszawskiego. Książka bez lukru oddaje nastroje, emocje dowództwa jak i zołnierzy, sanitariuszek i łączniczek. Pokazuje początkową wiarę w zwycięstwo i kolejne małe sukcesy na froncie, ale także niszczycielską siłę nieprzyjaciela, która karze uciekać kanałami do Śródmieścia. Walka o każdy budynek, strach o życie...

Jestem świeżo po kolejnej wizycie w Muzeum Powstania Warszawskiego i wojskowych Powązkach i ta książka jakoś tak bardzo mocno mnie poruszyła. Wyjątkowe wspomnienia wyjątkowego człowieka, bardzo ardzo bolesne.

Jestem świeżo po kolejnej wizycie w Muzeum Powstania Warszawskiego i wojskowych Powązkach i ta książka jakoś tak bardzo mocno mnie poruszyła. Wyjątkowe wspomnienia wyjątkowego człowieka, bardzo ardzo bolesne.

Super książka o Powstaniu Warszawskim i relacja z pierwszej ręki Zbigniewa Blichewicza " Szczerby " , jednego z obrońców Starówki. Znakomicie się to czyta, książka ma formę trochę zbeletryzowaną , strony właściwie przewracają się same tak jest to ciekawe. Bez upiększeń o powstaniu- o chaosie organizacyjnym, odwadze i tchórzostwie powstańców, głupocie dowódców i szafowaniu krwią powstańców , układach, które nie ominęły heroicznego zrywu -"ożarowcy oficerowie" i codziennym życiu powstańców takie jakie ono było. Trudno nie zgodzić się , że " Szczerba" właściwie sercem i umysłem został na Starówce i po tym co widział i przeżył to był już inny człowiek obciążony dodatkowo tym, że po wojnie nie mógł wrócić do komunistycznego " raju" . Dla zaintersowanych tematem obowiązkowy must have.

Super książka o Powstaniu Warszawskim i relacja z pierwszej ręki Zbigniewa Blichewicza " Szczerby " , jednego z obrońców Starówki. Znakomicie się to czyta, książka ma formę trochę zbeletryzowaną , strony właściwie przewracają się same tak jest to ciekawe. Bez upiększeń o powstaniu- o chaosie organizacyjnym, odwadze i tchórzostwie powstańców, głupocie dowódców i szafowaniu...

Prawdziwa i szczera aż do bólu. O powstaniu takim, jakim było naprawdę. O walkach o katedrę, powolnej przemianie Starego Miasta w stertę gruzu, kanałach, przyjaźni, cierpieniu, bezsilności, a także o spustoszeniu, jakie wojna sieje w ludzkiej psychice. O zwykłych ludziach bez zbędnego patosu i patetycznego zadęcia. Dla miłośników historii Warszawy pozycja obowiązkowa.

Prawdziwa i szczera aż do bólu. O powstaniu takim, jakim było naprawdę. O walkach o katedrę, powolnej przemianie Starego Miasta w stertę gruzu, kanałach, przyjaźni, cierpieniu, bezsilności, a także o spustoszeniu, jakie wojna sieje w ludzkiej psychice. O zwykłych ludziach bez zbędnego patosu i patetycznego zadęcia. Dla miłośników historii Warszawy pozycja obowiązkowa.

Powstanie Warszawskie oczami dowódcy kompanii, najbardziej "wojskowe" wspomnienia z jakimi się spotkałem. Jest w niej wszystko, bohaterstwo, "rozwalanie" jeńców przez Powstańców, tchórzostwo, bezsensowne rozkazy, picie wódki, szaber. Wszystko co towarzyszy wojnie.

Powstanie Warszawskie oczami dowódcy kompanii, najbardziej "wojskowe" wspomnienia z jakimi się spotkałem. Jest w niej wszystko, bohaterstwo, "rozwalanie" jeńców przez Powstańców, tchórzostwo, bezsensowne rozkazy, picie wódki, szaber. Wszystko co towarzyszy wojnie.

Najbardziej prawdziwe wspomnienia z powstania warszawskiego,jakie czytałem.przeczytałem ok.3 razy.

Najbardziej prawdziwe wspomnienia z powstania warszawskiego,jakie czytałem.przeczytałem ok.3 razy.

Wreszcie książka o Powstaniu. Nie o superbohaterach bez krzty człowieczeństwa. Ale o zwyczajnych ludziach, którzy musieli żyć w tej okrutnej, wstrętnej rzeczywistości. To cenne, że ktoś potrafił opisać prawdę. Porucznik nie owijał w bawełnę, nie dorabiał fikcji, którą tak chętnie dziś właśnie się dorabia. Trzeba pamiętać, że Powstańcy byli ludźmi i nic co ludzkie nie było im obce. Całość czyni z nich bohaterów, a nie tylko największe czyny. Panie Poruczniku, dziękuję. Dowodził pan też wspaniałymi ludźmi.
Polecam tym, którzy chcą poznać rzeczywistość powstańczą ze zwykłej strony. Tam bohaterstwa też nie brakuje...

Wreszcie książka o Powstaniu. Nie o superbohaterach bez krzty człowieczeństwa. Ale o zwyczajnych ludziach, którzy musieli żyć w tej okrutnej, wstrętnej rzeczywistości. To cenne, że ktoś potrafił opisać prawdę. Porucznik nie owijał w bawełnę, nie dorabiał fikcji, którą tak chętnie dziś właśnie się dorabia. Trzeba pamiętać, że Powstańcy byli ludźmi i nic co ludzkie nie było...