Dawno nie czytałam tak autentycznej relacji z Powstania Warszawskiego. Książka bez lukru oddaje nastroje, emocje dowództwa jak i zołnierzy, sanitariuszek i łączniczek. Pokazuje początkową wiarę w zwycięstwo i kolejne małe sukcesy na froncie, ale także niszczycielską siłę nieprzyjaciela, która karze uciekać kanałami do Śródmieścia. Walka o każdy budynek, strach o życie kompanów, niezrozumiałe decyzje dowództwa, przyjaźń, solidarność, miłość czy rezygnacja i frustracja po upadku powstania czy niewola, to tylko niektóre punkty tej powstańczej opowieści.

Dawno nie czytałam tak autentycznej relacji z Powstania Warszawskiego. Książka bez lukru oddaje nastroje, emocje dowództwa jak i zołnierzy, sanitariuszek i łączniczek. Pokazuje początkową wiarę w zwycięstwo i kolejne małe sukcesy na froncie, ale także niszczycielską siłę nieprzyjaciela, która karze uciekać kanałami do Śródmieścia. Walka o każdy budynek, strach o życie...

Jestem świeżo po kolejnej wizycie w Muzeum Powstania Warszawskiego i wojskowych Powązkach i ta książka jakoś tak bardzo mocno mnie poruszyła. Wyjątkowe wspomnienia wyjątkowego człowieka, bardzo ardzo bolesne.

Jestem świeżo po kolejnej wizycie w Muzeum Powstania Warszawskiego i wojskowych Powązkach i ta książka jakoś tak bardzo mocno mnie poruszyła. Wyjątkowe wspomnienia wyjątkowego człowieka, bardzo ardzo bolesne.

Super książka o Powstaniu Warszawskim i relacja z pierwszej ręki Zbigniewa Blichewicza " Szczerby " , jednego z obrońców Starówki. Znakomicie się to czyta, książka ma formę trochę zbeletryzowaną , strony właściwie przewracają się same tak jest to ciekawe. Bez upiększeń o powstaniu- o chaosie organizacyjnym, odwadze i tchórzostwie powstańców, głupocie dowódców i szafowaniu krwią powstańców , układach, które nie ominęły heroicznego zrywu -"ożarowcy oficerowie" i codziennym życiu powstańców takie jakie ono było. Trudno nie zgodzić się , że " Szczerba" właściwie sercem i umysłem został na Starówce i po tym co widział i przeżył to był już inny człowiek obciążony dodatkowo tym, że po wojnie nie mógł wrócić do komunistycznego " raju" . Dla zaintersowanych tematem obowiązkowy must have.

Super książka o Powstaniu Warszawskim i relacja z pierwszej ręki Zbigniewa Blichewicza " Szczerby " , jednego z obrońców Starówki. Znakomicie się to czyta, książka ma formę trochę zbeletryzowaną , strony właściwie przewracają się same tak jest to ciekawe. Bez upiększeń o powstaniu- o chaosie organizacyjnym, odwadze i tchórzostwie powstańców, głupocie dowódców i szafowaniu...

Prawdziwa i szczera aż do bólu. O powstaniu takim, jakim było naprawdę. O walkach o katedrę, powolnej przemianie Starego Miasta w stertę gruzu, kanałach, przyjaźni, cierpieniu, bezsilności, a także o spustoszeniu, jakie wojna sieje w ludzkiej psychice. O zwykłych ludziach bez zbędnego patosu i patetycznego zadęcia. Dla miłośników historii Warszawy pozycja obowiązkowa.

Prawdziwa i szczera aż do bólu. O powstaniu takim, jakim było naprawdę. O walkach o katedrę, powolnej przemianie Starego Miasta w stertę gruzu, kanałach, przyjaźni, cierpieniu, bezsilności, a także o spustoszeniu, jakie wojna sieje w ludzkiej psychice. O zwykłych ludziach bez zbędnego patosu i patetycznego zadęcia. Dla miłośników historii Warszawy pozycja obowiązkowa.

Powstanie Warszawskie oczami dowódcy kompanii, najbardziej "wojskowe" wspomnienia z jakimi się spotkałem. Jest w niej wszystko, bohaterstwo, "rozwalanie" jeńców przez Powstańców, tchórzostwo, bezsensowne rozkazy, picie wódki, szaber. Wszystko co towarzyszy wojnie.

Powstanie Warszawskie oczami dowódcy kompanii, najbardziej "wojskowe" wspomnienia z jakimi się spotkałem. Jest w niej wszystko, bohaterstwo, "rozwalanie" jeńców przez Powstańców, tchórzostwo, bezsensowne rozkazy, picie wódki, szaber. Wszystko co towarzyszy wojnie.

Najbardziej prawdziwe wspomnienia z powstania warszawskiego,jakie czytałem.przeczytałem ok.3 razy.

Najbardziej prawdziwe wspomnienia z powstania warszawskiego,jakie czytałem.przeczytałem ok.3 razy.

Wreszcie książka o Powstaniu. Nie o superbohaterach bez krzty człowieczeństwa. Ale o zwyczajnych ludziach, którzy musieli żyć w tej okrutnej, wstrętnej rzeczywistości. To cenne, że ktoś potrafił opisać prawdę. Porucznik nie owijał w bawełnę, nie dorabiał fikcji, którą tak chętnie dziś właśnie się dorabia. Trzeba pamiętać, że Powstańcy byli ludźmi i nic co ludzkie nie było im obce. Całość czyni z nich bohaterów, a nie tylko największe czyny. Panie Poruczniku, dziękuję. Dowodził pan też wspaniałymi ludźmi.
Polecam tym, którzy chcą poznać rzeczywistość powstańczą ze zwykłej strony. Tam bohaterstwa też nie brakuje...

Wreszcie książka o Powstaniu. Nie o superbohaterach bez krzty człowieczeństwa. Ale o zwyczajnych ludziach, którzy musieli żyć w tej okrutnej, wstrętnej rzeczywistości. To cenne, że ktoś potrafił opisać prawdę. Porucznik nie owijał w bawełnę, nie dorabiał fikcji, którą tak chętnie dziś właśnie się dorabia. Trzeba pamiętać, że Powstańcy byli ludźmi i nic co ludzkie nie było...