Niewyobrażalne, że to wszystko działo się naprawdę... Nie chce się wierzyć, że człowiek mógł wyrządzić tyle krzywdy, tyle zła i tyle cierpienia. I to ''ludzie ludziom zgotowali ten los.''

Jakże mocne słowa autorki: ''Bardzo często młodzi ludzie brali winę na siebie, byle tylko NKWD odczepił się od innych. Naturalnie, to pogarszało sytuację, bo od przyznającego się do winy urząd śledczy żąda wydania kolegów, żąda nazwisk - kaci biją przy tym do ostatniej wytrzymałości.
!!!Bohaterstwo żołnierza jest nieporównywalnie małe wobec torturowanego na śledztwie więźnia. Nie można wymagać, aby każdy młodziutki chłopiec, czy dziewczyna byli predysponowani fizycznie i charakterologicznie do wzniesienia się na szczyt ludzkiego bohaterstwa. Załamywały się czasem dzieci, załamywali się dorośli.!!!''
Po lekturze tych wspomnień G. Lipińskiej nie można się z tym wnioskiem nie zgodzić...


-------
Książka przywraca pamięć nie tylko o ludziach, ale także o Grodzieńszczyźnie i Mińszczyźnie. O tych miejscach dzisiejsza Polska chyba zapomniała...

Niewyobrażalne, że to wszystko działo się naprawdę... Nie chce się wierzyć, że człowiek mógł wyrządzić tyle krzywdy, tyle zła i tyle cierpienia. I to ''ludzie ludziom zgotowali ten los.''

Jakże mocne słowa autorki: ''Bardzo często młodzi ludzie brali winę na siebie, byle tylko NKWD odczepił się od innych. Naturalnie, to pogarszało sytuację, bo od przyznającego się do winy...