„Wiele wojen prowadził król Karol Wielki, ale największą była ta z Awarami. Ciężkie boje trwały osiem lat. W końcu Frankowie tak się wzbogacili zdobycznym awarskim złotem i srebrem, że ludzki umysł nie jest zdolny sobie tego wyobrazić.“
Einhard (około 770-840),
kronikarz, doradca i biograf Karola Wielkiego

Jest północ i zaczynają szczekać psy. Ożeg wybudza się ze snu i nasłuchuje. Na zewnątrz rozwścieczeni wartownicy dają wyraz swoim niepokojom. Może to oznaczać tylko jedno - zbliża się zagrożenie.
Ujadanie ustaje. Ożeg chwyta siekierę i wybiega na zewnątrz. Tej nocy jego gospodarstwo miało stać się łupem Awarów. Miało. Jednak w ciemności kryje się ktoś jeszcze... Władca wilków.
Dla większości to po prostu Rogan, czarnowłosy nieznajomy podążający w kierunku Hronu. Samotny wojownik ma tylko jeden cel: poznać słodycz zemsty ukrytej głęboko w świątyni Kelgara. Szybko jednak przekonuje się, iż nie jest jedynym, który tam zmierza. Wkrótce przy jego boku pojawia się piękna czarownica i wracający z wojny brodacz. Jednak bogactwa i moc zaklęte w jaskiniach Kirtu przyciągają wielu nieustraszonych, a uśpiona przed laty potęga ciemnych sił dopiero zaczyna się budzić...
Juraj Červenák pracował nad „Władcą wilków“ niespełna trzy lata, jednak myśl o napisaniu „słowiańskiego fantasy“ pojawiła się dużo wcześniej. W książce wyraźnie widać głębokie zainteresowanie pisarza tematyką historyczną i wpływ zapomnianych mitologii. Wiele miejsca poświęcono prawdawnym słowiańskim wierzeniom, a płaszczyznę religijną podporządkowano bogom takim jak Perun czy Swaróg. By uściślić wizję świata, na końcu opowieści Červenák umieścił notę historyczną, w której objaśnił przedstawiony w powieści konflikt oraz uszczegółowił charakterystykę bóstw.
Sama historia opowiedziana została w sposób bardzo przystępny. Opisy walk wypełnione są dynamizmem i nie zawierają zbędnego patosu,a deskrypcje świata ujęto zwięźle i krótko. Dialogi postaci czyta się lekko, momentami można jedynie odnieść wrażenie, że są nieco infantylne, jednak w ogólnym odczuciu jest to raczej mało istotny zgrzyt. „Władca wilków“ nie jest z pewnością rozbudowaną, wielowątkową opowieścią pokroju „Gry o tron“, jednak niewątpliwie stanowi przyjemne wspomnienie naszych słowiańskich korzeni, a sam Rogan - pomimo swojej pustelniczej natury - wzbudza w czytelniku sympatię, która zapewne wielu skłoni do tego, by przeczytać kolejne części trylogii Czarnoksiężnika.

„Wiele wojen prowadził król Karol Wielki, ale największą była ta z Awarami. Ciężkie boje trwały osiem lat. W końcu Frankowie tak się wzbogacili zdobycznym awarskim złotem i srebrem, że ludzki umysł nie jest zdolny sobie tego wyobrazić.“
Einhard (około 770-840),
kronikarz, doradca i biograf Karola Wielkiego

Jest północ i zaczynają szczekać psy. Ożeg wybudza się ze snu i...