Mam mieszane uczucia co do tej powieści. Z jednej strony łatwość czytania i styl sugerowałyby powieść skierowaną do młodzieży, z drugiej opisy scen seksu, tortur, śmierci są raczej skierowane do dorosłego czytelnika.

Niby jest OK, ale sama historia mnie dość zanudziła. Motywem przewodnim z początku jest zemsta, co mi się bardzo podobało, ale w pewnym momencie zamienia się to w (kolejną) historię o szlachetnym wybrańcu bogów z wielką misją (zieeeeew).

Poza odwołaniami do słowiańskich bóstw, wszystkie postacie są strasznie przesiąknięte chrześcijańskimi ideałami (łącznie nawet z istotami mitycznymi),co też mi trochę nie pozwalało się wczuć w klimat starego, pogańskiego świata. Plusem jest, że trochę poznałem kilka nowych aspektów związanych z wierzeniami Słowian.

Postacie bardzo jednowymiarowe. Główny antagonista zły do szpiku kości. Główny bohater praktycznie bez wad. W finałowej walce pokazuje swoją przewagę w magii, którą dopiero co odkrył, nad postacią, która trenowała w tej sztuce i zbierała moc przez kilkaset lat. Bo jest wybrańcem i nic oraz nikt nie może mu podskoczyć. Nawet przez moment nie czujemy, że bohaterowi rzeczywiście coś może zagrozić.

Raczej nie sięgnę po drugą część.

Mam mieszane uczucia co do tej powieści. Z jednej strony łatwość czytania i styl sugerowałyby powieść skierowaną do młodzieży, z drugiej opisy scen seksu, tortur, śmierci są raczej skierowane do dorosłego czytelnika.

Niby jest OK, ale sama historia mnie dość zanudziła. Motywem przewodnim z początku jest zemsta, co mi się bardzo podobało, ale w pewnym momencie zamienia się...

Z tej racji, że książką Juraja Cervenaka uporałem się dosyć szybko w ramach misji z literaturą słowacką w marcowym (03.2020 r. ) edycji wyzwani czytelniczego Book Trotter, uznałem, że warto czytelników zapoznać również z drugą częścią cyklu Czarnoksiężnik. No ale spokojnie, na to przyjdzie pora już niebawem, zajmijmy się najpierw pierwszą częścią tego cyklu zatytułowaną „Władca wilków”. Ta część pierwsza ma charakter części wprowadzającej wyjaśniającej w jaki to sposób główny bohater Rogan, został czarnoksiężnikiem, wspomnianym władcą wilków, na służbie Czarnoboga. Jeśli ja dobrze zrozumiałem za Białoboga uchodził Bóg chrześcijański, a Czarnobogiem jest któryś z pogańskich bóstw słowiańskich, niekoniecznie złych pod kątem tej opowieści.

Autor sam sugeruje czytelnikowi, że zainspirowała go twórczość Andrzeja Sapkowskiego i wątki typowo słowiańskiej w przygodach Geralta. I rzeczywiście pewien klimat da się dobrze odczuć. Mamy te lasy, karczmy, różne zagrożenia, dzikie zwierzęta, nawet dzikie rośliny, które mogą nawet zabić. Krótko mówiąc klimat jest. Ciekawostką jest, że swój koncept autor oparł o realia typowo historyczne, ok. VIII / IX w. Walka plemion słowińskich z Awarami, zwanymi w książce dzikimi psami. To są groźni przeciwnicy posługujący się czarną magią. Skojarzenie pod kątem analogii literackiej jest wydaje mi się oczywiste. A mianowicie „Stara Baśń” Kraszewskiego. Nawet nie trzeba się wczuwać w szczegółowe analizy, żeby dopatrzeć się podobieństw.

Wprowadzenie w fabułę jest nawet troszkę przydługie, czytelnik głowi się, co z tego wszystkiego będzie wynikało. No ale jednak akcja się rozkręca coraz lepiej i ciekawiej, a zakończenie naprawdę robi wrażenie. Awarowie, mimo, że zostali mocno osłabieni, i właściwie pozostały niedobitki raptem kilkadziesiąt osób, mimo to wciąż są wymagającymi przeciwnikami, i żeby mieć z nimi jakiekolwiek szanse dosłownie wszystkie ręce na pokład. Każda pomoc okazuje się przydatna.

Sam Rogan przeszedł przemianę, ze zwykłego śmiertelnika, żołnierza, najemnika, który z magia niewiele miał do czynienia, znał kilku czarodziejów i czarodziejki i to chyba wszystko, a zakończeniem tej tajemniczej transformacji było, że sam został potężnym magiem. W kwestii rozwoju fabuły, było to w sam raz, bo wrogowie wojownicy i magowie aż palili się do walki. Z całego mnóstwa postaci ciekawy jest wilk Gorywałd, czarodziejka Mirena, kobieta, przywódca osady Boryniów, Krasa. Świetny jest motyw konwersacji Rogana z mgłowcem, potworem, wampirowpodobnym, mający umiejętność przemiany w mgłę. Przypomina to do złudzenia, jak Geralt rozmawia np. z trollami, których o ile nie jest do tego zmuszony nie zabija, bo te są rozumnymi potworami, choć znane są z tego, że inteligencją nie grzeszą. Wygląda to ciekawie, ewidentnie autor stworzył ten wątek pod kątem fascynatów wiedźmińskiego uniwersum.

Książka jest ciekawa, polecam, mam też uzasadnioną nadzieję, że druga część książki będzie jeszcze lepsza. Zdecydowanie polecam.

Z tej racji, że książką Juraja Cervenaka uporałem się dosyć szybko w ramach misji z literaturą słowacką w marcowym (03.2020 r. ) edycji wyzwani czytelniczego Book Trotter, uznałem, że warto czytelników zapoznać również z drugą częścią cyklu Czarnoksiężnik. No ale spokojnie, na to przyjdzie pora już niebawem, zajmijmy się najpierw pierwszą częścią tego cyklu zatytułowaną...

Wiele spodziewałam się po tej książce. Czy spełniła moje oczekiwania? Niestety nie.

Nie będę pisać o czym Książka opowiada, gdyż jest to w opisie. Pierwszym co mnie zszokowało, była objętość utworu. Uwielbiam długie, grube, rozbudowane historie. Najlepiej całe kilkutomowe cykle. Jeśli chodzi o tą książkę... W życiu nie czytałam krótszej.

Minusem zatem jest objętość. Kolejnym minusem jest niemalże całkowity brak opisów. Książka kojarzyła mi się z krótkim streszczeniem dzieła, a nie z całym dziełem. Kolejnym minusem (dla mnie) jest zbytnia brutalność... za dużo tego było. Za dużo krwi, flakow, walki itd..

Plusem na pewno jest tło. Historia Słowian, dużo bogów, ubiorów, mitologii. To coś, za co oceniam całość na aż tyle gwiazdek. Plusem jest postać Gorywałda.

Podsumujac.. zawiodłam się i mimo uwielbienia tematu słowian oraz cykli książek, nie wiem czy przełamię się i sięgnę po kolejne części..

Wiele spodziewałam się po tej książce. Czy spełniła moje oczekiwania? Niestety nie.

Nie będę pisać o czym Książka opowiada, gdyż jest to w opisie. Pierwszym co mnie zszokowało, była objętość utworu. Uwielbiam długie, grube, rozbudowane historie. Najlepiej całe kilkutomowe cykle. Jeśli chodzi o tą książkę... W życiu nie czytałam krótszej.

Minusem zatem jest objętość....

Dawno temu czytałam dobre opowiadanie właśnie z tej serii. Wreszcie nastała okazja na to by odświeżyć styl Červenàka i zagłębić się w świat, który wykreował.
Nie zawiodłam się. Wartka akcja, spójne pióro i sympatyczni bohaterowie. Dobry kawał światka fantasy z naleciałością słowiańską. Dosyć szybko sięgne po następne książki tego autora. Polecam

Dawno temu czytałam dobre opowiadanie właśnie z tej serii. Wreszcie nastała okazja na to by odświeżyć styl Červenàka i zagłębić się w świat, który wykreował.
Nie zawiodłam się. Wartka akcja, spójne pióro i sympatyczni bohaterowie. Dobry kawał światka fantasy z naleciałością słowiańską. Dosyć szybko sięgne po następne książki tego autora. Polecam

Juraj Červenák to jest gość! Nie spotkałam nikogo do tej pory, który pisałby, jak on. Genialny w zwięzłości, wyjątkowo krwawy. Odnoszę wrażenie, że autor nie boi się żadnych wyzwań, nie ma dla niego tematów tabu w pisarstwie. Mogłabym go "jeść" na śniadanie, obiad i kolację. A tym, którym nie pasują krwawe sceny, na pohybel, nie muszą go czytać.

Juraj Červenák to jest gość! Nie spotkałam nikogo do tej pory, który pisałby, jak on. Genialny w zwięzłości, wyjątkowo krwawy. Odnoszę wrażenie, że autor nie boi się żadnych wyzwań, nie ma dla niego tematów tabu w pisarstwie. Mogłabym go "jeść" na śniadanie, obiad i kolację. A tym, którym nie pasują krwawe sceny, na pohybel, nie muszą go czytać.

Plusy:
- bohaterowie. Rogan nie był zły chociaż przesadnie czarno-biały. Mirena, czarownica słowiańska, była jeszcze lepsza bo bardziej skomplikowana. Czy jej naprawdę zależy najbardziej na złocie awarskim? Czy ma jeszcze jakieś inne cele w życiu oprócz wzbogacenia się? Na pewno będę chciała się dowiedzieć więcej o niej i o jej bogini, Chors.

Minusy:
- Awarowie i Słowianie czyli ten cały world build. Nie było by tak źle gdyby autor postarał się o więcej psychologicznego światłocienia. Jak do tej pory wszyscy Słowianie to gentlemani i bohaterowie bez skazy a ich przeciwnicy tylko gwałcą, mordują, torturują i czczą krwiożercze demony, nie ma wyjątków. No nie wiem...ale jakoś ciężko mi to kupić.

- stwory fantastyczne i mitologia. Mało tego, malutko, chciałoby się więcej.

Fusy czyli podsumowanie:
Czytało się lepiej niż Smoczą Cesarzową ale książka pozostawiła u mnie niesmak. Szkoda że opisów brak. Naprawdę szkoda. Ale co tam - dla Mireny warto czytać dalej.

Plusy:
- bohaterowie. Rogan nie był zły chociaż przesadnie czarno-biały. Mirena, czarownica słowiańska, była jeszcze lepsza bo bardziej skomplikowana. Czy jej naprawdę zależy najbardziej na złocie awarskim? Czy ma jeszcze jakieś inne cele w życiu oprócz wzbogacenia się? Na pewno będę chciała się dowiedzieć więcej o niej i o jej bogini, Chors.

Minusy:
- Awarowie i Słowianie...

Dla kogo jest ta książka? Z początku wydawało mi się, że dla dzieci. Dużych rozmiarów czcionka, proste zdania i naiwne dialogi utwierdzały mnie w przekonaniu, że trafiłam chyba na pozycję młodzieżową do momentu, aż nie pojawiły się przekleństwa i pseudo erotyczne sceny.
Historia jest nudna, może na początku trochę mnie wciągnęła, bo opowieść całkiem nieźle się zaczyna. Przeczytałam wcześniej przedmowę oraz rys historyczny i byłam w pełni przygotowana na baśniowo-mitologiczną przygodę. Niestety bohaterowie mnie rozczarowali, są przewidywalni, jednowymiarowi i po prostu nieciekawi. Sama akcja również nie angażuje czytelnika, nie przywiązałam się ani do Boryniaków z ich bezbarwną przywódczynią, ani do dwójki outsiderów, a grupa, w której był mag i wężowiec jest dla mnie nadal niewiadomą (do końca nie wiem skąd się wzięli, jaką mieli rolę, ilu ich było). W międzyczasie przewijają nam się jakieś stada magicznych wilków, królestwo zmarłych z podziemną królową-uwodzicielką, jednak postacie te nic nie wnoszą, są zupełnie niepotrzebne i tylko zaciemniają obraz.
Marzyłam, aby doczytać do końca i odłożyć na półkę na nigdy. Nie sięgnę po kolejne części, nie polecę nikomu.

Dla kogo jest ta książka? Z początku wydawało mi się, że dla dzieci. Dużych rozmiarów czcionka, proste zdania i naiwne dialogi utwierdzały mnie w przekonaniu, że trafiłam chyba na pozycję młodzieżową do momentu, aż nie pojawiły się przekleństwa i pseudo erotyczne sceny.
Historia jest nudna, może na początku trochę mnie wciągnęła, bo opowieść całkiem nieźle się zaczyna....

Nuuuuuda. Postaci nie da się polubić, a warsztat autora pozostawia wiele do życzenia. Nie polecam!

Nuuuuuda. Postaci nie da się polubić, a warsztat autora pozostawia wiele do życzenia. Nie polecam!

Na czytniku .Fantasty mroczne.Pełne krwi,smrodu trupów ,zgliszcz czy robactwa. Fantasty w 100 %.Gdzie są lasy,stare chaty.Magia i wojownicy. Prawdziwe dark słowiańskie .Awarowie i Słowianie .

Na czytniku .Fantasty mroczne.Pełne krwi,smrodu trupów ,zgliszcz czy robactwa. Fantasty w 100 %.Gdzie są lasy,stare chaty.Magia i wojownicy. Prawdziwe dark słowiańskie .Awarowie i Słowianie .

Nie moja bajka...

Nie moja bajka...