Pierwszy tom "Ciemne sekrety" sprawiły, że uznałam lekturę za dość satysfakcjonującą. "Uczeń" jest bezpośrednią kontynuacją owego tomu. "Uczeń" to zupełnie inna bajka. Choć z "Ciemnymi sekretami" wiele go łączy (bohaterowie, wspomnienia wydarzeń), to mamy tu całkowicie inne spojrzenie na zbrodnię, niosące ze sobą pewną świeżość, która sprawia, że lektura książki jest tym bardziej smakowita. Zazwyczaj ten sam bohater wymusza na autorach podobną perspektywę, powielanie tych samych wzorców, lekki autoplagiat; zresztą trudno wyrwać się ze świata, który się tak mozolnie kreowało i którego kreacja sprawiła tak wiele przyjemności, i zbudować coś nowego na tych samych fundamentach.
Aczkolwiek mam wrażenie, że są połączone tu dwie znane już wszystkim (na pewno) postacie: Bergman ma wiele cech serialowego doktora House'a, a Hinde… to taki drugi Hanibal Lecter? A Vanja, niestety, nijak się miała do agentki Clarice Starling. Ale cóż, tak jak poprzednio autorzy połączyli najbardziej chodliwe wątki tak w tej części połączyli dwa znane charaktery. Przynajmniej ja odniosłam takie wrażenie.
Wbrew tym ewidentnym "uwieraczom" książka serwuje spory ładunek napięcia, da się czytać (jeśli gotowi jesteśmy przymknąć oczy na pewne rzeczy) i trzyma za gardło niemal do samego końca, nawet jeśli mniej lub bardziej wiadomo, w jakim kierunku to wszystko zmierza. Jeśli w dodatku ktoś lubi powieści kryminalne, w których punkt ciężkości przesuwa się w stronę prywatnych perypetii bohaterów, pewnie i "Ucznia" przeczyta z wypiekami na twarzy.

Pierwszy tom "Ciemne sekrety" sprawiły, że uznałam lekturę za dość satysfakcjonującą. "Uczeń" jest bezpośrednią kontynuacją owego tomu. "Uczeń" to zupełnie inna bajka. Choć z "Ciemnymi sekretami" wiele go łączy (bohaterowie, wspomnienia wydarzeń), to mamy tu całkowicie inne spojrzenie na zbrodnię, niosące ze sobą pewną świeżość, która sprawia, że lektura książki jest tym...