Świetnie zabija czas i angażuje czytelnika w świat wyimaginowanych żołnierzyków, czyli klasyczny eskapizm w lore warhammera. I co w tym złego powiedzcie mi? Chłop sobie po robocie chce przeczytać chłopską książkę i jeszcze ma mieć wyrzuty sumienia, że nie jest to literatura najwyższych lotów.

Natomiast ten konkretny tom pigułka tego, co w Herezji Horusa najlepsze.

Świetnie zabija czas i angażuje czytelnika w świat wyimaginowanych żołnierzyków, czyli klasyczny eskapizm w lore warhammera. I co w tym złego powiedzcie mi? Chłop sobie po robocie chce przeczytać chłopską książkę i jeszcze ma mieć wyrzuty sumienia, że nie jest to literatura najwyższych lotów.

Natomiast ten konkretny tom pigułka tego, co w Herezji Horusa najlepsze.

Rewelacyjna historia Legionu Tysiąca Synów i Magnusa.
Astartes są przedstawieni jakoś inaczej, bardziej po ludzku, w sumie to chyba najbardziej ludzki Legion w Imperium.
Jak dla mnie póki co to najlepsza, jak do tej pory, część Herezji.

Rewelacyjna historia Legionu Tysiąca Synów i Magnusa.
Astartes są przedstawieni jakoś inaczej, bardziej po ludzku, w sumie to chyba najbardziej ludzki Legion w Imperium.
Jak dla mnie póki co to najlepsza, jak do tej pory, część Herezji.

Pierwsza pozycja z Herezji Horusa która mnie zawiodła.
Lekturze sporo brakowało, pomimo tego że za tytuł odpowiadał G. McNeil. Ciężko mi było poczuć sympatię do Magnusa. Bohaterowie, prócz Ahrimana byli nijacy.
Tytuł ma prawie 600 stron a w książce niewiele się dzieje.
Owszem mamy takie wydarzenia jak sąd Magnusa, zniszczenie bariery psionicznej pałacu imperialnego czy upadek Prospero ale że bohaterowie są nieciekawi to i tak srednio się to czyta.
Do autora mam sporo zastrzeżeń.
Pojedynek półbogów na ruinach Prospero. W polskim tłumaczeniu jest napisane że jeden "przypadkiem" trafia w najczulszy punkt drugiego. Co to ma znaczyć? Prymarcha, istota idealna, p r z y p a d k i e m zadaje miażdżący cios?
Zniszczenie bramy pałacu imperatora, wdarcie się demonów do pałacu. Nie czułem wagi błędu Magnusa.
Relacja Kapłanów, Ahrimana i Wilka Russa:
Ich relacja rozwija się w trakcie lektury by na Prospero znaleźć swój finał. Wydaje mi się że miała nieść coś za sobą. Być dowodem tragicznej przyjaźni i niezrozumienia. Jednak jej poprowadzenie było wątpliwe przez co, jej zakończenie nie niesie ze sobą większych emocji.
Postać Magnusa:
Przed Oblężeniem Prospero Magnus by odpokutować swoje winy odsyła flotę obronną i uniemozliwia legionowi przewidzenie i przygotowanie się do nadchodzącego ataku.
Zamierza zginąć jako męczennik. Gdy do ataku dochodzi zmienia zdanie o 180 stopni i staje na czele legionu by w ostatnim krzyku rozpaczy oddac siebie i swoich marines w rece Chaosu.
Jak dotąd najsłabsza z pozycji HH jakie przeczytałem.
Pierwsza której lektury żałowałem.

Pierwsza pozycja z Herezji Horusa która mnie zawiodła.
Lekturze sporo brakowało, pomimo tego że za tytuł odpowiadał G. McNeil. Ciężko mi było poczuć sympatię do Magnusa. Bohaterowie, prócz Ahrimana byli nijacy.
Tytuł ma prawie 600 stron a w książce niewiele się dzieje.
Owszem mamy takie wydarzenia jak sąd Magnusa, zniszczenie bariery psionicznej pałacu imperialnego czy...

Jak każdy fan uniwersum zdawałem sobie od początku sprawę jak to się skończy, mimo wszystko do ostatniej strony kibicowałem XV Legionowi że może jednak uda się odwrócić straszny los. Niestety, jak to mówią pycha kroczy przed upadkiem, szkoda że Magnus o tym zapomniał. Najbardziej ludzki, najrozsądniejszy, najbardziej lojalny i najbardziej przeklęty legion :( Książka porywa od początku do końca, a sama bitwa o Prospero to majstersztyk, chyba najlepiej oddane starcie z dotychczasowych tomów Herezji. Było mi autentycznie smutno po lekturze.
Btw, czy wszyscy nieśmiertelni i wszechmocni są takimi aroganckimi dupkami? Gdyby Imperator nie był takim samolubnym gnojem, wziął swoich synów na NIkei do kanciapy, zdradził choć część swoich planów i powiedział np "słuchaj Magnus, jest sprawa, będziesz niedługo siedział na złotym tronie, a Ty Russ będziesz jadł gruz na Fenrisie tak jak lubisz" to Herezji by nie było. No ale tak dobrych książek też :) Spadam do Oka Terroru bo pewnie Ordo hereticus to czyta. Hail Hydra

Jak każdy fan uniwersum zdawałem sobie od początku sprawę jak to się skończy, mimo wszystko do ostatniej strony kibicowałem XV Legionowi że może jednak uda się odwrócić straszny los. Niestety, jak to mówią pycha kroczy przed upadkiem, szkoda że Magnus o tym zapomniał. Najbardziej ludzki, najrozsądniejszy, najbardziej lojalny i najbardziej przeklęty legion :( Książka porywa...

Tysiąc synów to opowieść o jednym lojalnym synu i jego Legionie przeciwko drugiemu. Jeśli spodziewasz się, że Tysiąc Synów będzie nikczemnymi zdrajcami… będziesz co najmniej zaskoczony.

Graham McNeill tworzy poruszającą historię o jednym z najbardziej lojalnych synów Imperatora Ludzkości. Można to uznać za jedną z największych tragedii całej Herezji Horusa. Myślę, że Magnus, podobnie jak wszyscy jego bracia Prymarchowie, są w jakiś sposób wadliwi. Arogancja, pycha, duma... tak jak ich ojciec.

Kiedykolwiek masz przyjaciela lub znasz kogoś, kto jest naprawdę geniuszem i za każdym razem, gdy im coś mówisz… oni to „wiedzą”. Może tak, a może nie. Nawet jeśli ta osoba ma najlepsze intencje... to pycha.

Tysiąc Synów to najbardziej ludzki Legion Astartes, jaki widziałem. Mają charakter. Są Astartes, więc są wyszkoleni i doskonali jak każdy inny… ale swobodnie myślący. Krytyczni myśliciele, którzy kwestionują, oceniają i zagłębiają się w całą materię wiedzy. Są niezwykle zdyscyplinowani w nauce. Magnus? Najmilszy i najfajniejszy Prymarcha, jakiego kiedykolwiek spotkałeś. Ahrimana? Świetny facet, uwielbiam dzielić się z nim kieliszkiem wina i rozmawiać o historii.

Graham McNeill sprawia, że ​​Tysiąc Synów jest bardzo zachęcające. Bardzo łatwo ich polubić. Koleżeństwo i przekomarzanie się lepsze niż wszystko, co do tej pory widziałem w "Astartes". Każdy całkowicie i niezłomnie lojalny wobec swojego Imperatora.

"Droga do piekła jest wybrukowana dobrymi chęciami"

To może być podtekst powieści i samego XV Legionu.

Powieść bywa dość konwersacyjna. Tysiąc Synów nie ma historii bitewnej, jaką miały inne Legiony. Tam, gdzie Russ i Lorgar byli głównie bronią wycelowaną w cel, Magnus i Tysiąc Synów zwracali uwagę na to, jak i dlaczego toczy się bitwa. Zdobywanie serc i umysłów. Jaki jest sens podbijania miejsca, jeśli wszyscy są martwi? Cieszę się, że Graham McNeill został wybrany do tej powieści, ponieważ dobrze „rozumuje”.

Nie chcę powiedzieć, że autor nie radzi sobie dobrze z akcją dynamiczną czy coś takiego. Jest po prostu bardzo rozważnym, filozoficznym autorem. Weźmy pod uwagę opowiadanie „Ostatni Kościół” z Opowieści o herezji (opowiadanie, które uważam za absolutnie fantastyczne). Autor wykonuje fantastyczną robotę zagłębiając się w tajemnice. Nie mogę wiele powiedzieć bez psucia rzeczy. Graham McNeill wykonuje dobrą robotę, rozszerzając to, co wiadomo o Tysiąc Synów, Imperatorze i Herezji Horusa i uniwersum Warhammera 40,000 w całości... bez rozdawania spolierów.

Jest kilka wolniejszych momentów miejscami. Czasami frustrujące momenty... ale kiedy weźmiesz pod uwagę, że ci faceci zajmują się proroctwami, wizjami i interpretacjami możliwych przyszłości... może to być trochę dziwne. Pasuje jednak... to nie wstrząsa ani nic. Chyba w pewien sposób trzeba się tego spodziewać. Może to było tylko oczekiwanie, żeby rzeczy BYŁY SZYBCIEJ... ale wtedy przegapilibyśmy ważne punkty fabuły i fragmenty sekretów.

Jak większość powieści BL, czytelnik musi zrozumieć, że książki są pisane z pewnej perspektywy, w tym przypadku z perspektywy (w dużej mierze) Ahrimana. Kosmiczne Wilki to dzikie, barbarzyńskie bestie, przebiegłe i bezwzględne w ekstremalnych sytuacjach. Prawie bezmyślni dzicy. Znowu… to kwestia perspektywy.

Tysiąc synów to opowieść o jednym lojalnym synu i jego Legionie przeciwko drugiemu. Jeśli spodziewasz się, że Tysiąc Synów będzie nikczemnymi zdrajcami… będziesz co najmniej zaskoczony.

Graham McNeill tworzy poruszającą historię o jednym z najbardziej lojalnych synów Imperatora Ludzkości. Można to uznać za jedną z największych tragedii całej Herezji Horusa. Myślę, że...

Są tacy ludzie, którzy są źli, chcą czynić zło i je czynią.
Są też ludzie, którzy są dobrzy i mają dobre chęci, ale przez przypadek czynią zło.
No i pod tym wszystkim jest jeszcze zakon Tysiąca Synów, który na własnej skórze przekonał się, że dobrymi chęciami wybrukowane jest piekło.

Historia Tysiąca Synów to historia wielce tragiczna, przypominająca historie wielkich uczonych, lekarzy i astronomów, spalonych na stosie przez inkwizycję za to, że wiedzieli zbyt dużo jak na swoje czasy.

Niesłusznie posądzani o bycie tymi złymi, zostali zepchnięci siłą i krwią na skraj szaleństwa a ci, którzy szlachetnie chcieli zniszczyć zło, swoimi czynami sami je zrodzili w dobrych sercach.
Gorąco kibicowałem legionowi Tysiąca Synów przez cały czas, aż do ostatnich kartek.

Bardzo wciągnęła mnie historia Ahrimana i jego braci, nawet bardziej niż Horusa i jego wilków Luny, i z chęcią dowiedziałbym się, co się stało dalej z nim i z Magnusem na tajemniczej Planecie Czarnoksiężników.
Książkę bardzo polecam.

Są tacy ludzie, którzy są źli, chcą czynić zło i je czynią.
Są też ludzie, którzy są dobrzy i mają dobre chęci, ale przez przypadek czynią zło.
No i pod tym wszystkim jest jeszcze zakon Tysiąca Synów, który na własnej skórze przekonał się, że dobrymi chęciami wybrukowane jest piekło.

Historia Tysiąca Synów to historia wielce tragiczna, przypominająca historie wielkich...

Ocena książki zmienia się pod wpływem przeczytania jej kontynuacji, nie jest to jednak mankament a dowód na świetny styl spisania tej powieści. Uwielbiam to jak każda książka pokazuje serce poszczególnych legionów, dzięki czemu czytelnik może doskonale zrozumieć co nimi kieruje. Jedyny minus to zbyt rozbudowane losy niektórych bohaterów, które przynajmniej na obecny stan mojej wiedzy nie pełniły znacznej roli. Poza tym książka bardzo dobra.

Ocena książki zmienia się pod wpływem przeczytania jej kontynuacji, nie jest to jednak mankament a dowód na świetny styl spisania tej powieści. Uwielbiam to jak każda książka pokazuje serce poszczególnych legionów, dzięki czemu czytelnik może doskonale zrozumieć co nimi kieruje. Jedyny minus to zbyt rozbudowane losy niektórych bohaterów, które przynajmniej na obecny stan...

Najlepsza książka całej serii. Przeczytana raz, drugi, trzeci i kolejne.
"Tysiąc Synów" to tragiczna opowieść o losie, o dobrych chęciach, uprzedzeniach, magii i zawiści. Tym razem autor pokazał że potrafi robić coś więcej niż sztampę, a książka naprawdę wciąga.
Każdy fan serii wie jak skończy się herezja, wie o losie Tysiąca Synów jednak czytając książkę do końca chce się wierzyć że może tym razem będzie inaczej... a potem czytasz kolejny raz i znów masz nadzieje że znów będzie inaczej. To tego marines Tysiąca Synów, odmieńcy i czarownicy są chyba najbardziej ludzcy ze wszystkich legionistów.
Skrótowa recenzja - Przeczytałem i nienawidzę Wilków.

Najlepsza książka całej serii. Przeczytana raz, drugi, trzeci i kolejne.
"Tysiąc Synów" to tragiczna opowieść o losie, o dobrych chęciach, uprzedzeniach, magii i zawiści. Tym razem autor pokazał że potrafi robić coś więcej niż sztampę, a książka naprawdę wciąga.
Każdy fan serii wie jak skończy się herezja, wie o losie Tysiąca Synów jednak czytając książkę do końca chce...

Najbardziej tragiczna - jak dotychczas - część cyklu. 

Magnus Czerwony jako Prymarcha - mag, nadzwyczajny intelektualista, mędrzec i strażnik wiedzy wraz ze swym Legionem kontra Imperium, Imperator, Milczące Siostry, Leman Russ i jego zdziczałe ogary.

Postacią wokół której toczy się powieść jest Ahzek Ahriman, najbardziej zaufany syn Prymarchy, wierny ideałom Legionu i jednocześnie targany szeregiem wewnętrznych wątpliwości - szczególnie w stosunku do poprawności używania mocy i sięgania do Wielkiego Oceanu chaosu bez umiaru.

Powieść zdecydowanie ujmuje, szczególnie na ostatnich kartach historii, gdzie kluczowe sceny zapadają w pamięć. Tragiczny los tych, którzy do samego końca wierzą, że wszystko co poczynili, było popełnione jedynie na chwałę Imperatora i Legionu. Nawet próba ostrzeżenia Boga Ludzkości przed zdradą Horusa spaliła na panewce. Nie liczy się zacna idea ale splot niewłaściwych okoliczności i niewłaściwego czasu. Legion nosi znamię spaczenia, klątwę utkwioną głęboko w strukturze Genoziarna i to znamię w końcu pęka od środka jak dawna rana, nieuniknione przeznaczenie.

Tysiąc Synów to obszerna (ponad 600 stron) opowieść w której znajdziemy studium tego co dobre - lojalności, mądrości, przyjaźni i oddania oraz tego co staje w opozycji - kłamstwa, zdrady i niepodpartej właściwym osądem nienawiści.
To właśnie ten niewłaściwy osąd prowadzi do polowania na czarownice i spopielenia Prospero, idyllicznej wręcz krainy mądrości, wiedzy i szczęścia.

To tragiczna historia Legionu, w której katem jest Imperium i jego najwierniejsi akolici a ofiarą - jego wierny Legion, zaplątany w fatalny splot wydarzeń.

https://bugzinahead.blogspot.com/2018/11/graham-mcneill-tysiac-synow-2010.html

Najbardziej tragiczna - jak dotychczas - część cyklu. 

Magnus Czerwony jako Prymarcha - mag, nadzwyczajny intelektualista, mędrzec i strażnik wiedzy wraz ze swym Legionem kontra Imperium, Imperator, Milczące Siostry, Leman Russ i jego zdziczałe ogary.

Postacią wokół której toczy się powieść jest Ahzek Ahriman, najbardziej zaufany syn Prymarchy, wierny ideałom Legionu i...

Niesamowita książka. Dość tragiczna. Pod sam koniec aż mi się smutno zrobiło. Kibicowałam legionowi synów aż do ostatniej strony.

Niesamowita książka. Dość tragiczna. Pod sam koniec aż mi się smutno zrobiło. Kibicowałam legionowi synów aż do ostatniej strony.