Po lekturze chciałoby się powiedzieć cudze chwalicie swego nie znacie, ale po kolei.

Co decyduje o tym, że książka jest dobra? Wartka akcja? Dobrze narysowani niejednoznaczni bohaterowie? To głównie warsztat dobra książka ma w sobie to "coś" co sprawia, że wprost nie można oderwać się od lektury, że chce się przeczytać jeszcze te parę stron by sprawdzić czy i jak bohaterowie wybrnęli z podbramkowej sytuacji.

Od Gambita wprost ciężko się oderwać, mimo iż opisy bitew zwłaszcza kosmicznych nie są porywające jak u Webera.

Nie jest też pisarzem podającym nam na tacy bohaterów, oprócz wyglądu nie wiemy o nich wiele, charakter, historię poznajemy niejako przy okazji. Mimo to nawet tak skąpe opisanie postaci pozwala w jakiejś mierze utożsamiać się z nimi i razem z nimi przeżywać wojnę.

Jest to wojna obserwowana z perspektywy żołnierzy, nie ma tu wspaniałych taktycznych planów bitew, chwalebnych bohaterów. Cholewa prezentuje nam inne spojrzenie na konflikt, pokazuje ludzi ich uczucia motywacje, ale przede wszystkim pokazuje nam ich strach, obawy lęki.

Wojna u niego ma "brudne" oblicze jest pełna kłamstwa i obłudy, przyjaciele zdradzają się, całe kampanię są wysyłane na straty tylko po by by była przykrywką dla ważnej operacji.

Nie ma żadnych szczytnych celów, walki o ideały, nie ma dobrych ani złych są tylko my i oni.

Mimo to z czasem zaczyna się lubić pewne postacie nawet jeśli ich postępowanie nie jest kryształowe, zaczyna się nawet im współczuć wyborów jaki muszą podejmować przez co jednak od lektury trudno się oderwać.

AKTUALIZACJA rzut okiem na serię po 5 tomie

Uniwersum

Cykl przedstawia ponurą wizje przyszłości, w której Sztuczne Inteligencje postanowiły unicestwić ludzkość. Po katastrofie jaka wystąpiła w Dniu, na pewien czas zostają zawieszone zasady, bo każdy rozpaczliwie walczy o przeżycie – potem o pozycję w nowym świecie. Ludzkość podzieliła się na 3 mocarstwa i walczy o pozostałości dawnej cywilizacji. Algorytm Wojny pokazuje, że człowiek jest ekspansywny i wojowniczy jako gatunek zaś naszym naturalnym przeciwnikiem są inni ludzie, bo chcą dokładnie tego samego co my, a nie są nami.

Autor pokazuje, że jako społeczeństwo na pewnym poziomie jesteśmy na tyle wyrachowani, by (choć chwilowo) zjednoczyć się w obliczu wspólnego wroga.

Bohaterowie

W cyklu bardzo ważną rolę odgrywają mocne i nietuzinkowe sylwetki głównych bohaterów, z których trudno jednak jest wskazać jedną, główną i wiodącą postać.

Jest to celowy zabieg autora, który nie chce wskazywać „nietykalnego” bohatera. Z drugiej strony jednak od 3 tomu Marcin „Wierzba” Wierzbowski zaczyna pełnić rolę kogoś w stylu narratora cześć akcji, co sprawia, że jego postać wybija się na pierwszy plan.

Ciekawą kwestią poruszaną w serii są granice człowieczeństwa. Dyskusja o tym od którego momentu człowiek przestaje być człowiekiem przez różne modyfikacje jest obecna od dawna nie tylko w filozofii ale i w literaturze. Najwidoczniej widać go na przykładzie magów - obłożonymi elektroniką ludźmi stworzonymi do zastąpienia SI, kiedy te się zbuntowały. Ci już przez wielu uznawani są za zbyt podobnych do przeciwnika.

Pobocznie ukazany jest wątek żołnierzy i cywili - wojskowi modyfikowani do toczenia wojny na innych planetach zaczynają się powoli różnić od ludzi. Nie bardzo, ale wystarczająco, by czuć się obco podczas nielicznych przepustek.

Autor przedstawia SI, zwłaszcza SI w Algorytmie, jako samodzielne byty, zasadniczo w większości rzeczy doskonalsze niż ludzie. Oraz – naturalnie – logiczne. I przez długi czas były w zasadzie w niewoli u ludzi, którzy są nie tylko gatunkiem dość autodestruktywnym, ale do logiki im daleko. W wizji Michała Cholewy SI to inna rasą, która wyraźnie góruje w wielu aspektach na drugą. Fakt, że człowiek niejako przymusza je w zasadzie do roli służebnej, sprawia, że z czasem zaczynają mieć na rzeczywistość własne pomysły. Dla autora myślące maszyny to niesamowite źródło niepokojących obserwacji dla człowieka.

Plany w planach

W walce ważne jest wprowadzenie przeciwnika w błąd. Wojna to w końcu kontynuacja polityki tylko innymi środkami. Niestety plany w planach wymagają oszukiwania również swoich podwładnych a dopiero po czasie okazuje się czy ta gra dyplomacji się opłaciła zaś sam plan był genialny czy zgubny w skutkach. Realizacja tego aspektu przypomina mi Kobry Timothy Zahna.



Tajna wojna w kosmosie

Podoba mi się bardzo widowiskowy sposób przedstawienia walki okrętów kosmicznych. Istotne jest tutaj maskowanie, manewry, wykrycie i namierzenie przeciwnika, walka elektroniczna, co zbliża bitwy do starć okretów podwodnych. Potyczki zarówno te w kosmosie jak i na ziemi sa dynamiczne i opierają się na wymanewrowaniu przeciwnika, zaatakowaniu go tam i wtedy kiedy się tego nie spodziewa. Starcia często są dość krótkie i żywiołowe, a największe znaczenie ma dobry plan. Walka to swoista gra dowodzących, z których to jeden okazuje się sprytniejszym, a dzięki temu najczyściej wciąż żywym. Widzę tu pewne podobieństwa do przedstawienia walk w Man of War Honsingera.



Ocena

Michał Cholewa z każdą kolejną książką jest coraz lepszy, coraz bardziej wciąga w swoje uniwersum Algorytmu Wojny. Szkoda, że w pierwszym tomie akcja jest trochę mniej dynamiczna niż w kolejnych tomach. Z drugiej strony żywot zwykłego piechociarza jest na pewno mniej urozmaicony niż komandosa operacji specjalnych stąd to wolniejsze tempo akcji. Na szczęście od kiedy Wierzba ze swoim plutonem w drugim tomie serii dołącza do Dowództwa Operacji Specjalnych Unii Europejskiej, cykl nabiera tempa.

Do zalet serii zależy nie tylko wojna i ukazanie potencjalnego zagrożenia ze strony sztucznej inteligencji. Książki dosyć mocno przedstawiają rozterki żołnierzy, na barkach których ląduje wykonywanie rozkazów nie zawsze jednoznacznych moralnie. Warto więc przebrnąć przez 1 tom by zanurzyć się w tym fantastycznym uniwersum.

Więcej military sci-fi https://solaris7.pl/tag/zaginione-opowiesci/

Po lekturze chciałoby się powiedzieć cudze chwalicie swego nie znacie, ale po kolei.

Co decyduje o tym, że książka jest dobra? Wartka akcja? Dobrze narysowani niejednoznaczni bohaterowie? To głównie warsztat dobra książka ma w sobie to "coś" co sprawia, że wprost nie można oderwać się od lektury, że chce się przeczytać jeszcze te parę stron by sprawdzić czy i jak...