Niektórzy pewnie powiedzą, że jest to opowieść o niczym. O tym, że życie szybko przemija, nic dobrego nam nie oferuje i trzeba śpieszyć się nim przeminie. Jednak kiedy spojrzymy nieco głebiej dostrzeżemy, że Przemysław Wechterowicz wraz z Emilią Dziubak stworzyli dość niekonwencjonalną historię o śmierci i przemijaniu. A zrobili to na przykładzie owada, którego życie trwa bardzo krótko, bo przecież jeden dzień - od świtu do zmroku.

Krótkimi zdaniami, w prosty sposób opowiadają o tym co ważne i nieuniknione. O tym o czym nie wiemy jak mówić, czasem nie chcemy lub się boimy. O tym o czym ciężko jest mówić i wytłumaczyć, zwłaszcza dzieciom.
Jednocześnie autorzy nie moralizują - opowiadają a to czego nie wypowiadają słowa, dopowiadają ilustracje.

Ten duet nie tylko mówi o śmierci i przemijaniu, ale również przyjaźni. Snuje refleksję nad ulotnością życia i zwraca uwagę na to, że warto cieszyć się każdą chwilą. Podziękować za to co mamy i co nas otacza. Przecież życie oferuje nam wiele wspaniałości, tylko człowiek tego nie dostrzega i nie docenia.
A warto doceniać i cieszyć się nimi, bo życie jednocześnie jest ulotne i szybko przemija. Ucieknie miedzy naszymi palcami nim się obejrzymy. Niby banalne ale prawdziwe i jeśli zatrzymamy się przy tym na dłużej głębokie.

Niektórzy pewnie powiedzą, że jest to opowieść o niczym. O tym, że życie szybko przemija, nic dobrego nam nie oferuje i trzeba śpieszyć się nim przeminie. Jednak kiedy spojrzymy nieco głebiej dostrzeżemy, że Przemysław Wechterowicz wraz z Emilią Dziubak stworzyli dość niekonwencjonalną historię o śmierci i przemijaniu. A zrobili to na przykładzie owada, którego życie trwa...