„Mimesis” to kolejny tom młodego poety Dariusza Okonia, w którym możemy obserwować jego poetycki rozwój i dojrzewanie.

W tomie pojawiają się nowe wątki i sposoby poetyckiego wyrazu. Niemniej jednak widać tutaj przede wszystkim wypracowany wcześniej styl Okonia. Co najwyżej możemy powiedzieć, że jego poezja – koncentrując się ciągle wokół tych samych głównych wątków czy motywów – zatacza coraz szersze kręgi. Autor wprowadza nowe pokrewne wątki jednak centrum tej poezji jest jedno – Ewangelia i wiara, które są drogowskazami bohatera lirycznego.

Już w pierwszym utworze Trzy kolory poeta nawiązuje do biblijnej Magdaleny, z której Chrystus wyrzucił siedem złych duchów. Zgodnie z tradycją pokazuje ją jako płaczącą nad swym grzechem, nawracającą się jawnogrzesznicę. W tomie motyw łez bardzo często powraca – jakby siły oczyszczającej, wyzwalającej od zła, prowadzące do pokory, odnajdywania i wyznawania wiary (zob. np. Modlitwa o łzy).

W wierszu Biały Pielgrzym poeta odwołuje się nie po raz pierwszy do wagi w jego życiu świadectwa wiary Jana Pawła II. Na kartach tomu objawiają się także uczestniczący w życiu świata Aniołowie (Siedem bram, Trzy kolory).

Nawiązania do biblijnego zakazu osądzania bliźnich widać w utworze Obecni. Podmiot liryczny zwraca uwagę, że nie można łatwo oceniać ludzi, gdyż do ich sytuacji przyczyniły się inne osoby i okoliczności.

Warto zwrócić uwagę również na poruszający wiersz *** [Mamo, czy byłbym teraz tak chudy jak ty], który jest dialogiem matki ze swoim dzieckiem zabitym podczas aborcji. Utwór pokazuje przede wszystkim dramat starej już matki – zupełnie osamotnionej, która przez całe życie rozpamiętuje dramat, który stał się jej udziałem. W wierszu powraca motyw łez łączący się z wyznaniem swej winy.

Jak sugeruje tytuł, nie brakuje również w tomie utworów opisujących naturę, na czele z wierszem Fale wieczorne. Okoń ponownie nawiązuje także do dawnych poetów – tym razem do Jana Kochanowskiego (Na dom w Czarnolesie) – oraz do żołnierzy, którzy polegli za ojczyznę (O cmentarzu w Gródku).