Bohaterem tego opracowania jest nietuzinkowa postać - Jerzy Giedroyć. Publicysta, polityk, wydawca, wywodzący się z litewskiego rodu książęcego, podkreślający: „…proszę, aby nie uważano mnie za spolonizowanego Litwina, którego za wszelką cenę należy z powrotem zlituanizować. Jestem Polakiem i za Polaka się uważam. Litwa jest moją drugą ojczyzną, ale całe życie poświęciłem Polsce…” Człowiek, który - zdaniem Autorki - nie był łatwym rozmówcą, niechętnie udzielał wywiadów, zaczynał odczuwać osamotnienie, spowodowane odchodzeniem wieloletnich współpracowników. Nie ukrywał rozgoryczenia związanego z ówczesną wewnętrzną sytuacją Polski: „patrzę z rosnącym obrzydzeniem na to, co się dzieje”. Względem innych potrafił być „lodowaty albo niezwykle ciepły i troskliwy. Nigdy małostkowy”. Pisząc o Nim Ewa Berberyusz odwołuje się do rozmów z Zofią Hertz, Henrykiem Giedroyciem, Gustawem Herlingiem-Grudzińskim, wypowiedzi Adama Michnika i innych.
Czytając fragmenty rozmów z Księciem, trudno nie zauważyć trafności sądów i niestety aktualności spostrzeżeń dotyczących sytuacji zewnętrznej naszego kraju. Obawiam się, że obecnie frustracja Jerzego Giedroycia jeszcze przybrałaby na sile.
Interesujące uzupełnienie wspomnień stanowią „Alfabet Giedroycia” oraz fragmenty listów Księcia do Autorki.

Bohaterem tego opracowania jest nietuzinkowa postać - Jerzy Giedroyć. Publicysta, polityk, wydawca, wywodzący się z litewskiego rodu książęcego, podkreślający: „…proszę, aby nie uważano mnie za spolonizowanego Litwina, którego za wszelką cenę należy z powrotem zlituanizować. Jestem Polakiem i za Polaka się uważam. Litwa jest moją drugą ojczyzną, ale całe życie poświęciłem...