Wspaniała!, trochę mi się dłużyła, ale pisarze są błyskotliwi więc było dużo humoru, dużo ciekawych wniosków i piękny język. W związku z tym że mi się dłużyła cieszę się, że nie sięgałam ostatnio po żadną osobistą biografię. Aha i:
wspaniałe jest to, że ta książka ma dużo wyrozumiałości do ludzi, przestawia różne punkty widzenia, przestawia potknięcia WSZYSTKICH. Wszystkim nam się zdarza nie być najlepszym człowiekiem. Herbertom i Iwaszkiewiczom, i Borowskim - też. Nie wychwyciłabym tego z biografii.

Jedna z takich książek podczas których czytania ogarniam, jak wielkie mam braki z historii powojennej, do której nigdy w szkole nie dotarliśmy. A to co było w podręczniku strasznie nudne, pełne drobiazgów, nazwisk i dat.
I jak mało rozumiem z historii międzywojennej, bo między datą dzienną jedną a drugą gubi się wnioski i uczucia, jakie mogli mieć na temat wydarzeń tamci ludzie. Fajnie byłoby móc takowe usłyszeć, z różnych perspektyw.

Wspaniała!, trochę mi się dłużyła, ale pisarze są błyskotliwi więc było dużo humoru, dużo ciekawych wniosków i piękny język. W związku z tym że mi się dłużyła cieszę się, że nie sięgałam ostatnio po żadną osobistą biografię. Aha i:
wspaniałe jest to, że ta książka ma dużo wyrozumiałości do ludzi, przestawia różne punkty widzenia, przestawia potknięcia WSZYSTKICH. Wszystkim...

Nie wiem, jak i czemu wpadła mi ta książka w ręce, ani czemu ją przeczytałem - polityka mnie nie zajmuje, historia właściwie też nie, a tym bardziej historia komunistycznych rządów - nie sądzę, żeby partyjni aparatczycy zasługiwali na to, by o nich pamiętać. Czemu zatem? Sądzę, że pchnęło mnie ku temu tytułowi pytanie, jak ludzie mniej zwykli niż my, bo pisarze właśnie, artyści nietuzinkowi, zachowywali się wobec niesprzyjającego losu, jak radzili sobie w trudnej sytuacji. Innymi słowy - czy talent, niezwykłość pomaga ludziom w życiu czy wcale nie? I jaka jest odpowiedź? Rzekłbym po tej lekturze, że pisarz zwykłym człowiekiem jest i że dar tworzenia nie wyposaża tego człowieka w żadne nadzwyczajne środki obrony przed podłością świata.
Teraz wiem, że pisarze to też ludzie. Co zresztą wiedziałem już wcześniej. A i tak dobrze było się o tym przekonać podczas lektury tej sprawnie i interesująco napisanej książki.

Nie wiem, jak i czemu wpadła mi ta książka w ręce, ani czemu ją przeczytałem - polityka mnie nie zajmuje, historia właściwie też nie, a tym bardziej historia komunistycznych rządów - nie sądzę, żeby partyjni aparatczycy zasługiwali na to, by o nich pamiętać. Czemu zatem? Sądzę, że pchnęło mnie ku temu tytułowi pytanie, jak ludzie mniej zwykli niż my, bo pisarze właśnie,...

Świetna książka. Choć spotkałem się z określeniem "reporterska", dla mnie była doskonałą lekcją historii Polski po 1945 roku. Zawiły, acz fascynujący temat główny został ukazany w taki sposób, że ma się wrażenie, że w końcu układa się on w logiczny ciąg wydarzeń. Może rzeczywiście czekałem na taką książkę po "Moim wieku" Wata i "Hańbie domowej" Trznadla. Większa perspektywa czasowa wyszła, moim zdaniem, zdecydowanie na zdrowie książce. Ciekawe są też bardzo tematy z lat 80. i 90. Podobnie jak w książce Domosławskiego o Kapuścińskim, i tutaj podoba mi się podejście do historii, w którym odrzuca się czarno-białe rozgraniczenia, a jednocześnie nie rozpływa w całkowitej moralnej względności. Ciekawym doświadczeniem było dla mnie (chyba po raz pierwszy) czytanie przypisów z takim samym zainteresowaniem jak tekstu głównego. W książce daje się wyczytać kilka paradoksalnych, spornych i zaskakujących kwestii, które poróżniły ludzi w zakresie ich stosunku do "ukąszonych" intelektualistów. Te akurat kwestie są stosunkowo młode (jak sprawa Herberta, utajony antysemityzm po 1989) i przyjdzie chyba poczekać kolejne 20-30 lat, żeby doczekały się równie dobrego opracowania. Zdecydowanie polecam.

Świetna książka. Choć spotkałem się z określeniem "reporterska", dla mnie była doskonałą lekcją historii Polski po 1945 roku. Zawiły, acz fascynujący temat główny został ukazany w taki sposób, że ma się wrażenie, że w końcu układa się on w logiczny ciąg wydarzeń. Może rzeczywiście czekałem na taką książkę po "Moim wieku" Wata i "Hańbie domowej" Trznadla. Większa...

Dwie"gwiazdy" z Czerskiej postanowiły napisać książkę o pisarzach uwikłanych w komunizm. Trochę to zaskakuje, gdyż prominenci owego komunizmu są przez redakcję z Czerskiej raczej hołubieni. Książka może zaskakiwać żenującymi próbami wybielania jej bohaterów. Jeśli chcecie wiedzieć jak to było z pisarzami - czytajcie Joannę Siedlecką.

Dwie"gwiazdy" z Czerskiej postanowiły napisać książkę o pisarzach uwikłanych w komunizm. Trochę to zaskakuje, gdyż prominenci owego komunizmu są przez redakcję z Czerskiej raczej hołubieni. Książka może zaskakiwać żenującymi próbami wybielania jej bohaterów. Jeśli chcecie wiedzieć jak to było z pisarzami - czytajcie Joannę Siedlecką.

Na początku wyjaśnię, że nazwiska obu autorek nie budzą mojego entuzjazmu. Jeszcze mniejszy entuzjazm budzi nazwisko redaktora naczelnego GW, który namówił obie Panie do napisania tej książki.

Ale mimo powyższych zastrzeżeń uznaję ich pracę za wartościową i ciekawą. Daje w miarę syntetyczny i kompleksowy obraz tego co działo się z krajową literaturą po drugiej wojnie światowej.

Jeszcze raz wracając do początkowych zastrzeżeń - nie można wykluczyć, że cały ten 500-stronnicowy las powstał po to by ukryć kilka ostatnich rozdziałów mających na celu (jak sądzę) utytłać Herberta w tym samym błocie, w którym utytłali się Woroszylski, Andrzejewski et consortes.
Ale nawet gdyby tak było w istocie, przecież nic nie stoi na przeszkodzie by zapoznać się z innym pracami tyczącymi tego samego tematu, rozpoczynając od "Hańby domowej" Jacka Trznadla.

Na początku wyjaśnię, że nazwiska obu autorek nie budzą mojego entuzjazmu. Jeszcze mniejszy entuzjazm budzi nazwisko redaktora naczelnego GW, który namówił obie Panie do napisania tej książki.

Ale mimo powyższych zastrzeżeń uznaję ich pracę za wartościową i ciekawą. Daje w miarę syntetyczny i kompleksowy obraz tego co działo się z krajową literaturą po drugiej wojnie...

Wspaniała, rzetelna książka.Opowiada losy nie tylko czterech głównych bohaterów: Andrzejewskiego, Borowskiego, Ważyka i Woroszylskiego, ale całego pokolenia, które próbowało odnaleźć się w nowej, powojennej rzeczywistości. Książka także dla tych, którzy już coś wiedzą o losach tych artystów. Styl, wiadomo, wciąga, jak każda książka autorek.

Wspaniała, rzetelna książka.Opowiada losy nie tylko czterech głównych bohaterów: Andrzejewskiego, Borowskiego, Ważyka i Woroszylskiego, ale całego pokolenia, które próbowało odnaleźć się w nowej, powojennej rzeczywistości. Książka także dla tych, którzy już coś wiedzą o losach tych artystów. Styl, wiadomo, wciąga, jak każda książka autorek.

Bardzo ciekawa książka o czołowych polskich literatach, którzy w latach czterdziestych i pięćdziesiątych mocno zaangażowali się w komunizm, a potem mocno zaangażowali się w działalność opozycyjną. W sumie jest to fascynujący przyczynek do historii PRLu, napisane jest to z nerwem, czyta się lekko i z napięciem, prawie jak powieść sensacyjną. Niektóre życiorysy, to temat na powieść czy film. Weźmy Jerzego Andrzejewskiego, który przed wojną był zaangażowanym katolikiem, po wojnie zaprzysięgłym komunistą, a po 1956 roku, opozycjonistą. Drugi życiorys to Woroszylski, który mając pochodzenie żydowskie, przeżył piekło wojny w Grodnie, kursując pomiędzy gettem i aryjską stroną, po wojnie stał się wojującym komunistą, takim hunwejbinem, a potem był bardzo zaangażowanym opozycjonistą. Końcowa część książki jest poświęcona polemikom z innymi autorami zajmującymi się tą tematyką: Trznadlem czy Urbankowskim, moim zdaniem to osłabia wymowę tej książki, autorki winny skończyvć swoją historię w roku 1989 i nie wdawać się w niepotrzebne polemiki.

Bardzo ciekawa książka o czołowych polskich literatach, którzy w latach czterdziestych i pięćdziesiątych mocno zaangażowali się w komunizm, a potem mocno zaangażowali się w działalność opozycyjną. W sumie jest to fascynujący przyczynek do historii PRLu, napisane jest to z nerwem, czyta się lekko i z napięciem, prawie jak powieść sensacyjną. Niektóre życiorysy, to temat na...

Tak jakby kontynuacja Hańby Domowej Trznadla. Najbardziej wyróżniający jest w tej książce wywiad z Herlingiem Grudzińskim, w który autorki próbują go przekonać, że źle jest być antykomunistą.

Tak jakby kontynuacja Hańby Domowej Trznadla. Najbardziej wyróżniający jest w tej książce wywiad z Herlingiem Grudzińskim, w który autorki próbują go przekonać, że źle jest być antykomunistą.

Jak zachowali się znani pisarze wobec komunizmu. Kiedy zapaliła się lampka, że nie jest to ustrój powszechnej szczęśliwości. Ich młodsze koleżanki próbują wytłumaczyć tuż powojenne decyzje swoich starszych kolegów

Jak zachowali się znani pisarze wobec komunizmu. Kiedy zapaliła się lampka, że nie jest to ustrój powszechnej szczęśliwości. Ich młodsze koleżanki próbują wytłumaczyć tuż powojenne decyzje swoich starszych kolegów