Recenzja z bloga https://dopolecenia.blogspot.com

Główną bohaterką tej książki jest siedemnastoletnia Wendy, z pozoru zwykła nastolatka skrywa w sobie straszne wspomnienia z dzieciństwa. W wieku pięciu lat jej ojciec popełnił samobójstwo, a na przyjęciu z okazji jej szóstych urodzin jej matka chciała ją zabić. Dość dużo jak na przeciętną nastolatkę, prawda? Jednak to nie wszystko, jak się okazuję, Wendy posiada magiczną moc, otóż umie się posługiwać perswazją, oznacza to, że siłą umysłu umie nakłonić człowieka do wykonywania jej woli. Do tego nienawidzi butów, odżywia się tylko zdrową żywnością i jest jedyną brunetką w rodzinie.
Wendy żyję ze świadomością, że nigdzie nie pasuję, aż pewnego dnia dowiaduję się prawdy o swojej przeszłości. Po ataku przez dwoję ludzi w długich czarnych płaszczach i ze zdecydowanie złymi zamiarami, ratuję ją przystojny Finn, który wyjawia jej prawdę. Należy do szanowanego rodu Trylle'ów* i... jest księżniczką.

Gdy zobaczyłam okładkę i dopisek, że owa książka wywołała sensacje wydawniczą jakiej nie było od J.K. Rowling, spodziewałam się czegoś lepszego. Znam historię autorki i podziwiam ją, że mimo braku agenta udało jej się wydać książki i to jeszcze w takich ilościach. Jednak o samej książce nie mam nic dobrego do powiedzenia.

Jak dla mnie jest ona o niczym. Jakieś postacie, jakiś ród, żadnej konkretnej akcji. Wszystko dzieje się za szybko. Bohaterka poznaję jakiegoś chłopaka, zaraz dowiaduje się, że należny do rodu Trylle'ów*. Nie chce opuszczać kochającej rodziny, ale już kilka stron dalej nie ma problemu by jej porzucić. Poznaję swoją biologiczną matkę, uczy się trochę rzeczy jakie przystają księżniczce do jakiegoś balu. Jest bal, atak i koniec.
Brzmi nudno, prawda? Tak też było w rzeczywistości.

Bohaterka jak dla mnie mdła. Bez wyraźnego charakteru, choć pierwsze strony robiły na to wielką nadzieję. Żadnej chemii pomiędzy nią, a Finn'em, gdzieś tak pomiędzy linijkami mignęło, że go kocha, ale tak naprawdę specjalnie tego nie czuć. Do tego strasznie dziecinna, mimo że ma już przecież 17 lat. Jedyną postacią, do której nic nie mam jest Eleor. Tajemnicza, wyniosła i władcza, taka powinna być królowa. Czytelnik nie jest pewny co do niej, wywołuję u niego lęk i niepewność. Jest to chyba jedynka bohaterka, która pozwala odczuć coś czytelnikowi i nie jest to irytacja.

Do tego tragiczne opisy. W sumie ciężko je ocenić, ponieważ one nie istnieją. Nie mam pojęcia jak mogłyby wyglądać postacie, zamek czy okolica. Autorka gdzieniegdzie wspomni o jakimś elemencie wyglądu, ale nie pozwala to czytelnikowi wyobrazić sobie tego. W sumie gdy teraz nad tym myślę, gdy chce sobie wyobrazić Wendy mam przed oczami dziewczynę, która grała w zapowiedzi na YouTube.

Podsumowując, jak jak już pewnie wywnioskowaliście, książka mi się nie podobała. Już po kilku pierwszych stronach byłam w stanie powiedzieć co się wydarzy dalej, a nikt nie lubi czytać czegoś, czego zna zakończenie. Po kolejną część sięgnę wyłącznie po to by sprawdzić, czy autorka w końcu znalazła pomysł na fabułę.

Recenzja z bloga https://dopolecenia.blogspot.com

Główną bohaterką tej książki jest siedemnastoletnia Wendy, z pozoru zwykła nastolatka skrywa w sobie straszne wspomnienia z dzieciństwa. W wieku pięciu lat jej ojciec popełnił samobójstwo, a na przyjęciu z okazji jej szóstych urodzin jej matka chciała ją zabić. Dość dużo jak na przeciętną nastolatkę, prawda? Jednak to nie...