Moja droga do tej książki wiodła przez inną lekturej, w której ta była polecona. Nie mogę sobie jednak przypomnieć, gdzie to dokładnie było. Zdziwiony byłem, gdy dowiedziałem się, że autor był politykiem o zapatrywaniach piłsudczykowskich. Tym bardziej więc próbowałem sobie przypomnieć, gdzie znalazłem tę rekomendację - bo przecież pochwał Piłsudskiego nie czytuję zbyt wiele. Niestety bezskutecznie. Skoro jednak miałem już książkę w rękach, to postanowiłem przeczytać. Autor mistrzem pióra z pewnością nie był, ale widać od razu, że był człowiekiem inteligentnym i nie było w nim zacietrzewienia. Swoje trudne losy przeplata swoimi spostrzeżeniami dotyczącymi Rosji, bolszewizmu, kultury, społeczeństwa. Ciekawe jest to, że mimo zdeklarowanej niewiary podkreśla autor, że jest członkiem kultury chrześcijańskiej, która to z kolei jest kontynuacją kultury rzymskiej. Zestawia to z kulturą bizantyjską oraz indo-azjatycką. Autor twierdzi też, że w kwestii bolszewizmu nie ważne jest to, że to bolszewizm, ale ważne, że to Rosja, bo stamtąd zawsze będzie płynęła chęć parcia na zachód. Myślenie to jest też popularne dziś wśród wielu Polaków, dla których stałą zasadą jest postrzeganie Rosji jako wroga. Postrzegam rzeczywistość nieco inaczej, ale jestem pełen podziwu dla analiz autora, z których duża część okazała się trafna, a czego autor już nie mógł sam zaobserwować.
Ciekawe jest przyrównanie tortur sowieckich do inkwizycyjnych - wychodzi na to, że propaganda antykościelna i protestancka od lat ma się dobrze.

Moja droga do tej książki wiodła przez inną lekturej, w której ta była polecona. Nie mogę sobie jednak przypomnieć, gdzie to dokładnie było. Zdziwiony byłem, gdy dowiedziałem się, że autor był politykiem o zapatrywaniach piłsudczykowskich. Tym bardziej więc próbowałem sobie przypomnieć, gdzie znalazłem tę rekomendację - bo przecież pochwał Piłsudskiego nie czytuję zbyt...