Śpiew lasu.
Mogłabym być wilkiem.
Głuche uderzanie łap o mokrą,żyzną ziemię poplamioną zbutwiałymi liśćmi.
Kochałabym te chwile.
Wielkie drzewa nade mną.
Czułabym się jak w domu.
Pęd powietrza owiewający grube futro.
Nic tylko wolność i beztroska.
Wilcze wycie.
Wilcze nawoływanie w ciemną noc.
Czy tęskniłabym za bycie człowiekiem?!


"Ukojenie"jest wybuchową mieszanką ludzkiej siły,słabości,miłości,zawiści i zemsty,które błyszczą w ciemności jak światełka na choince.
To książka nie jest tylko o byciu wilkiem i nie byciu nim.
To ból,który napędza ciągle i ciągle na nowo,popychając na drogę zniszczenia,warcząc i szczerząc kły - zabić je,wybić je wszystkie!
Znajdziesz tu podziw i nienawiść do tej samej osoby,w tym samym czasie.
Poczujesz dojmujący ciężar odpowiedzialności za innych.
Będziesz walczył z własnymi demonami.
Będziesz walczył o normalność i będziesz poszukiwał najlepszej drogi dla siebie.
Poczujesz smak strachu i obaw.
Nie zapomnisz o rzeczach pewnych,nurtujących i oczywistych.
Zapragniesz oczyścić duszę.
Zapragniesz ludzkiego poranku w ludzkiej skórze z kubkiem parującej kawy w ręku.

A kiedy tego będzie ci za mało,pomyśl o Tomie Culpeperze i jego obsesji na punkcie wilków.
Pomyśl o Isabel i tym jak stoi między młotem a kowadłem.
Pomyśl o jej "bólu" po stracie brata,wściekłości na rodziców i sympatii do Grace,Sama i Cole'a.
Pomyśl o całym tym wilczym bałaganie...
Nie zapomnij o samotnej sfiksowanej białej wilczycy Shelby,która poluje na kogo się da.
O Cole'u,który szuka lekarstwa i eksperymentuje na sobie.
O Olivii,jej rozszarpanym ciele pozostawionym nieopodal domu Becka.
Usłysz wycie silników helikoptera.
Usłysz uderzenie gongu sygnalizującego początek polowania.
Zobacz zaniepokojony,milczący wyraz oczu Sama.
I Grace,pamiętaj o Grace,której skóra człowieka jest tak niestabilna.
A kiedy wyda ci się,że widziałeś już wszystko,słyszałeś tak wiele otwórz,otwórz ją jeszcze raz i odnajdź tam siebie.
Póki tego nie zrobisz nie będziesz wolny!

Czy pokocham Maggie S.za jeszcze jakąś książkę?!
Nie wiem,póki co kocham ją tu i teraz.
To co stworzyła,to jak pisze,czuje i myśli przetacza się przez mój umysł jak natrętne brzęczenie(nie daje o sobie zapomnieć).
Na początku to nic przyjemnego,ale z czasem pozostawia za sobą ciszę i pustkę,której nie da się niczym zastąpić.
To jakbym zamykała oczy po każdym jej słowie.
Zasypiała i budziła się z dala od łózka.
W nieznanym miejscu i nieznanym ciele.
Nie mam już rąk,ani nóg,moje włosy nie sięgają ramion.
Jestem wepchnięta w obcą wilczą skórę,trochę ciasną i tak inną od ludzkiej.
Mam cztery łapy,sterczące czujnie uszy,i węch wrażliwy na każdą zmianę otoczenia.
A co najważniejsze czuję noc,sforę,wolność,przestrzeń i ta świadomość wypuszcza z mojego zaciśniętego gardła,najpiękniejszy dźwięk pod słońcem...mocne,głośne wilcze wycie.
Chce się być wilkiem.
Chce się powracać do ludzkiej postaci.
Chce się powracać do tych co kochają.
Chce się powracać do Sama.

Jestem oddana każdej z postaci,każdemu słowu,uczuciu i gestowi.
Jestem oddana za zawsze!
I nigdy bardziej nie pragnęłam być wilkiem i nim nie być.

Nie polecę Wam tej serii!
Jeśli chcecie się zagubić,to proszę,robicie to na własne ryzyko!

Śpiew lasu.
Mogłabym być wilkiem.
Głuche uderzanie łap o mokrą,żyzną ziemię poplamioną zbutwiałymi liśćmi.
Kochałabym te chwile.
Wielkie drzewa nade mną.
Czułabym się jak w domu.
Pęd powietrza owiewający grube futro.
Nic tylko wolność i beztroska.
Wilcze wycie.
Wilcze nawoływanie w ciemną noc.
Czy tęskniłabym za bycie człowiekiem?!


"Ukojenie"jest wybuchową mieszanką...